CHRISTIAN DRAGHI: “Black Roses & Hats”

Ο μουσικός Christian Draghi από την Pavia, νότια του Μιλάνου, είναι ο κιθαρίστας, βασικός συνθέτης και τραγουδιστής των Doctor Cyclops. Το τρίο έχει κυκλοφορήσει από το 2007 δυο ΕΡ και τρία άλμπουμ 70’s heavy rock, εμπλουτισμένο με blues, doom και classic rock στοιχεία που συνολικά τιμά την πρώτη περίοδο των Black Sabbath.

Από τον Μάιο ως τον Αύγουστο του 2018, ο Draghi ηχογράφησε τα δέκα τραγούδια του προσωπικού του άλμπουμ. Επιστρέφοντας στις αφετηρίες των ακουσμάτων που τον σημάδεψαν από παιδί, αφήνει τη βαρύτητα μεγάλων τραγουδοποιών του παρελθόντος όπως οι Jethro Tull, Beatles, Eric Clapton, ο Dylan και ο Bowie, να μετακινήσει το αναμφισβήτητο προσωπικό του χάρισμα με έναν νοσταλγικό αέρα.

Ο Draghi είναι εξαιρετικός συνθέτης και ερμηνευτής. Είναι ένας ολοζώντανος καλλιτέχνης που ξέρει να ρουφάει τη ζωή γύρω του. Είναι σίγουρα από τους τύπους που θα εμπνευστεί από τα μικρά καθημερινά στιγμιότυπα και δεν θα αφήσει καμιά παροιμιώδη τυχαία φράση να πέσει κάτω. Τα τραγούδια του στο “Black Roses & Hats” είναι μικροί καθημερινοί ύμνοι στη ζωή, ευαίσθητα και ειλικρινή. Με έναν διαυγή, ηλεκτροακουστικό ήχο, υφαίνει blues rock, folk, pop και rock πινελιές και ζωντανεύει τα προσωπικά του παραμύθια με φροντίδα και ευγένεια.

Η φωνή του Draghi είναι σταθερή, ζεστή και αφηγηματική. Σε μένα ακούγεται σαν ο Mike Scott και ο Ian Anderson μοιράζονται ταυτόχρονα ένα κανάλι ήχου, και αυτή η μαγική αντήχηση της μυστηριώδους δύναμης της ζωής στέλνει τη σκέψη και τη φαντασία σου  μακριά, μέσα στα δάση.

Διάφορες διαθέσεις, γλυκόπικρες αλλά μάλλον σχεδόν πάντα ιαματικές θα διασχίσουν το άλμπουμ σαν διαφορετικά μονοπάτια, και εμπλουτίζονται ηχητικά, με πιάνο, βιολί, άρπα, σαξόφωνο, τσέλο, κλαρινέτο και Hammond. Το ομότιτλο αποτελεί ιδανική επιλογή για να ανοίξει την πόρτα στον ακροατή και να του προσφέρει τη συνολική θέα του επικείμενου ταξιδιού του. Η φωτεινή, ρυθμική βάση του “You Never Know”, σαν ένα υπέροχο χαμένο single του Chris Rea, θα σε προκαλέσει για ένα ρομάντζο στις όχθες του ποταμού Ticino, ή αν θέλεις να ταυτιστείς με την ιστορία των στίχων, θα φτάσεις ως τον Vltava και την Πράγα.

Το πιο υποβλητικό και μυστηριώδες κεφάλαιο του άλμπουμ είναι το “Shadow Of A Rose”, καθώς σε κυκλώνει με μια τελετουργική, ψυχεδελική κουρτίνα και επικλητικές μελωδίες σαν στοιχειωμένες αντηχήσεις από τα Απέννινα όρη, τον τόπο του Draghi. Το “Rest Of The Day” είναι με τον γαλήνιο και βελούδινο ακουστικό πομπό του, το δικό του «άδραξε τη μέρα».

Η υπέροχα παιχνιδιάρικη αίσθηση μιούζικαλ στο θεατρικό “Cherry Top” μεταφέρει την ιστορία με ελαφρότητα και χιούμορ, τα πανέμορφα πνευστά το εμπλουτίζουν ιδανικά, ενώ στο ρεφρέν το τραγούδι ξεδιπλώνεται σε έναν αξιοπρεπή, αρχέγονο, ανδροπρεπή ρομαντισμό.

Η μοναχική, ενδοσκοπική ειλικρίνεια σε τρυφερές στιγμές όπως στο “Here Comes The Rain”, έφερε στο μυαλό έντονα τις κρυστάλλινες στιγμές του Hensley. Όλη αυτή η αβίαστη αύρα της εξομολόγησης που σημαδεύει το άλμπουμ είναι η επισφράγιση της μαρτυρίας του,  πως τα δέκα αυτά τραγούδια ήταν η δική του ψυχοθεραπεία στη διάρκεια μιας βαθιάς προσωπικής κρίσης.

Αν λοιπόν, το “Black Roses & Hats” είναι ο καθρέφτης αυτής της απόπειρας και διαδρομής, ο Draghi είναι αναμφισβήτητα μια πλούσια, φωτεινή ψυχή, με ταλαντούχους αισθητήρες. Το άλμπουμ είναι ένα υπέροχο, φρέσκο μπουκέτο τραγουδιών με την άφθαρτη μυρωδιά του κλασικού, και πέρα από ιδιώματα και ταμπέλες, μια όμορφη συντροφιά που θα σε κάνει να χαμογελάσεις με νόημα, με πίκρα, με θέρμη, με ανακούφιση, με όλους τους τρόπους.

Ο μαέστρος από την Παβία μας προσφέρει ένα διαμάντι που «κρέμεται στην ασταθή ισορροπία ανάμεσα στο σκοτάδι και το φως, το παρελθόν και το μέλλον».

https://christiandraghi.bandcamp.com/releases

663
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…