Στο θέαμα της παρουσίασης του νέου album των THE 69 EYES, φαντάζομαι πως οι παλιότεροι θα σκεφτούν: “Υπάρχουν ακόμα αυτοί;”, ενώ οι νεότεροι θα αναρωτηθούν “Ποιοί είναι αυτοί;”.
Για τους νεότερους, μία σύντομη βιογραφία τους:
Αυτή η μπάντα προέρχεται από την Φινλανδία και ξεκίνησε την καριέρα της στην αρχή της δεκαετίας των ’90s παίζοντας glam rock, επηρεασμένοι από τους Mötley Crüe και τους Hanoi Rocks. Δύο albums μετά (ή τρία αν μετρήσουμε και την συλλογή “Motor City Resurrection”), εν έτει 1997, άρχισαν να στρέφουν το στυλ τους προς τo gothic rock. Κυκλοφόρησαν το “Wrap Your Troubles in Dreams” και ξεκίνησαν τα “κολλητιλίκια” τους με τον Ville Valo των συμπατριωτών τους Ηim, οι οποίοι είχαν κυκλοφορήσει το ντεμπούτο τους την ίδια χρονιά.
Το πολυπόθητο breakthrough, ήρθε με την επόμενη δουλειά τους “Wasting the Dawn” (1999) και μαζί με τους Him, κατάφεραν το φαινομενικά ακατόρθωτο. Eπανέφεραν το gothic rock στην μόδα, στην αυγή της νέας χιλιετίας! Κατόπιν, το συγκρότημα κυκλοφόρησε ένα σερί τεσσάρων καλών goth & roll δίσκων, που τους έκαναν γνωστούς και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Πραγματοποίησαν παγκόσμιες περιοδείες και οι πωλήσεις τους εκτοξεύθηκαν. Η αρχή όμως της δεκαετίας των ’10s έφερε καινούριες μόδες και οι οπαδοί τους (που ήδη είχαν μεγαλώσει κατά μία δεκαετία) μειώθηκαν σημαντικά. Το “X” του 2012 ήταν μία από τις καλύτερες δουλειές τους (“Black” = ♥), αλλά ο ήχος τους θεωρείτο, από τότε, παρωχημένος από το (ευρύ) κοινό της rock.
Για τους παλιότερους:
Ναι, υπάρχουν ακόμα! Εσείς σταματήσατε να τους ακούτε, αλλά αυτοί συνέχισαν να δισκογραφούν και φέτος μας παραδίδουν το 12ο album τους, ονόματι “West End”.
Το οποίο, τους βρίσκει ως μεσήλικες πια, να συνεχίζουν να κάνουν αυτό που γνωρίζουν να κάνουν καλά, να παίζουν gothic rock, με λίγες μόνο διαφοροποιήσεις σε σχέση με το παρελθόν τους. Η βαρύτονη, βελούδινη φωνή του Jyrki69 (ένας συνδυασμός του Pete Steele και του Andrew Eldritch), διατηρείται σε εξαιρετική κατάσταση, ενώ οι υπόλοιποι μουσικοί της μπάντας γράφουν με την ίδια, σταθερή ποιότητα, τις απλές, mid-tempo, hard rock συνθέσεις τους, χωρίς να βασίζονται στον νοσταλγικό παράγοντα, αγνοώντας όμως παντελώς τις σύγχρονες τάσεις του εν λόγω ιδιώματος.
Συνθέσεις, που οφείλουν πολλά στους The Mission και στους The Cult. Οι διαφοροποιήσεις που ανέφερα παραπάνω, υπάρχουν σε αυτές εξαιτίας των συμμετεχόντων τραγουδιστών. Tο εναρκτήριο κομμάτι (“Two Horns Up”) το αγριεύει με τα φωνητικά του ο Dani Filth (Cradle of Filth), ενώ στο “The Last House On The Left”, “γρυλλίζουν” ο Joseph Poole (Wednesday 13) και η Calico Cooper (κόρη του Alice Cooper). Τα υπόλοιπα εννέα τραγούδια εμπλουτίζονται με μελωδίες από πλήκτρα (“27 & Done”, “Black Orchid”, “Hell Has No Mercy”), σιτάρ (“Be Here Now”) και classic rock κιθαριστικά solos (με το βραβείο του καλύτερου από αυτά να παίρνει το solo στο “Burn Witch Burn”).
Το τραγούδι με την καλύτερη μελωδία είναι με διαφορά το “Cheyenna”, το οποίο είναι και το δεύτερο single του “West End”. Προσωπικά, ξεχώρισα και το “Outsiders”, με το Sisters of Mercy groove και τους στίχους του για την ομώνυμη ’80s cult ταινία του Francis Coppola. Φυσικά, δεν λείπει και η πικρόγλυκη μπαλάντα (“Death & Desire”), που κλασσικά περιλαμβάνουν σε κάθε album τους.
Συνολικά, το ”West End” παίρνει θετικό πρόσημο, αν και δεν είναι η καλύτερη δουλειά τους. Είναι ένα ικανοποιητικό (hard) rock άκουσμα, που λέει όχι στους μελοδραματισμούς και θα ευχαριστήσει κάθε ακροατή αυτής της μουσικής, αν του δώσει την ευκαιρία. Δεν πρόκειται να επαναφέρει τo gothic rock στην μόδα ούτε θα μπει στα charts, αλλά ίσως να κάνει τις 19-χρονες-τότε-39χρονες-τώρα πανέμορφες κοπέλες που χορεύανε στο video-clip του “Wasting The Dawn”, να θυμηθούν τα νιάτα τους και (γιατί όχι) να χορέψουν ξανά ακούγοντας το.
http://69eyes.com/
THE 69 EYES – Black Orchid
772 
