Τι μπορεί να πει κανείς γι’ αυτή τη τεράστια κολεκτίβα μουσικών του Βορρά ονόματι Swallow The Sun; Υπάρχει κανείς εκεί έξω που να τους ακούει, να τους ακολουθεί για χρόνια και να μην έχει πέσει θύμα του βαρέως συναισθηματισμού που ενέχουν τα τραγούδια τους; Ποιος δεν λάτρεψε την αρχή του προ τετραετίας τριπλού άλμπουμ τους “Songs From The North” και δεν πωρώθηκε με την αφθονία του σε doom/death στιγμές; ‘Η στην υστάτη των περιπτώσεων δεν μελαγχόλησε με το τέλος του;
Τέλη 2018 και ένα μήνα πριν το επερχόμενο full length του, το συγκρότημα κυκλοφόρησε ένα single, διαφορετικό από αυτά που τους είχαμε συνηθίσει. Στο “Lumina Aurea” τα ambient και τα synths στοιχεία παίρνουν την σκυτάλη και δημιουργούν μια αποπνικτική ατμόσφαιρα καθ’ όλη την ώρα. Μολονότι αποτελεί το εισαγωγικό μέρος του νέου άλμπουμ του συγκροτήματος, “When A Shadow Is Forced Into Light”, παράλληλα συνιστά το μεταβατικό μέρος, αν θέλετε, από τις άσχημες συνθήκες του ανθρώπου στην λύτρωση. Από το μαύρο χρώμα στο άσπρο. Από το σκοτάδι στο φως. Όποια ερμηνεία και να διαλέξετε, θα είναι σωστή, αφού ασχολούμαστε με την τέχνη της μουσικής, όπου συνήθως επικρατεί η υποκειμενικότητα.
Ο κιθαρίστας, βασικός συνθέτης και αρχηγός των Φιλανδών metallers STS, Juha Raivio εμπνεύστηκε το έβδομο άλμπουμ τους από τα δεινά της ζωής. Η απώλεια της αγαπημένης του, Aleah Starbridge φάνηκε ότι επηρέασε ένα μεγάλο κεφάλαιο του βίου του και θέλησε να καταλαγιάσει την εμπειρία του θανάτου της μέσα από την μουσική ως μέσο έκφρασης και εξωτερίκευσης (βλ. Trees From Eternity, Hallatar). Οπότε είναι σύνηθες φαινόμενο οι μουσικοί να καταφεύγουν σ’ αυτή, όπως και οι ίδιοι ακροατές για την διασκέδαση ή την ψυχαγωγία τους. Το “When The Shadow Is Forced Into Light” όμως ανήκει στην δεύτερη περίπτωση και λειτουργεί συνάμα ως θεραπευτικό μέσο για τους παραπάνω λόγους. Τα οκτώ τραγούδια του δίσκου έχουν συνοχή μεταξύ τους καθώς υπάρχουν ατμοσφαιρικές συνδέσεις από το ένα προς το άλλο, ωσότου στο πρώτο και ομώνυμο θα βρείτε αλλαγές στον ρυθμό και στις διαθέσεις του μιας και περιέχει doom/ death και ήπια, μελωδικά στοιχεία.
Τέτοια περίπτωση είναι και τα “Here On The Black Earth” και “Upon The Water” όπου θυμίζουν αισθητά τις παλιότερες εποχές του γκρουπ, όμως στο παρόν με τον σύγχρονο ήχο και την παραγωγή τους. Το μεταβατικό riff του τελευταίου από το κουμπλέ στο ρεφραίν και πιο ειδικά στη γέφυρα, είναι τόσο Candlemass alike (“Solitude”) που οι οπαδοί θα το λατρέψουν κατευθείαν. Επίσης, το συγκρότημα υποστηρίζει ότι ο άνθρωπος μπορεί να επικοινωνήσει και με την σιωπή, χαρακτηριστικά στο “Stone Wings” με την απλή και αρμονική ροή του και την catchy μελωδία του στο ρεφραίν. Ένα τραγούδι που έχει τη δικιά του “φωνή”, προσβάλει απευθείας στην ψυχοσύνθεση του ακροατή, με το μελαγχολικό του ύφος και αποτελεί το πιο συγκινητικό κομμάτι ολόκληρου του “WASIFIL”. Σε παρόμοιο στιλ είναι και τα “The Crimson Crown”, “Firelights” και “Never Left”με την έντονη ζοφερότητα και την γλαφυρότητα τους. Ωστόσο οι μελωδίες στα πλήκτρα και στο βιολί είναι εκείνες που ξεχωρίζουν περισσότερο και αυτές που προσδίδουν μια διαφορετική πτυχή στον ήχο των Swallow The Sun. Με άλλα λόγια, το συγκρότημα εδώ δίνει έμφαση παραδόξως στους φωτεινούς και στρύχνους ρυθμούς, οι οποίοι έχουν ως αποτέλεσμα το καταλάγιασμα της ψυχής και την εξιλέωση. Δεν γίνεται να παραλειφθεί ακόμα η φοβερή δουλειά που έχει πραγματωθεί στην παραγωγή και στη μίξη του άλμπουμ, γενικά.
Ο κιθαρίστας Raivio αξίζει εύσημα γι’ αυτό το καλλιτεχνικό αριστούργημα που ακούει στο όνομα “When A Shadow Is Forced Into Light”, αφού απέδειξε πως η καταφυγή του στη μουσική μπορεί να ανακουφίσει την ίδια του την ψυχή και να δηλώσει και επισήμως την επιστροφή του. Ο καταιγισμός των αντίθετων συναισθημάτων που κατακλύζουν τον δίσκο μπορούν να σας κάνουν να νιώσετε την αγνότητα και τη διαύγεια του, ιδιαίτερα όσοι είναι ρομαντικές και ευαίσθητες ψυχές. Μουσικά συνιστά ένα ποίμνιο του μελωδικού και depressive doom metal με περισσά, πεντακάθαρα φωνητικά.
817 
