Στο μακρινό Rosario της Αργεντινής, ξεκινάει στο 2002 η ιστορία των Lord Divine. Γρήγορα, το πρώτο τους ΕΡ, το 2003, έκανε θόρυβο γύρω από το όνομά τους και το 2004 ήρθε το πρώτο άλμπουμ τους, με τίτλο “Where The Evil Lays”. H δημοτικότητά τους αυξήθηκε, καθώς είχαν την τύχη “ν’ ανοίξουν” για τους Nightwish. To 2007 ήρθε η συνέχεια, με το “…In Disgrace”, και με εμφανίσεις με τους Symphony X. Με διάθεση να πειραματιστούν με πιο μοντέρνες φόρμες, κυκλοφορούν μόνο σε ψηφιακή μορφή το “Imagenes”, το 2014.
Έχοντας πια καταφύγιο στην ισπανική δισκογραφική εταιρία “Fighter Records”, επιστρέφουν με το 4ο άλμπουμ τους και τον Diego Valdez (Dream Child, Iron Mask), νέο πρόσωπο πίσω από το μικρόφωνο. Το κιθαριστικό δίδυμο αποτελείται από τους Hugo Galli και Manu Lopez, η ρυθμική τους βάση από τον Andres Berenguer στο μπάσο και τον Dalmys Delbueno στα ντραμς. Την εξάδα συμπληρώνει ο Diego Palma στα keyboards, με την καταλυτική παρουσία του!
Έντεκα τραγούδια αποτελούν το “Facing Chaos”, μαζί με το εισαγωγικό “Overture (Dires Ires)”, έναν παραδοσιακό λατινικό ύμνο. Η συμφωνική-ορχηστρική εντύπωση που αυτό αφήνει στη λίγο παραπάνω από δύο λεπτά διάρκεια, μάλλον υποστηρίζεται στη μεγαλύτερη διάρκεια του άλμπουμ από το συνολικό ήχο.
Οι αργεντινοί αυτοπροσδιορίζονται σαν μία progressive metal μπάντα, και αν για λόγους άμεσης επικοινωνίας θεωρούμε με τον όρο αυτό μία ηχητική συγγένεια και συνθετική τακτική παρόμοια με τους Symphony X, τότε έστω και καταχρηστικά, οι Lord Divine προσεγγίζουν την κατηγορία αυτή. Αν αναφερόμαστε σε διαφοροποιήσεις, καινοτομίες και νεωτεριστικές απόπειρες, τότε είναι μάλλον ακριβώς το αντίθετο…
Ολόκληρο το άλμπουμ είναι μία πραγματικά μεγάλη προσπάθεια συναρμολόγησης μιας σειράς τραγουδιών με απαιτητικό performing και, θεωρητικά, πλούσιας συρραφής θεμάτων. Και η αλήθεια είναι, πως οι μουσικοί είναι εκτελεστικά εξαιρετικοί, και η παρουσία του Valdez στο μικρόφωνο ιδιαίτερα εκφραστική πάνω στο είδος της μουσικής που γράφουν. Υπάρχουν μάλιστα (όχι και λίγες) στιγμές, που μόνος του ανυψώνει αρκετά κάποιες κοινότυπες απόπειρες. Όμως συνολικά, το αποτέλεσμα είναι τόσο προβλέψιμο και επαναληπτικό, που μάλλον κουράζει από νωρίς. Η φόρμουλα είναι αυτή των επιτακτικών riffs στις κιθάρες, που στηρίζονται από επίμονο drumming, ενώ ο Palma σχεδόν παντού στρώνει με τα πλήκτρα του ηχητικές επιφάνειες και ενίοτε, “σολάρει”. Δυστυχώς οι Αργεντίνοι, χωρίς να είναι καθόλου κακοί, έχουν εμφανές θέμα αυθεντικότητας και ευελιξίας, ενώ τελικά φαίνεται, πως και η δεδομένη παραγωγή επιδεινώνει το αποτέλεσμα.
Το mid tempo “Beginning Of The End”, λίγο πριν το μέσο του άλμπουμ, που φλερτάρει και με μπαλάντα, αμέσως ξεχωρίζει λόγω της διαφοράς ρυθμού και δυναμικών και ξεκουράζει τον ακροατή. Ούτε η συμμετοχή του “πολύ” Mark Boals στο “The Darkest Light”, μπορεί να αποφύγει τη συνολική αίσθηση ενός παρατεταμένου κλισέ. Για όσους αρέσκονται στα credits, o Julian Barrett (Tarja, Asspera), συμμετέχει με ένα σόλο στο “Divided”, ενώ το εξώφυλλο έγινε από τον Federico Boss των Abstract Chaos.
Οι Lord Divine χρειάζονται περισσότερη τόλμη και αυτονομία, αν θέλουν πραγματικά να κάνουν τη διαφορά! Ως τότε, όσοι είναι αληθινά εθισμένοι στο τεχνικό, συμφωνικό metal, κάπου ανάμεσα στους Symphony X και τους Angra, ας τους τσεκάρουν, ίσως να ανακαλύψουν περισσότερες αρετές…
https://www.facebook.com/LordDivineMetal
617 
