Συνήθως τα reunions και οι κυκλοφορίες νέων albums μετά από χρόνια είναι δίκοπο μαχαίρι για μια μπάντα. Ίσως γιατί ο χρόνος εκτός από “γιατρός” μπορεί να γίνει και “τιμωρός”, με τις σχέσεις ανάμεσα στα μέλη της μπάντας να μην είναι οι ίδιες μετά από τόσο καιρό ή τη “χημεία – κλίμα” στη διάρκεια των ηχογραφήσεων να έχει αλλάξει άρδην μέσα στο χρόνο.
Κάποιες τέτοιες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου όταν άκουσα για καινούργια κυκλοφορία από τους, εγκληματικά υποτιμημένους, Sacred Reich μετά από 23 ολόκληρα χρόνια. Οι Sacred Reich δημιουργήθηκαν το 1985 στο Phoenix της Arizona και ανήκουν στο 2ο κύμα του thrash από τη μέση των 80’s και μετά, μαζί με άλλους “μπαλαδόρους” του ιδιώματος όπως οι Testament, Dark Angel, Death Angel, Forbidden κ.α. Τους αναφέρω ως υποτιμημένους γιατί μόνο ως τέτοιοι μπορούν να χαρακτηριστούν, αφού τα τέσσερα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν από το 1988 έως το 1996 δεν εισέπραξαν τις δάφνες που τους αναλογούσαν. Βέβαια οι γνωρίζοντες δεν έπαψαν ποτέ να αγαπούν τη μπάντα και να την ακολουθούν σε όλη τους την πορεία.
Τελευταία μας δισκογραφική επαφή λοιπόν μαζί τους ήταν το 1996 με το άλμπουμ “Heal” που παραμένει εξαιρετική δουλειά, παρόλο που είχαν “αφήσει” πίσω τους το καθαρόαιμο thrash riffing και είχαν μπει σε πιο groove μονοπάτια. Ακολούθησε η “διάλυση” της μπάντας το 2000, η επανασύνδεση το 2006 και έκτοτε η αναμονή για μια νέα κυκλοφορία. Έκτοτε περιόδευαν και λάμβαναν μέρος σε festivals αλλά για κάποιους ανεξήγητους λόγους δεν κυκλοφόρησαν κάποιο άλμπουμ. Έτσι φτάνουμε στο σωτήριο έτος 2019, βάζουν ευτυχώς μυαλό και τα ηχεία μου έχουν ξανά την τιμή να συντονιστούν στον ήχο των Sacred Reich και το πέμπτο τους άλμπουμ “Awakening” από τη μυθική Metal Blade Records.
Τους δύο στυλοβάτες της μπάντας Phil Rind (vocals/bass) και Wiley Arnett (guitars) συμπληρώνουν ο νεοφερμένος Joey Radziwill (guitars) και ένας παλιός γνώριμος στα ντραμς ονόματι Dave McClain, ο οποίος ήταν παρών στα άλμπουμ “Independent” (1993) και “Heal” (1996), προτού αποχωρήσει και κάνει καριέρα με κάποιους Machine Head.
Από τις πρώτες νότες του “Awakening” καταλαβαίνεις ότι ο χρόνος μάλλον δε λειτούργησε ως “τιμωρός” επάνω τους αλλά συνάμα αυτό που ακούς είναι οι Sacred Reich όπως θα ήθελες να ακούγονται το 2019. Με τις ταχύτητες να ανεβαίνουν στο “Divide And Conquer” και feeling που σε γυρνάει πίσω στο 1990 και στο “The American Way” η μπάντα δείχνει πως δεν έχει χάσει στο ελάχιστο τη δυναμική της. Η συνέχεια εξίσου εντυπωσιακή με το προσωπικό μου αγαπημένο “Salvation” και ένα marching on riff και lead βγαλμένο από τις κορυφαίες στιγμές των 90’s. Ο Wiley φαντάζει γεμάτος έμπνευση και η thrashy συνέχεια γίνεται ιδανική με το “Manifest Reality”. Ο Phil τραγουδάει ίσως πιο ώριμα από ποτέ. Τα love or hate φωνητικά του ταιριάζουν απόλυτα με τους κοινωνικοπολιτικούς στίχους, πράγμα που πάντα με έκανε να τον φαντάζομαι στην κεφαλή μιας πορείας διαμαρτυρίας κραδαίνοντας τον τηλεβόα. Πλέον όχι τόσο καυστικός, λόγω ηλικίας, αλλά περισσότερο ώριμος και κοινωνικά σκεπτόμενος.
Από τα μισά του άλμπουμ χαμηλώνουν λίγο ρυθμό groov-άροντας με το “Killing Machine”, εκπλήσσοντας ευχάριστα με το southern άγγιγμα του “Death Valley” και τη χρήση cowbell παρακαλώ για να μπεις για τα καλά στο Νότο. Ο “νέος” στις κιθάρες Joey έρχεται από τον “πάγκο” αλλά παίζει σα “βασικός” και “δένει” άψογα με την παλιά καραβάνα, τόσο στα ρυθμικά όσο και στα lead μέρη. Όσο για τον Dave McClain; Τι να πεις για τον καραφλό “γίγαντα” που επί 20 χρόνια “βασάνιζε” τα ντραμς με τους Machine Head; Ανανεωμένος και ο ίδιος κατά δήλωσή του, αφού τα τελευταία χρόνια με τους M. Head ήταν κάπως δύσκολα, παίζει από τα πιο μεστά και ώριμα ντραμς της καριέρας του.
Το άλμπουμ κλείνει ιδανικά με το “Revolution” το οποίο κλείνει πονηρά το μάτι στο punk και την εποχή του “Ignorance” και με το Priest meets Maiden “Something To Believe” (η εισαγωγή θυμίζει The Prisoner) που σου αφήνει μια γλυκιά ανάμνηση στο τέλος. Γενικά όλο το άλμπουμ σου φέρνει ένα μόνιμο χαμόγελο στα χείλη, όταν σταματάς το headbanging βέβαια γιατί είναι δύσκολο να τα κάνεις και τα δύο μαζί.
Πραγματικά εξαιρετική επιστροφή μετά από τόσα χρόνια και για όσους πιθανόν δεν τους γνώριζαν ή τους είχαν ξεχάσει λέω πως “δε χρειάζεται πάντα να περπατάς στη λεωφόρο του thrash και να διασκεδάζεις στα μεγάλα μαγαζιά της. Υπάρχουν στα σοκάκια πολλά και όμορφα μέρη που μπορούν να σε ξυπνήσουν και να σε κάνουν να περάσεις καλά την ίδια στιγμή”.
This is the Sacred Reich way.
https://www.facebook.com/sacredreichofficial/
Sacred Reich “Manifest Reality”
865 
