Ελάχιστα πράγματα είναι δεδομένα σε αυτή τη ζωή, όπως ο θάνατος για παράδειγμα – και αυτή είναι μια doom δήλωση, αν και απολύτως ρεαλιστική.
Άλλο ένα δεδομένο, είναι πως το όνομα των θρυλικών Σουηδών Candlemass έχει γίνει συνώνυμο με τον όρο Doom πάνω από 30 χρόνια.
Το τελευταίο τους δημιούργημα με τίτλο “The Door To Doom” όμως, ανοίγει διάπλατα τις πόρτες στο doom θρύλο που αγαπήσαμε, ή μας οδηγεί κάπου εντελώς διαφορετικά;
Για να εμπεδώσουμε καλύτερα αυτή την απορία, καλό θα είναι να χαρτογραφήσουμε λίγο τα τελευταία 25 χρόνια του εγκεφάλου των Candlemass, Leif Edling.
Έχοντας ήδη αλλάξει μια φορά τραγουδιστή το doom όχημα, από τον εκπληκτικό Johan Langquist που μας χάρισε το μοναδικό στο είδος του “Epicus Doomicus Metallicus” ντεμπούτο, στον ανεπανάληπτο Messiah Marcolin, τον ορισμό των Candlemass και του Doom Metal γενικότερα κατ’ εμέ, το 1992 γίνεται η επόμενη vocal αλλαγή η οποία ήταν δύσκολο να χωνευτεί εκείνη την εποχή: μετά την ευλογημένη τριλογία “Nightfall”, “Ancient Dreams” και “Tales Of Creation”, που καθόρισε τον ήχο του σχήματος μέσα στο μουσικό σύμπαν, ξεκινούν οι σεισμικές δονήσεις με την αποχώρηση του Messiah.
Από τότε, η πορεία των Candlemass είναι ένα rollercoaster: διάλυση το 1994, one-man project του Edling από το 1998 ως το 2003, επιστροφή του Messiah για ένα album το 2005, αποχώρηση του Marcolin και πάλι για μεταγραφή του “Κυρίου Solitude Aeternus” Robert Lowe (μέγα λάθος για μένα, σε άλλους όμως άρεσε) για τρία albums και μερικά EP από το 2007 ως το 2012, μεταγραφή του Mats Leven των Krux (επίσης project του Edling) στα φωνητικά το 2016 για δύο EP και ω, προς έκπληξη όλων, η μεγάλη επιστροφή του μεγάλου Johan του “Epicus Doomicus Metallicus” δισκογραφικά το 2019! Όπως μας περιγράφει και το τραγούδι του “The Door To Doom”, this is an Omega Circle.
Ο Leif Edling όμως δεν είναι μόνο ο Candleman, αλλά και πατέρας πολλών projects μέσα σε αυτά τα 25 χρόνια που εξετάζουμε. Abstrakt Algebra, Krux, The Leif Edling Solo Project, Avatarium, The Doomsday Kingdom – και όλα αυτά ταυτόχρονα με προβλήματα υγείας, η υπερκόπωση είναι δεδομένη (να, ένα ακόμα δεδομένο μαζί με το θάνατο και το ότι το όνομα Candlemass είναι Doom).
Η τελευταία παράγραφος περιγράφει τέλεια το “The Door To Doom”: ένα album κουρασμένο, μπερδεμένο, χαμένο στους λαβύρινθους του μυαλού του Edling που εμφανώς δεν μπορεί να ξεχωρίσει πλέον τα projects του και χρησιμοποιεί την λέξη “doom” πολλές φορές μέσα στα τραγούδια του ως σελιδοδείκτη της μπάντας με την οποία το ηχογράφησε και με την επιστροφή του Langquist ως σελιδοδείκτη της λέξης doom, έναν Langquist που όμως έχει μεγαλώσει, ωριμάσει και αποποιηθεί τον όρο “Doom” δεκαετίες τώρα.
Με λίγη δόση Krux μέσα σε μπόλικους Avatarium λοιπόν βράζει το νέο Candlemass που ίσως θα έπρεπε να λέγεται Kandlemarium και, ούτε ο Johan κατάφερε να μας φέρει ρίγη συγκίνησης, ούτε το guest solo του Doom παππού μας Tony Iommi στο “Astorolus – The Great Octopus”, ούτε ένα riff στο “Splendor Demon Majesty” και στο “Black Trinity” δεν σώζουν την κατάσταση.
Το πιο τίμιο λοιπόν, θα ήταν να αποχαιρετήσουμε το όνομα και την ιδέα “Candlemass” οριστικά και αν γίνουν ποτέ re-releases των περισσοτέρων albums από το 1992 μέχρι και σήμερα, αλλά και κάθε νέα κυκλοφορία στο μέλλον, να βρίσκονται κάτω από τον τίτλο “Leif Edling Solo Project” για να μπορέσουμε να τα ακούμε και εμείς πιο ανάλαφρα, χωρίς προσδοκίες και χωρίς απογοητεύσεις.
Γιατί ένα όνομα μπορεί να γίνει συνώνυμο του “Doom”, αλλά δεν μπορεί μόνο του να φέρει πίσω το “doom”. Να, ένα ακόμα δεδομένο.
856 
