Πρωτοασχολήθηκα με τους Midnight Blue λόγω της παρουσίας (τότε) του τραγουδιστή των Rainbow, Doogie White κυρίως, αλλά και του κιθαρίστα Alex Dickson που συμμετείχε στους Heavy Pettin’, Gun και Bruce Dickinson. Την μπάντα συμπλήρωναν επάξια, ο εξαιρετικός πληκτράς, Jem Davis που έχει συνδράμει και τους Tobruk, FM , U.F.O, ο πρώην μπασίστας των Blackwych, Niall Canning και ο πρώην ντράμερ των αγαπημένων Tobruk, Eddie Fincher.
Με αυτά τα ονόματα, την εξαιρετική μουσικότητα όλων και το ηχητικό ύφος της, η μπάντα είχε όλα τα εχέγγυα για μία εξαιρετική AOR παρουσία. Το δε Ενωμένο Βασίλειο του οποίου απόγονοι είναι όλοι αυτοί, είναι ο τόπος καταγωγής ουσιαστικά της μπάντας, αφού δημιουργήθηκαν από τους Davis και Fincher λαμπρά μέλη των Tobruk (Αγγλία). Αρχικά τραγουδιστής ήταν ο ταλαντούχος Stevie Docherty από τους σκωτσέζους Zero Zero (εξαιρετικό, λατρεμένο AOR σχήμα, τσεκάρετέ τους) και με την αποχώρησή του, για προσωπικούς λόγους, προτάθηκε ο Doogie White προερχόμενος από μία άλλη λατρεμένη AOR μπάντα της Σκωτίας τους La Paz. Ο δε κιθαρίστας Alex Dickson, με σύντομο πέρασμα από τους Heavy Pettin’, μπάντα που τη διετία 1988/89, απετέλεσε την εμπροσθοφυλακή του αγγλικού νέου κύματος του AOR (NWOBAOR ένα πράγμα…) μαζί με τους Peroux, Torino και After Hours. Αφού υπέγραψαν με την Chrysalis, περιόδευσαν τόσο ως support act, όσο και ως headliners σε διάφορα club κατά τη διάρκεια των 90s, όμως καμία εταιρεία δεν ασχολήθηκε μαζί τους καθώς ο χώρος κορέσθηκε από παρόμοιου μουσικού ύφους μπάντες όπως οι : Thunder, Little Angels, Gun, Texas, Quireboys κ.α. Έτσι ο Dickson αναζήτησε απογοητευμένος την τύχη του στους Gun και τον ακολούθησε λίγο μετά και ο Doogie White σε άλλες μουσικές περιπέτειες με τους Praying Mantis σε μία NWOBHM περιοδεία επανασύστασης καθώς και με τους Cozy Powell και τον Neil Murray για ένα προσωπικό project του Powell, ώσπου η φωνή και το ταλέντο στα 1994 τον οδήγησαν στους Rainbow.
Βρέθηκε λοιπόν στα 1995 η Γιαπωνέζικη Zero Corporation, που ανέλαβε την κυκλοφορία αρκετό καιρό μετά τη διάλυση της μπάντας. Το υλικό της συγκεκριμένης κυκλοφορίας είναι καλό με ορισμένες εξαιρετικές συνθέσεις. Δεκατρία τραγούδια, αρκετά για μία μπάντα χωρίς συμβόλαιο. Μερικές “σκοτώνουν”, άλλες απλά συμπληρώνουν και θα σας θυμίσουν Shy αρκετά ως προς την AOR πλευρά τους. Ακούστε προσεκτικά την υπέροχη μπαλάντα “Remember” και το εναρκτήριο “Surrender”, που είναι κλασικότροτοπες, μελωδικά αοράδικες συνθέσεις.
Το “One Way To Heaven” θα σας παραπέμψει στους Eyes της περιόδου με τον Jeff Scott Soto ενώ το “Hands Of A Lover” κινείται στο ύφος των Shy/Europe και φτάνουμε στα 2012 όπου η Υesterrock μας κακομαθαίνει με τα “καλούδια” που επανακυκλοφορεί και προσφέρει την κυκλοφορία με καινούργιο “προβοκατόρικο” εξώφυλλο, επεξεργασμένο ήχο και δύο ακυκλοφόρητες συνθέσεις που αξίζουν της προσοχής σας τα “Hurts When We Do It” και το “Only Girl”. Παραφράζοντας και αναποδογυρίζοντας τον τίτλο: “πάρτε τα λεφτά και τρέξτε”, λέγω: “πάρτε τα λεφτά και τρέξτε να αγοράσετε το δίσκο…”
Νότης Γκιλλανίδης
670 
