Η αλήθεια είναι ότι μετά από 6 studio albums μέσα σε διάστημα ενός χρόνου, θα ήταν εύλογο να περιμένει κανείς αυτή η δημιουργικότητα να κοπάσει. Και εδώ που τα λέμε, ένας τέτοιος δημιουργός άξιζε ένα διάλειμμα.
Όπως φαίνεται, ο ένας χρόνος που πέρασε από το τελευταίο “Earth My Prison” ήταν αρκετός για τους Νίκο Μαρίνο και Δημήτρη Ντελή για να φορτίσουν τις μπαταρίες τους και να επιστρέψουν με ένα ακόμη full length. Το άμεσο ερώτημα που προκύπτει, και με δεδομένο ότι στις προηγούμενες δουλειές εξερευνήθηκε όλο το φάσμα του rock (περασμένο από το electro φίλτρο που σταθερά ανήκει στα στάνταρ στοιχεία που φέρει η μουσική του project), είναι το προς τα που κινείται σήμερα η μουσική των God In A Cone.
Οι “ντρίπλες” που μέσω αυτών αναδύεται ένα από τα κύρια ατού, το στοιχείο της εκπλήξεως, καλά κρατούν, συνεχίζοντας αυτήν την εντυπωσιακή ακολουθία συνθετικής τόλμης. Υλικό που πάλι θα παραπέμψει τον ακροατή σε οικειέστατα ηχοτόπια (ειδικά αν είναι και σε ηλικία που βίωσε την “παλαιά Ελλάδα”). Για μια ακόμη φορά αναμιγνύονται πάμπολλες τάσεις, tribute καταθέσεις των επιρροών των δημιουργών, με μαεστρική “μαγειρική” με αποτέλεσμα ολοκληρωμένα όσο και πιασάρικα τραγούδια.
Ο Μαρίνος απλώνει την εκφραστική του γκάμα κατά τα αναμενόμενα ή για να ακριβολογήσουμε, την επεκτείνει και σε νέα όρια που περιλαμβάνουν από ξεσκισμένα screamo black metal φωνητικά μέχρι και τον Τόλη Βοσκόπουλο, ανάλογα με τις απαιτήσεις και το background του κάθε κομματιού. Ο προγραμματισμός είναι άριστος με μινιμαλιστική χρήση των διάφορων fx και η ρυθμικότητα του album κυμαίνεται σε επίσης ευρεία γκάμα, από mid tempo στακάτα μέχρι και up tempo new age beats που θα συναντούσες μάλλον σε αγγλικά σχήματα που ανακαίνισαν την pop στα ’80s. Συνοδεία του Μαρίνου ο επαρκέστατος συνοδοιπόρος του Δημήτρης Ντελής που είναι εξαιρετικός κιθαριστικώς είτε στα distorted μέρη, είτε στα ακουστικά, είτε στα διάσπαρτα solos που επιχειρεί.
Η απροσδόκητη ροή, που κι αυτή ως στοιχείο της μουσικής των God In A Cone αποτελεί ένα από τα trademarks της, συνεχίζει να κινείται στα όρια του παντελώς απρόβλεπτου ενισχύοντας το ενδιαφέρον μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο. Ένα εν τάξει χαοτικό χωροχρονικό ταξίδι που διαπερνά όλο το hard rock τριών δεκαετιών με πολλές pop “στάσεις”.
Από τα “αποδυτήρια” κιόλας ο ακροατής θα μείνει άναυδος καθώς το intro ομότιτλο track ανήκει στο χώρο του σκανδιναβικού black metal. Σκισμένα φωνητικά και blast beats. Αν επρόκειτο για μια συνηθισμένη μπάντα η εκκίνηση του “Passing” μάλλον θα αποπροσανατόλιζε. Βέβαια η επαναφορά στα γνώριμα πεδία είναι άμεση με τα δυο ελληνόφωνα “Ξεψυχάω” και “Νερό”, με το πρώτο να είναι μια μίξη των Tsopana Rave με τα ρινικά φωνητικά του Τόλη Βοσκόπουλου που επιχειρεί ο Μαρίνος (το έχει ξαναεπιχειρήσει στο “Shark Was A Boy”) και το δεύτερο να παραπέμπει σε 90’s ελληνικό rock αλλά και σχήματα όπως οι Senser (με Pantera-οειδή γέφυρα και εκπληκτικό ακουστικό επίλογο).
Οι πειραματισμοί δεν σταματούν ως το φινάλε και οι God In The Cone, πατώντας σε ανέλπιστες βάσεις, δίνουν δείγματα 70’s prog / art rock στο εξαιρετικό “I Have to Pretend” (ένα κομμάτι στο οποίο οι Emerson, Lake and Palmer συναντούν τους Pearl Jam), γνήσιου ’80s U.S. (θυμίζοντας Tesla, Bad Company και όλες τις συναφείς μπάντες που έδρασαν για ολόκληρη εκείνη τη δεκαετία στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού) στο “Iodine” αλλά και 90’s hard rock στο “Deep Down” (το οποίο φέρει πολλά αρώματα από τους Alice In Chains ή και τους Paradise Lost).
“Αλλού” στιγμές επίσης στο “Find Soul Brothers” το οποίο σε αφήνει με ανοιχτό το στόμα μιας και είναι ένα καθαρά country κομμάτι το οποίο μεταφέρεται με μια “tarantella” μορφή (σαν τις καντάδες που έκαναν παρέες νεανίων κάτω από τα μπαλκόνια κορασίδων πριν πολλές δεκαετίες και οι οποίες αποτυπώθηκαν πάμπολλες φορές στις αθάνατες ελληνικές μαυρόασπρες ταινίες), στο “Ιn And Out” το οποίο θα έλεγα ότι είναι αναγωγή του ελληνικού σκυλάδικου σε πρότυπα που ανήκουν στους System Of A Down (οk, μια εξημερωμένη ηχητικά εκδοχή τους αλλά σίγουρα ταιριαστή συνθετικά), στο piano based “Will Of Diamonds” που αισθητικά ανήκει στο “νέο κύμα” των μπουάτ (μου ήρθαν πολλά flash της Αλέκας Κανελλίδου και της Δήμητρας Γαλάνη). Οι αυτοτελείς electro οντότητες εμφανίζονται μειωμένες σε σχέση με το παρελθόν και περιορίζονται στο dance floor αισθητικής “Mr.Explode” (Νew Order με φωνητική απόδοση Mike Patton) και στο επιλογικό (και black-ίζον, εν είδει reprise του intro track) “Escape From The Cone” που κλείνει το πολύ καλό album.
Για μια ακόμη φορά δεν μπορώ παρά να υποκλιθώ στο ταλέντο των God In A Cone. Τουλάχιστον σ’ αυτό που επιδεικνύουν όταν ανακατεύουν τόσα χαρμάνια παράγοντας πραγματικά μοναδικό και με “αυθεντική” θρασύτητα υλικό. Οι παλαιότεροι των θαμώνων του rock θα συγκινηθούν γιατί θα νιώσουν “εικόνες” οι οποίες φέρουν νοσταλγία. Οι νέοι ακροατές δε, ίσως και να ενθαρρυνθούν και ψάξουν τις ρίζες της ευρύτερης mainstream μουσικής παλιών εποχών και ίσως βγάλουν κάποια εποικοδομητικά συμπεράσματα. Ειδικά στις εποχές των σύγχρονων πλαστικών παραγωγών, του επιθανάτιου ρόγχου του rock ‘n’ roll dream και του διήμερου posting on medias εφήμερου ντόρου, κάτι τέτοια δισκάκια είναι “βάλσαμο”. Πολύ καλό και ως είθισται περιμένω σε 2 μήνες (το πολύ) νέα κυκλοφορία από το ντουέτο.
https://www.facebook.com/godinacone/
705 
