Oι Μιλανέζοι Althea συμπληρώνουν πέντε χρόνια διαδρομής. Μετά το ΕΡ “Eleven” του 2014, και το ντεμπούτο “Memories Have No Name” του 2017, επιστρέφουν φέτος με άλλο ένα άλμπουμ concept αισθητικής.
Δεν έλειψαν οι αλλαγές στη σύνθεση του group, καθώς ο μπασίστας και ιδρυτικό μέλος, Fabrizio Zilio αποχώρησε και τη θέση του πήρε ο Andrea Trapani. Παρελθόν αποτελεί και ο Marko Zambardi (keys-loops), με τον ιδρυτή και βασικό συνθέτη, κιθαρίστα Dario Bortot, να αναλαμβάνει απόλυτα και τον τομέα αυτό. Μαζί του, ο τραγουδιστής Alessio Acardo και ο ντράμερ Andrea Trapani, συνεχίζουν το μονοπάτι που χάραξαν.
Με κέντρο βάρους την κατασταλαγμένη μουσική άποψη γύρω από το όραμα του Bortot, οι ανακατατάξεις αυτές δεν μοιάζει να επηρεάζουν τη μουσική που κάνουν σήμερα οι Althea. Η διάγνωση του “Memories Have No Name” συνεχίζει να περιγράφει τις βλέψεις και τις διαθέσεις τους: με αφετηρία προσωπικές, εσωτερικές αναζητήσεις που διαμορφώνουν θεματικά το άλμπουμ, η μουσική τους συνεχίζει να χαρακτηρίζεται από ευαισθησία, μελωδικότητα, ατμοσφαιρικές σελίδες ηχητικής ανάπλασης, αλλά και απέναντι από όλα αυτά, έντεχνες δυναμικές που σπρώχνουν τα τραγούδια σε κορυφώσεις. Οι ίδιοι δεν έχουν κρυφτεί άλλωστε για τις βασικές επιδράσεις τους: η σκληρότερη, τελευταία περίοδος των Porcupine Tree και η ντελικάτη, φινετσάτη μελωδικότητα των Marillion, μοιάζουν να συμπλέουν ιδανικά. Κοντά τους, συχνά θα νιώσει κανείς υποψίες από τη μελαγχολία των Anathema ή τη σκιά των πιο prog rock διαθέσεων των Dream Τheater.
Τα δέκα τραγούδια του “The Art Of Trees”, ακολουθούν μία χρονική διαδρομή στη ζωή προς τα πίσω, από την αποδοχή της απώλειας στο παρόν (η εισαγωγή του “For Now”), ως το βάρος των προσδοκιών της οικογένειας με την έλευση στη ζωή μιας νέας ύπαρξης (στο φινάλε του “Burnout”). Ο παραλληλισμός της “τέχνης των δέντρων”, που αντιστέκονται στις καταιγίδες (λυγίζουν αλλά τελικά στέκονται), ρυθμίζει τις διαθέσεις στα επιμέρους επεισόδια αυτού του ταξιδιού στο χρόνο. Το ομότιτλο τραγούδι, είναι ένα πλούσιο prog metal περιπετειώδες επεισόδιο, με πληρότητα στις μεταστροφές του: η αντήχησή του μοιάζει να οδηγεί και το επόμενο, “Away From Me”, με την παιδική ανασφάλεια για την απουσία του πατέρα που κινδυνεύει να γίνει ενοχή.
Σημαντικά κεφάλαια σε αυτό το ταξίδι στο χρόνο, αποτελούν τα πιο νοσταλγικά μέρη του, όπως το όμορφο single “Today”, μία αντανάκλαση των εμπειριών και των ημερών στη ζωή, το προστατευτικό “Evelyn”, με την πικρή, άδικη ιστορία μιας πόρνης, και το “The Shade”, με την κουρασμένη ματιά του ενήλικα στη δοτικότητα της εφηβικής αναζήτησης για την πραγματική αγάπη, που χρωματίζεται ιδανικά από το σαξόφωνο του καλεσμένου Dario Toscano. Άλλοι εκλεκτοί συμμετέχοντες, είναι ο Michele Guaitoli με τη φωνή του στο “Away From Me”, ο Tommy Nemesio στις κιθάρες, και ο Paolo Campitelli στα keyboards του ίδιου τραγουδιού.
Το δεύτερο άλμπουμ των Μιλανέζων θα ικανοποιήσει απόλυτα αυτούς που επιμένουν στο λυρισμό και αρέσκονται να συνοδεύουν την ηχητική απόλαυση με τέτοιας φύσης ενδοσκοπήσεις. Και πάλι το αποτέλεσμα κορυφώνεται και πολλαπλασιάζεται με τη δωρεά του χρόνου, και όποιος αισθάνεται άνετα μέσα σε ένα καλοφτιαγμένο χαρμάνι των επιδράσεων που αναφέρθηκαν, θα εκτιμήσει με το παραπάνω την “τέχνη των δέντρων” των Ιταλών. Των Ιταλών, με τις σημαντικές λεπτομέρειες και τις καταδύσεις στη συνείδηση…
1022 
