Όταν έφτασε στα χέρια μου το EP των Γερμανών Tezura, η ενημέρωση έγραφε ότι παίζουν progressive thrash metal. Θα έχετε καταλάβει πως με τις “ταμπέλες” δεν τα πάω και τόσο καλά και πως τις χρησιμοποιώ, όπως οι περισσότεροι, για να προσδιορίσω κάπως το μουσικό στυλ της εκάστοτε μπάντας. Επομένως η ταμπέλα, της ταμπέλας, ω ταμπέλα, συνήθως δε βοηθάει, αντιθέτως αποτελεί τροχοπέδη στην εξερεύνηση της μουσικής, ειδικά σε “στενόμυαλους” ακροατές του metal. Και πιστέψτε με, υπάρχουν πάρα πολλοί εκεί έξω.
Anyway, έκανα αυτόν τον πρόλογο για να εξηγήσω πως ακούγοντας τον όρο progressive thrash (λες και οι Slayer πχ δεν ήταν προοδευτικοί για την εποχή τους), περιμένεις ένα ηχητικό αποτέλεσμα εφάμιλλο πχ των Coroner, ή των συμπατριωτών τους Mekong Delta, ή σε τερματικό στάδιο των μεγίστων Watchtower. Ένα αποτέλεσμα δηλαδή με αλλοπρόσαλλους ρυθμούς, πολυπλοκότητα συνθέσεων και γενικά ένα out of the thrash box συναίσθημα το οποίο διακατέχει τις παραπάνω μπάντες.
Ας παραμείνουμε λοιπόν κάτω από την “ασφαλή” στέγη του thrash, μουσική, την οποία πραγματεύονται οι νεοσύστατοι, μόλις το χειμώνα του 2018, Tezura. Η τετράδα από το Μόναχο παρουσιάζει το πρώτο δισκογραφικό της βήμα με το EP “Voices” (Metalmessage). Τέσσερα κομμάτια με σύγχρονη οπτική, ταχύτητα, εναλλαγές ρυθμών, μελωδίες και πολύ καλή δουλειά στα leads από τους Timo Kammerer και Phil Elste. Στα “Behind The Glow”, “Voices”, “Apotheosis” και “Sun”, δείχνουν πως το “κατέχουν το τόπι” και δεν “πετάνε χαρταετό”, αλλά απέχει αρκετά από το να χαρακτηριστεί progressive. Το αποτέλεσμα δε σε “αφήνει τέζα”, παρ’ όλα αυτά είναι αρκούντως “εύπεπτο” και δείχνει πως η μπάντα μπορεί να προσφέρει πολλά περισσότερα σε μία ολοκληρωμένη κυκλοφορία.
621 
