Παράξενο όνομα και ανάλογα περίεργη περίπτωση αυτοί οι Φινλανδοί από το Tampere…
Με πρωταρχικό πυρήνα τους κιθαρίστες Christian Sauren και Sakari Karjalainen, ξεκινούν το 2009 με τον ενθουσιασμό και την απειρία του πρωτάρη, και μέχρι το 2011 έχουν γίνει κουαρτέτο με την προσθήκη του μπασίστα-τραγουδιστή Eero Aaltonen και του ντράμερ Lassi Peiponen.
Τυπική περίπτωση νεαρών μουσικών με πληθώρα ακουσμάτων και επιδράσεων και έχοντας μια ισχυρή βάση στον σκληρό ήχο, πειραματίζονται αναζητώντας το δικό τους δρόμο έκφρασης. Κάποια στιγμή, φτάνοντας αισίως στο 2014, μπαίνουν στο στούντιο να ηχογραφήσουν το ντεμπούτο τους που κυκλοφορεί ένα χρόνο αργότερα με τον εμφατικό τίτλο “Satans Of Swing”. Καταλήγουν με ένα άλμπουμ που έχει punk rock, alternative, λίγα παρά τον τίτλο swing στοιχεία, αλλά και συχνές progressive δομές στα θέματα. Πέρα από τον ιδρυτή Sauren και τον μπασίστα Aaltonen, υπάρχει συμμετοχή στα φωνητικά από φίλους καλεσμένους, ενώ στο ομότιτλο συναντάμε και την Noora Louhimo των Battle Beast.
Μια μικρή αποθήκη δίπλα σε ένα σκιερό μπαρ αναφέρει η δική τους περιγραφή σαν τόπο προετοιμασίας του “Tusk”, του δεύτερου άλμπουμ. Όπως συμβαίνει σε νεαρούς μουσικούς με πολλά σημεία αναφοράς, η αναζήτηση μοιάζει να συνεχίζεται και η εξέλιξη είναι εμφανής. Οι ίδιοι ισχυρίζονται πως πρώτο μέλημα ήταν να κρατηθεί η φρεσκάδα και η πρωτοτυπία των ιδεών κάθε μέλους. Τελικά, συνολικά έχουμε να κάνουμε με ένα άλμπουμ με πολύ πιο στρογγυλεμένο αποτέλεσμα συγκριτικά με τον προκάτοχο, τόσο ηχητικά όσο και συνθετικά.
Οι “Somehow Jo!” προφανώς θα απασχολήσουν ευκολότερα alt rock ακροατές και πολύ λιγότερο τους φίλους οποιασδήποτε έκφρασης του metal. Με τραγούδια που έχουν έναν εναλλακτικό, ραδιοφωνικό αέρα, πιασάρικους ρυθμούς και μελωδίες, μοιάζει να κρύβουν επιφυλακτικά το εξεζητημένο τους παίξιμο πίσω από το φιλικό προφίλ των συνθέσεων που ενισχύεται πια και από τα καθαρά φωνητικά του Sauren. Ο ίδιος έχει εμπλουτίσει με keyboards την επιδερμίδα των τραγουδιών, ενώ οι συμπαίκτες του περιστασιακά προσδίνουν μια μικρή μερίδα επιθετικότητας με τα δεύτερα φωνητικά.
Ταυτόχρονα, το αυτί που ψάχνει θα τους ακούσει να ξεδιπλώνουν ενδιαφέροντες εκτελεστικούς συντονισμούς, πειθαρχημένους σε όμορφες αλλαγές ρυθμών, φέρνοντας κάποιες στιγμές στο μυαλό γκρουπ σαν τους Saigon Kick ή ακόμα και τους Primus, μαζί με synth pop γλώσσες που φροντίζουν την οικειότητα των τραγουδιών.
Έτσι δίπλα σε δυνατές περιπτώσεις single, όπως τα “The Fear”, “Mad Town” και “Waiting For Midnight”, υπάρχουν και πιο ιδιαίτερες, απαιτητικές απόπειρες σαν το “Heads And Tails” ή το φινάλε του “10000”.
Μένει μόνο να διαψευστεί ο φόβος πως μάλλον παραείναι alt για metal ακροατές, και πολύ metal για alt rockers.
Somehow Jo – Mad Town – video link
591 
