Η πρώτη μου επαφή με τους πορτοκαλικάντζαρους όταν ήμουν ακόμα λύκειο (ή φαντάρος, δεν θυμάμαι καλά) ήταν , αη σητ γιου νοτ, ένας promo κύριος γρασιδοκέφαλος. Ξέρετε ρε, αυτά τα σακούλια με πριονίδι και σπόρους σε σχήμα προσώπου που τα έβαζες στο νερό και βγάζανε γρασίδι για μαλλιά; Ε, ένα τέτοιο με αυτοκόλλητο Orange Goblin που μοίραζε η μπάντα και μου έδωσε ένας φίλος που είχε distro.
Πείτε ότι θέλετε, αλλά σαν promo έπιασε, μιας και πέρασα μερικά χρόνια ρομάντζου με τα “Frequencies from Planet Ten”, “Time Travelling Blues” και “The Big Black”.
Η σχέση μας κάπου χάλασε με το “Coup De Grace”, όχι απότομα και με τσακωμό αλλά χαλαρά και πολιτισμένα, αφού εγώ αγαπούσα ακόμα το πρότερο Cathedral-ίζον διαστημικό doom rock τους ενώ η μπάντα άρχιζε να φλερτάρει με πιο hard rawk και punk επιρροές. Ακούγοντας το “The Wolf Bites Back” η φάση μου έσκασε λίγο σαν χαλαρό καφεδάκι για να τα πεις με παλιό αίσθημα, περνάς καλά, γελάς, μαθαίνεις νέα, διαπιστώνεις πως το παλιό αίσθημα είναι ακόμα ωραίο γκομενάκι, αλλά επιβεβαιώνεις πως η σπίθα λείπει, καλός ο καφές κάθε τόσο αλλά μέχρι εκεί.
Ωραιότατο άλμπουμ για όσους γουστάρουν την ύστερη μορφή τους και το πιο αμερικάνικο stoner rawk, με όμορφες μπλουζιές και πάνκικα groove, ειδικά στο “Burn the Ships” που το λες και κομματάρα, αλλά εμένα περισσότερο με έκανε να ξαναβάλω το “Land of Secret Dreams” να παίξει. Αλήθεια, υπάρχουν ακόμα γρασιδοκέφαλοι; Νομίζω θα με έψηνε ένας με catnip.
590 
