Μόνο και μόνο για την πρόκληση της προφοράς του ονόματος των Σουηδών Μπεγκραβνινγκσαντρεπρενέρερνα αξίζει να ασχοληθώ με την κριτική του νέου τους album.
Οι Εργολάβοι Κηδειών (έτσι μεταφράζεται το όνομα τους) παίζουν εκείνο το retro rock που έχει τις ρίζες του στα 60s-70s και προπάντων σε μπάντες, όπως οι MC5 και Deep Purple.
Το εναρκτήριο κομμάτι “Jag Har Fått Nog Av Dig” (“Φτάνει πια με σένα”) έχει ένα κλίμα “Perfect Strangers” περιόδου των Purple, ενώ το δεύτερο κομμάτι “Det är bara i mitt huvud” θα μπορούσε να το έχει γράψει ο Nicke Andersson για τους Imperial State Electric.
Ήδη στα πρώτα δυο κομμάτια, είμαι ιδιαίτερα δυσαρεστημένος που βρήκα κάτι εξίσου ενοχλητικό με τα φωνητικά του Justin Hawkins των The Darkness. O τραγουδιστής των νεκροθαφτών στα ψηλά του, κάνει κάτι φάλτσα που θα τον έκαναν περίφημο εκτελεστή foul, τον οποίο θα ζήλευε και ο Juninho Pernambucano.
Από εκεί και πέρα, μην περιμένεις κάτι συνταρακτικό ή κάτι φρέσκο, αφού ο σκοπός τους είναι να ανατυπώσουν το παλαίο, ακόμα και στην παραγωγή που κουτσαίνει αρκετά και δεν το κάνει καλύτερο. Δεν φτάνει που έχουμε την απρόσεκτη φωνή, εκείνη τραγουδάει στα σουηδικά πράγμα που το κάνει ακόμα πιο απρόσιτο για το μεγαλύτερο κομμάτι του κοινού εκεί έξω. Αν πάλι, επιμένεις να ακούσεις κάποιο retrorock δίσκο στα σουηδικά σου προτείνω την πρόσφατη δισκάρα των Oblivious.
Εγώ πάω πάσο. Εσύ αν θες, παίξε τα ρέστα σου! Αν μείνεις ταπί, δανεικά μην ζητήσεις.
648 
