Οι καλές και οι μεγάλες συνεργασίες μόνο στην αναγνώριση και σε αξιόλογα project μπορούν να οδηγήσουν.
Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι οι doom/ post metallers, A Storm Of Light, οι οποίοι απαρτίζονται από τον μπασίστα Domenic Seita, τον ντράμερ Billy Graves και τον τραγουδιστή/ κιθαρίστα / πληκτρά Josh Graham. Ο τελευταίος, μάλιστα, έχει συμβάλλει στη δημιουργία εξωφύλλων και οπτικών εφέ σε videos των Neurosis και Soundgarden. Επίσης, ο ίδιος συμμετείχε στους post rockers Red Sparrowes και στους post metallers Battle Of Mice. Άρα, καταλαβαίνει κανείς πως, δουλεύοντας δίπλα σε μεγαθήρια του είδους, ο Graham θα πρέπει να το έχει στο τσεπάκι του. Μετά από τέσσερα άλμπουμ αρχίζοντας το 2008, το συγκρότημα πρόσθεσε φέτος την πέμπτη κυκλοφορία του “Anthroscene” στη δισκογραφία του.
Το LP περιέχει οκτώ τραγούδια, όπου το καθένα ξεχωριστά έχει τη δικιά του δομή και τον δικό του χαρακτήρα. Τα είδη που επιλέγει το γκρουπ να παρουσιάσει εδώ είναι επί τω πλείστον doom και post metal, όπως και προανέφερα. Η γερή δόση και προσθήκη των industrial στοιχείων μπορούν να αποδώσουν στον ήχο τους ένα χαρακτήρα βιομηχανικής φύσεως.
Το στιχουργικό πάλι, μέρος του “Anthroscene” συσχετίζεται με τη σύγχρονη εποχή, την πολιτική και τα προβλήματα της σημερινή κοινωνίας μας. Ο Graham φαίνεται ότι επηρεάστηκε καταλυτικά στο πλευρό των πρωτομαστόρων Neurosis και των μελών των Isis (βλ. Red Sparowes), προσδίδοντας με μεγάλη άνεση sludge metal μουσικές στον ήχο των A Storm Of Light με ακουστικές αποδείξεις τα “Prime Time”, “Blackout” και “Rosebud”. Άξιο αναφοράς είναι το επιβλητικό παίξιμο στα τύμπανα από τον Common, καθ’ ότι ξεχωρίζει, ειδικότερα στο πρώτο κομμάτι. Το βασικό του riff παραμένει σταθερό στον ρυθμό του και ενώ σε μερικούς μπορεί να κολλήσει, σε άλλους μπορεί να φανεί ανέμπνευστο.
Και καθώς προχωράει το “Anthroscene” συνειδητοποιώ κάπου στη μέση πως υπάρχει μια διαρκής στασιμότητα και υποτονικότητα. Στιγμές έκπληξης, δυστυχώς, δεν βίωσα από πουθενά. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι τα τραγούδια είναι άσχημα ή ότι δεν ακούγονται. Όχι! Απλά, δεν έχουν αυτό το “κάτι”, ώστε να σκεφτείς: “Πω, ρε φίλε, τι έφτιαξαν εδώ οι τύποι!”. Το άλμπουμ χαρίζει, αφενός, ατμοσφαιρικές και ωραίες στιγμές με τα τραγούδια του, αφετέρου, δεν υπάρχουν σ’ αυτά αξιοσημείωτες ή σημαντικές εξελίξεις όσον αφορά τη μουσική τους.
Επομένως, θα κατέληγα στο ότι, εν έτει 2018 οι ASOL βρίσκονται στο “νεκρό” σημείο τους. Και προς Θεού δεν εννοώ ότι το συγκρότημα εξαφανίζεται από προσώπου Γης. Εννοώ ότι βρίσκεται σε παροδικό τέλμα (το ελπίζω, δηλαδή), μιας και το “Anthroscene” είναι ένα άλμπουμ που όταν το ακούει κανείς, ούτε απογοητεύεται, αλλά ούτε γοητεύεται. Try again, Mr Graham, Common and Hawkins! Maybe next time!
671 
