Το άγνωστο όνομα του κιθαρίστα/κημπορντίστα/τραγουδιστή και συνθέτη Danny Sorrell, από το Berkshire, κρύβεται ουσιαστικά πίσω από το κουαρτέτο των Paradox twin. O ταλαντούχος αρχηγός πλαισιώνεται από τον κιθαρίστα Leland Freeman, τη μπασίστρια Diane Fox, και τον ντράμερ Rob McGregor.
Το ντεμπούτο άλμπουμ τους, με τον μυστηριώδη τίτλο “The Importance Of Mr Bedlam”, μόλις κυκλοφόρησε από την White Star Records, την εταιρία του John Mitchell (Frost, Lonely Robot, Kino). Κάθε φίλος του σύγχρονου progressive rock που σέβεται τον εαυτό του, οφείλει να εξετάσει τις κυκλοφορίες της: με μια αξιοθαύμαστη επιλεκτικότητα, ο πήχης παραμένει ψηλά και οι λίγες κυκλοφορίες ως τώρα είναι σημαντικές. Στους καλλιτέχνες που φιλοξενούνται βρίσκουμε την πρώην τραγουδίστρια των Touchstone, Kim Seviour, τους πολλά υποσχόμενους Kepler Ten, που είχαν ξεκινήσει σαν tribute band στους Rush, τους εξαιρετικούς Voices From The Fuselage, και τώρα πια και τους Paradox Twin.
Το θέμα του “The Importance Of Mr Bedlam” είναι εμπνευσμένο και επηρεασμένο από θεωρίες συνωμοσίας και από τη θεωρία πως οι άνθρωποι στη γη ελέγχονται από εξωγήινες υπάρξεις. Το στιχουργικό περιεχόμενο συνδέεται και με άλλες θεωρίες συνωμοσίας, όπως για παράδειγμα αυτή της 9/11, με την επίθεση στους δίδυμους πύργους.
Με αφετηρία αυτό τον έλεγχο από απροσδιόριστες δυνάμεις, η μουσική- και οι μουσικοί του Sorrell- στοχεύει στη δημιουργία μιας εντύπωσης μυστηρίου. Ο μεγάλος πρωταγωνιστής στο σκοπό αυτό είναι ο ήχος: η παραγωγή του John Mitchell (ο οποίος συμμετέχει και στο άλμπουμ) είναι βαθιά, τρισδιάστατη, κρυστάλλινη και απόλυτα δίκαιη με τη μουσική. Η μεγαλύτερη ευστοχία του άλμπουμ είναι η καταπληκτική χημεία του ήχου με τις συνθέσεις: το αποτέλεσμα είναι συνωμοτικά κινηματογραφικό, σφαιρικό και διατηρεί μια περίεργη σκοτεινή αγωνία.
Τα τραγούδια του “The Importance…” κρύβουν σίγουρα κάποιες βασικές επιρροές του Sorrell από τη σφαίρα του progressive rock, όπως οι Porcupine Tree, αλλά και ο Wilson γενικότερα, ταυτόχρονα όμως θα ανιχνεύσει κανείς με περισσότερη προσοχή και σοφές δοσολογίες από τις art rock πτυχές των Simple Minds και των U2, ενώ υπάρχουν και κάποια διακριτικά ηλεκτρονικά στοιχεία σε συγκεκριμένες στροφές των συνθέσεων.
Από την έναρξη του “The Mir”, που είναι οργανικό στο μεγαλύτερο μέρος του, ο ακροατής νιώθει να τυλίγεται από μια περίεργη μυστηριώδη μοναξιά, και στο φινάλε του εντάσσεται σε μια κινηματογραφική ένταση. Οι διαθέσεις των απροσδιόριστων αποριών ή και απειλών, η σκιά μιας απροσδιόριστης λύπης και η ένταση μιας βασανιστικής αναμονής, σκιαγραφούνται εμφατικά μέχρι τον επίλογο του “Gravity Time Dilation”. Μια σειρά από ταιριαστές με το θέμα και τη διάθεση, ρέουσες μελωδίες επικυρώνεται διθυραμβικά με τον ήχο: από τις πιο ντελικάτες, κεντημένες στη λεπτομέρεια στιγμές, μέχρι τις ιδιαίτερες ενισχύσεις των κιθαριστικών ριφ, το ηχητικό αποτέλεσμα είναι τόσο εύστοχα πειθαρχημένο στη μουσική που σε ωθεί εύκολα στην επανάληψη. Ιδιαίτερα ο ήχος των τυμπάνων είναι “σεμιναριακός”.
Κοντά σε όλα αυτά, ο Sorrell έχει μια ζεστή φωνή, που τυλίγει τις μελωδίες χωρίς ακρότητες, και κοντά του έχει σε στιγμές τη συνδρομή της Kim Seviour, δείχνοντας πως η White Star είναι μια μουσική οικογένεια.
Το “The Importance…” είναι ένα ντεμπούτο με γεμάτο οπλισμό: πανοραμικό, με ιδανικές μουσικές εναλλαγές που φυλακίζουν τον ακροατή, μια αναλογία αναπλαστικών ήχων, και επτά τραγούδια ισάξια που συμπληρώνουν ένα περίεργο νυχτερινό ταξίδι μυστηρίου, μοναξιάς και αναπάντητων ερωτήσεων.
672 
