Ελληνικό “ξεπεταρούδι” #473967.
Ο λόγος για τους Sewn Mouth από την πιο γκαύλα πόλη του κόσμου, τη Θεσσαλονίκη, μια παρέα πιτσιρικάδων που ακολουθεί ένα όλο και πιο δημοφιλές μονοπάτι στη χώρα μας (από τα νέα U.S. ήθη που ανέκαθεν αργούσαν λίγο να εισχωρήσουν στην “true” και άτεγκτη συλλογική metal εγχώρια κοινότητα – μαγκιά μας κατά τ’ άλλα το γεγονός αυτό), αυτό του deathcore που δείχνει να έχει συνεπάρει τους νεολαίους της υφηλίου.
Βασική επιρροή οι θεοί August Burns Red (κάτι που για τον γράφοντα αποτελεί αφορμή χαμόγελου), μια από τις σπουδαιότερες μπάντες του είδους. Τα πάντα είναι προσανατολισμένα προς το στυλ τους αν και οι Sewn Mouth κάθε άλλο παρά αποτελούν ένα απλό αντίγραφό τους και μάλλον αποτίουν φόρο τιμής, με πολύ καλά αποτελέσματα ωστόσο.
Πολύ καλή riffολογία και εξαιρετικές lead φράσεις από τους Θανάση και Μίλτο, οι οποίοι εστιάζουν μεν σε μεγάλο βαθμό προς το core αλλά όταν ξεσπούν τα blast beats προς death ηχοτόπια ακούγονται απολαυστικοί (και θα πρότεινα – φυσικά και μπορείτε να εγγράψετε τον γράφοντα εις τα μαλακά μέρη της ανατομίας σας – να επικεντρωθούν ακόμη πιο πολύ προς αυτά τα στοιχεία στο μέλλον, το “έχουν” το speed, αυτό ακούγεται κραυγαλέα), με ένα καταρτισμένο rhythm section (είθισται για τους πανδύσκολους core άρρητους χρόνους που επιχειρούν στο background) και με το βορβορώδες λαρύγγι του Theo ως αιχμή (απολύτως συμβατός με το περιβάλλον, με παρομοιώδη οργή στην εκφορά των στίχων).
Άρτιοι εκτελεστικά, δουλεμένοι στις λεπτομέρειες (οι οποίες ακούγονται ολοκάθαρα, αυτή η διαύγεια πλέον είναι σήμα κατατεθέν του ανερχόμενου guru των death metal παραγωγών Στέλιου Κοσλίδη) και με καλές, σχετικά στριφνές όσο και μελαγχολικές συνθέσεις (δεν θα έλεγα ότι πρόκειται για διασκεδαστική μουσική), σε ποικίλες ταχύτητες που μεταβάλλονται αστραπιαία και δίνουν ενδιαφέρον στο άκουσμα.
Intro με τουμπερλέκι στο “Elegy” (σου έρχεται να ζητήσεις από το γκαρσόνι φιάλη Ballantine’s μετά ξηροκαρπίων), εκκίνηση με το πολύ δυνατό “Through Conflict” και από εκεί και πέρα μια ακολουθία πολύ καλών στιγμών στο εξαιρετικό “80 Years of Solitude”, στα στακάτα “Coffee Drop” και “Plekto”(ίσως οι πιο headbanging στιγμές του “The Narcissist”), στο ομότιτλο track του οποίου η ορμητικότητα μου έφερε στο νου τους έτερους θεούς του deathcore Unearth, στο καθαρά “σπαστικό” “Stranded In Celestial Realms” (με πολύ καλή piano γέφυρα και καλό επίλογο) και στο “Remnants” που ρίχνει κλεφτές ματιές προς τους Threat Signal.
Για debut προσπάθεια οι Sewn Mouth τα κατάφεραν πάρα πολύ καλά και παρότι το “The Narcissist” είναι το απόλυτο tribute προς τους μέντορές τους ευελπιστώ ότι στο μέλλον θα καταθέσουν μια πιο αυτόφωτη δουλειά (χωρίς να χρειαστεί να αποπέμψουν τις επιρροές τους – δεν είναι απαγορευτική συνθήκη αυτή) μιας και ταλέντο έχουν μα και έκδηλες τεχνικές ικανότητες για να το επιτύχουν. Για τους fan του είδους πάρα πολύ καλή δουλειά (και καλαίσθητη κρίνοντας από το artwork του Γιάννη Νάκου) αν και σίγουρα το προτείνω σε όλα τα νεαρά αυτάκια (τους παλαίουρες αφήστε τους, είναι άλλη “φυλή, σαν να προσπαθείτε να κάνετε τη γιαγιά σας να ραπάρει, λίγο δύσκολο να συμβεί). Θα παρακολουθείστε.
https://www.facebook.com/sewnmouth/
786 
