Ένα άτομο κλεισμένο στο δωμάτιο του με τα όργανα του, ένα tremolo riff και ένας ανάποδος σταυρός. Αυτό είναι το black metal, αν χαθεί με αυτά το ξαναφτιάχνεις, και αυτό φτιάχνει ο Αθηναίος Eriphion, απλό και ξεκάθαρο.
Ομολογώ πως η πρώτη μου αντίδραση ήταν να διασκεδάσω με το όνομα, όχι γιατί είναι κακό αλλά γιατί στην συγκεκριμένη γεωγραφική μάζα που είμαι εγκλωβισμένος ο όρος “ερίφιο” (η απλά “ρίφι”) χρησιμοποιείται ακόμα στην καθομιλουμένη, και συγκεκριμένα το συναντάς καθημερινά σε πινακίδες έξω από χασάπικα.
Η δεύτερη μου αντίδραση με το πάτημα του play ήταν να χαμογελάσω για τελείως διαφορετικούς λόγους, το χαμόγελο συγκεκριμένα του παιδιού που ανακάλυψε σε πεταμένο καφενείο ένα παλιό ηλεκτρονικό που γούσταρε και είχε καιρό να πετύχει.
Γιατί αυτό εστί Eriphion, το “κάτω, ημικύκλιο δεξιά, μπουνιά” του μαυρομέταλλου, μεσαίες ταχύτητες, ωραίες μελωδίες, λιτή ενορχήστρωση, επικο-σκοτεινή ατμόσφαιρα και απλές αλλά κολλητικές συνθέσεις βγαλμένες από τα 90s. Σαν να spam-άρεις low kick, απλό και εκνευριστικά αποτελεσματικό, με το εν λόγω αποτέλεσμα να είναι το repeat στα ακουστικά μου.
Μπορεί ηχητικά λοιπόν να απέχει από τα κασκαδιανά post και τα ορθόδοξα kvlt που κυριαρχούν στο είδος αυτό τον καιρό, αλλά μην σνομπάρετε την “Δοξολογία”, έχει και αυτή την κρυφή γοητεία της και είναι πολύ πιο προσβάσιμη από αυτή της μπουρζουαζίας.
797 
