Ίδια δισκογραφική εταιρία, ίδια ημερομηνία κυκλοφορίας με τους “ομογάλακτους” Vultur, δύο μέλη που δραστηριοποιούνται και στις δύο μπάντες και…εγένετο το τρίτο άλμπουμ των Ectoplasma με τίτλο “White-Eyed Trance”, από την Memento Mori. Η μπάντα συστάθηκε από τους Giannis Grim (vocals/bass guitars) και George Wolf (rhythm guitars) το 2012. Αμφότεροι οι δύο μουσικοί μας προφέρουν τις “υπηρεσίες” τους και με τους Vultur. Έκτοτε, έχουν κυκλοφορήσει 2 full length albums, 2 EPs, 3 splits και 1 demo. “Pas mal” για τους δύο πολυπράγμονες μουσικούς, οι οποίοι μοιράζονται την αγάπη τους για το death metal, ειδικά της πρώιμης περιόδου, τέλη των 80’s με αρχές των 90’s. Μιλάμε λοιπόν για όμορφες “old school” καταστάσεις.
Θέλεις να βρεις το “thrash meets death riffing” των πρώιμων Malevolent Creation; Θα το βρεις. Θες να “νιώσεις” την “αρρωστημένη” ατμόσφαιρα που πάντα προσέφεραν οι Autopsy; Θα τη νιώσεις για τα καλά. Θες να “κουνηθείς” στο στακάτο “πάμε όλοι μαζί για ξύλο” ρυθμό των Deicide; Ναι και σ’ αυτό. Θέλεις πάλι να επικεντρωθείς στο “evil” riffing των Immolation; Εδώ είσαι και πάλι. Μέχρι και τις μελωδίες του πάντα καινοτόμου Chuck Schuldiner (RIP) μπορείς να ακούσεις, πράγμα που θα σε κάνει να αναπολήσεις μια εποχή που τα άλμπουμ με τις υπερπαραγωγές δεν αποτελούσαν αυτοσκοπό και οι τύποι έμπαιναν στο στούντιο και απλώς έγραφαν τραγούδια, με όλη τη σημασία της λέξης. Αυτό ακριβώς κάνουν εδώ και οι Ectoplasma. Μέχρι και στο εξώφυλλο υπάρχει αυτό το early 90’s feeling, που με κάνει να γουστάρω ακόμη περισσότερο.
Συνοδοιπόροι των ηγετών στο “έγκλημα”, είναι οι Dion K. Alastor (lead guitars) (ex-Vultur) και Maelstrom (drums) (Embrace Of Thorns,Thou Art Lord, Dephosphorus etc.). Καθένας τους βάζει το δικό του λιθάρι στο “οικοδόμημα” του “White-Eyed Trance”. Είτε ο πρώτος με τα “νοσταλγικά” και έξυπνα τοποθετημένα leads του, είτε ο δεύτερος με το καθόλα τεχνικό του παίξιμο. Ένα επιπλέον χαρακτηριστικό του drumming είναι ότι δεν αναλώνεται σε ένα ατέρμονο blast beat επίδειξης ικανοτήτων (αυτές φαίνονται σε όλο το άλμπουμ), αλλά το “διανθίζει” με χίλιους δυο τρόπους, με το συνολικό αποτέλεσμα επιεικώς να Γ@Μ#Ι.
Είναι κρίμα να ξεχωρίσω κάποιο κομμάτι, γιατί θα αδικήσω κάποιο άλλο και δεν πρέπει, γιατί πολύ απλά όλο το άλμπουμ “παίρνει κεφάλια” από την αρχή μέχρι το τέλος. Ένα τέλος που συνοδεύεται από μια εξαιρετική διασκευή στο “Souls Of Sacrifice”, των αδίκως ξεχασμένων Devastation. Θέλω μόνο να φωνάξω πόσο κομματάρα είναι αυτό το “Alucarda, The Daughter Of Darkness” ρεεε, γ@μv τη Φλόριντα όλη.
Από τις καλύτερες κυκλοφορίες του έτους που διανύουμε, προερχόμενη από Ελληνική μπάντα και σίγουρα μέσα στη λίστα μου με τα καλύτερα άλμπουμ για το 2019. Αυτά. Πάω να πατήσω το repeat.
https://www.facebook.com/Ectoplasma-1579524392276613/
ECTOPLASMA – White-Eyed Trance: Ensnared in Devilry
966 
