Έχω αρχίσει να πιστεύω, πως οι μουσικοί της Φινλανδίας και της Σκανδιναβίας, γενικότερα, έχουν το “χέρι του Μίδα”, όσον αφορά στη metal μουσική. Να με συγχωρείτε για την έκφραση, αλλά οι άνθρωποι ακόμη και σκατά να πιάσουν, αυτά θα γίνουν χρυσά. Μία τέτοια περίπτωση, από το πουθενά, είναι οι ανερχόμενοι Φινλανδοί melodic death metallers, όπως τους χαρακτηρίζουν στο internet, Lucidity.
Κατά τη γνώμη μου, η μουσική τους δεν μπαίνει ξεκάθαρα σε κάποια συγκεκριμένη κατηγορία ή σε “ειδικά καλούπια”, είναι από εκείνες που δεν μπορείς να την περιγράψεις ακριβώς, απλά “την νιώθεις” ενώ την ακούς. Το συγκρότημα είναι ενεργό 13 χρόνια και μετά από αρκετές προσπάθειες με demos και μία full length κυκλοφορία το 2015 ονόματι “The Oblivion Circle”, φέτος οδηγείται στην δεύτερη με τον τίτλο “Oceanum”.
Το “Oceanum”, κυκλοφόρησε επίσημα στις 22 Φεβρουαρίου και απαρτίζεται από οκτώ τραγούδια, τα οποία δεν ξεπερνάνε τα πέντε λεπτά στην διάρκεια, πλην δύο. Τα 47 λεπτά του, φαντάζουν ιδανικά για να απολαύσει κανείς Σκανδιναβικές, ατμοσφαιρικές metal στιγμές, χωρίς να κουραστεί ή να τις βρει βαρετές. Πρώτα απ’ όλα, οι κιθαρίστες Jari Kinnunen και Martti Pohjosaho, έχουν κάνει εκπληκτική δουλειά με τις μελωδίες των riffs, όπως ακόμα και στις φωνητικές (το ερμηνευτικό κομμάτι το έχει αναλάβει επίσης ο Martti Pohjosaho). Οι κιθάρες δεν παραμένουν σταθερές και παρουσιάζουν εναλλαγές συνεχώς. Με λίγα λόγια, υπάρχουν διάχυτες μετατροπές σε αυτές, από την επιθετικότητα στην μελωδία και αντιστρόφως, καθώς και στα φωνητικά του Martti, τα οποία εναρμονίζουν τα καθαρά, με τα brutal και τα death.
Το πάντρεμα του μελωδικού death και του doom και τα black στοιχεία στα ντραμς από τον Pekka Parantainen, είναι χαρακτηριστικό των συγκροτημάτων της εν λόγω προέλευσης και η διαπίστωση αναδεικνύεται στα “Surface”, “Borders Of Then And Now”, “The Hope In Severance” και με ιδιαίτερη έμφαση στο “At The End Of Black River”. Επιπρόσθετα, είναι αξιοθαύμαστο ότι για το μελωδικό και ατμοσφαιρικό ηχητικό αποτέλεσμα του συγκροτήματος, δεν έχει συμβάλει κάποιο synthesizer, αλλά το δίδυμο στις κιθάρες και σε μερικά σημεία η προσθήκη πνευστών, όπως το σαξόφωνο (“What If It Hurts”). Και τα καθαρά φωνητικά του Martti Pohjosaho, βέβαια, στοχεύουν σ’ αυτό, αφού πολλές φορές η χροιά του θυμίζει τόσο αυτή του Corey Taylor (Slipknot, Stone Sour), όσο και εκείνη του Chester Bennington (Linkin Park, Dead By Sunrise), μία λεπτομέρεια που εμένα προσωπικά με “κέρδισε” αμέσως.
Αυτό μπορείτε να το επιβεβαιώσετε και εσείς στο εξαίσιο single τους, “Scotoma” (το οποίο μπορείτε να το αναζητήσετε από το link που παρατίθεται παρακάτω). Τέλος, οι Lucidity έχουν δηλώσει πως αντλούν τις επιρροές στην μουσική τους από παντού, ένα ολοφάνερο γεγονός μετά την πάροδο του άλμπουμ, καθώς όλοι πιθανόν να βρουν στοιχεία από παλιότερα και αγαπημένα τους groups . Και καλά κάνουν, άμα με ρωτήσετε…
Το “Oceanum” των Lucidity, αποτελεί μία θεσπέσια προσθήκη στο είδος του melodic death metal (όπως τους συγκαταλέγουν). Οι απαιτητικοί, μην περιμένετε να ακούσετε εδώ πρωτοποριακή ή ανεπανάληπτη μουσική. Αντιθέτως, οι μουσικόφιλοι, ετοιμαστείτε να γοητευτείτε από την εξαίρετη ηχητική ατμόσφαιρα που παρουσιάζει το άλμπουμ.
https://www.facebook.com/finlucidity/
789 
