Αν «η ζωή είναι ένα εκκρεμές που κινείται μεταξύ πόνου και απελπισίας» κατά τον Σοπενχάουερ, για τους Nothing, ο πεσιμισμός αυτός ενσαρκώνεται μουσικά μέσω του Post-rock/shoegaze ιδιώματος που πρεσβεύουν στο τρίτο κατά σειρά πόνημά τους υπό τον τίτλο “Dance on the Blacktop”.
Το ύφος τους δεν αντικατοπτρίζει μόνο μια απαισιόδοξη στάση για τη ζωή από επιλογή ή προσωπική αναζήτηση, αλλά είναι σε κάθε σημείο της ποτισμένη με βιώματα και τραυματικές εμπειρίες του front man του σχήματος Dominick Palermo, ο οποίος μετά από βίαιες επιθέσεις που έχει δεχτεί, κάποια χρονάκια που έχει διαπράξει σε σωφρονιστικά ιδρύματα και γενικότερα έπειτα από μια ταραχώδη ζωή, διαγνώστηκε με CTE (χρόνια τραυματική εγκεφαλοπάθεια), μια νευροεκφυλιστική ασθένεια που εντοπίζεται σε ανθρώπους με σοβαρές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις και όπως είναι επόμενο όλο αυτό διαποτίστηκε και στη μουσική τους.
Στο “Dance on the Blacktop” (στην slang των αμερικάνικων φυλακών σημαίνει τη μάχη εκτός των ωρών αναψυχής των κρατουμένων) συνεχίζεται το sequel της αφήγησης μελαγχολικών ιστοριών εγκλεισμού, χαμένης νιότης και μάταιου παρόντος κι όπως και στους προκατόχους του (“Guilty of Everything” – 2014 και “Tired of Tomorrow” – 2016), όλο αυτό υφαίνεται σ’ ένα ψηφιδωτό σφιχτών αρμονικών γραμμών, με περισσότερες πινελιές σκληρού ήχου και με το λυρισμό της φωνής του Palermo, να δημιουργούν για άλλη μια φορά το απόλυτο οξύμωρο αποτέλεσμα.
Το εναρκτήριο “Zero Day” μας δένει εξ’ αρχής στο άρμα της ιδιότυπης μελαγχολίας τους, η οποία σε σύγκριση με το προηγούμενο πιο downtempo πόνημα τους είναι διανθισμένο με αρκετά πιο βρώμικα κιθαριστικά στοιχεία. Κάθε track αποτελεί μέρος ενός συνόλου, αλλά στέκεται αυθύπαρκτα, ως είθισται στα σχήματα αυτού του είδους και δε θα μπορούσαμε να αφήσουμε εκτός των προτιμήσεών μας τα “Plastic Migraine”, “Us/We/Are” και “I Hate The Flowers”, που αναμένεται να σαρώσουν στις ακατάπαυστες περιοδείες τους.
Αν και το σύνολο της δουλειάς τους διαπνέεται εμφανώς από τους πρώιμους Radiohead και λιγότερο από Smashing Pumpkins και Pixies, έχουμε να κάνουμε μ’ ένα εξαιρετικά εμπνευσμένο album στο σύνολό του και μια καλή παραγωγή, η οποία ακουμπά περισσότερο στα πιο σκληρά και βρώμικα ηχητικά μονοπάτια της ντεμπούτο δουλειάς τους, εντούτοις βαδίζει πιο συνεκτικά από άποψη θεματολογίας. Βέβαια, κάθε album τους είναι σημείο αναφοράς για διαφορετικούς λόγους, μέσα από την ίδια οπτική για τα πράγματα.
Αναμφισβήτητα έχουμε να κάνουμε με μια από τις πλέον αναμενόμενες και πιο ξεχωριστές στιγμές της συγκεκριμένης σκηνής. Οι Nothing έρχονται να μας συστήσουν τη σαγηνευτική πλευρά του πεσιμισμού, της απελπισίας και της ματαιότητας, με τέτοια χάρη που τα ανθρώπινα δεινά και «τέρατα» που τους κατατρέχουν ηχούν στ’ αυτιά μας σαν το θρόισμα των φύλλων του δέντρου σ’ ανοιξιάτικο λιβάδι. Εκλεπτυσμένο shoegaze στα καλύτερα του.
649 
