Η Σουηδία τραβάει άλλο ένα κρυφό χαρτί από την ανεξάντλητη τράπουλά της.
Το όνομα είναι νέο και το άλμπουμ το πρώτο τους, όμως ο ιθύνων νους και βασικός δημιουργός είναι ο χαρισματικός πολυμουσικός και παραγωγός Markus Sigfridsson, ήδη γνωστός από τους Darkwater, που μας φιλοδώρησαν φέτος με το “Human”.
Όπως όλοι οι ακόρεστοι μουσικοί που νιώθουν πως δεν τους καλύπτει απόλυτα ένα καταφύγιο, έτσι κι ο Sigfridsson αποφάσισε να συμπράξει με τον τραγουδιστή Erik Tordsson (End Of September), και τον εξαιρετικό ντράμερ Leo Margarit (Pain Of Salvation). Με τον ίδιο να έχει αναλάβει, πέρα από τις κιθάρες, το μπάσο και τα πλήκτρα, οι All Things Fallen χαρακτηρίζονται από ένα είδος μελωδικού progressive metal, με όλα τα στοιχεία που μπορούν να συγκινήσουν τον τυπικό ακροατή του χώρου.
Με έξι τραγούδια και σύνολο 40 λεπτών μουσικής, οι Σουηδοί φαίνονται αποφασισμένοι όχι μόνο να αποφύγουν τις φλυαρίες, αλλά να πορευτούν σε ένα δρόμο που θα προσελκύσει εύκολα και ακροατές που εκτιμούν γενικά το μελωδικό metal. Οι συνθέσεις που έχουν γραφτεί, έχουν τις τεχνικές δομές, τον πλούτο στις κιθάρες και τα πλήκτρα που θα κερδίσουν τον ακροατή του χώρου, και περισσότερο στον τομέα αυτό, τα συναρπαστικά τύμπανα του Margarit που θα τραβήξουν άμεσα το αυτί του prog θαμώνα. Ταυτόχρονα, υπάρχει μέτρο και μια τακτική που επιτρέπει στη μελωδία και τον ρυθμό να τραβούν μπροστά, δίνοντας στα κομμάτια ευκολία στην προσέγγιση.
Το δυνατό χαρτί πάνω σε αυτή τη συνταγή των ATF είναι η σπουδαία φωνή του Tordsson, που πέρα από το εύρος της και την χαρακτηριστικά καθαρή χροιά της, σκαρώνει και ζωντανεύει εξαιρετικές μελωδίες και παραφράσεις τους που θα τρυπώσουν άμεσα στο μυαλό σου. Ο τύπος είναι ρεαλιστικά συναισθηματικός και έχει μια αυθόρμητη σιγουριά σε όλες τις ερμηνείες του.
Από την έναρξη του “I Wait For You”, οι αισθητήρες σου σε προειδοποιούν για μια εξαιρετική φωνητική περίπτωση που ξέρει να αρπάξει το τραγούδι και να το στείλει γρήγορα στη μνήμη σου. Η εντύπωση αυτή δυναμώνει πολύ γρήγορα, καθώς το “Mirages” που ακολουθεί είναι εκπληκτικό, πιθανά το κορυφαίο του άλμπουμ, με απλά αλλά ιδανικά ριφ στην κιθάρα και μια πορεία που ακούγεται αλάνθαστη.
Με παρόμοιες διαθέσεις ρέει το άλμπουμ, που γίνεται λίγο πιο μυστηριώδες και εξωτικό στο “In The Divide” με τη συμβολή και της βιολίστριας Maria Grig, και οι σύντομες, εμβόλιμες αφηγηματικές παρεμβάσεις προσθέτουν τη δική τους βαρύτητα στην περιγραφικότητα της μουσικής. Το ταλέντο του Sigfridsson πραγματικά λάμπει με θέματα, πρώτα στις κιθάρες και έπειτα στα πλήκτρα που στηρίζουν τα συμπαγή τραγούδια του, αλλά τα γεμίζουν και περιστασιακά χρώματα με πειθαρχημένο τρόπο.
Το ντεμπούτο κλείνει με το μεγαλύτερο σε διάρκεια τραγούδι, το εννιάλεπτο “Introspection”, μια καταπληκτικά δομημένη σύνθεση, που κουμπώνει τη μελωδία με τον ρυθμό της μοναδικά, για να δεχτεί από πάνω άλλη μια σειρά χαρακτηριστικών φωνητικών μελωδιών του Tordsson, και να ταξιδέψει ανάλογα ως το τέλος, αφήνοντας μια ελαφριά μελαγχολία σαν τελευταία εντύπωση.
Πέρα από την απρόσμενη ευχάριστη έκπληξη ενός δίσκου που ακούγεται ουσιαστικά, αφήνει τα σημάδια του, έχει λειτουργική μουσική, και τεχνική με αμεσότητα, έχουμε μείνει και με την ισχυρή προσδοκία μιας συναρπαστικής συνέχειας.
651 
