Ελλάδα, Σωτήριον Έτος 1997. Ο μεταλλικός κόσμος βρίσκεται σε αναβρασμό.
Περνώντας ανεπιστρεπτί και σχετικώς αναίμακτα τα χρόνια της “χολέρας” του grudge, μια ολόκληρη σκηνή έχει τεθεί σε ισχύ. Η κινηματικής μορφής εξάπλωση του μαυρόψυχου και κτηνώδους black metal που κατέκαψε όλη την Ευρώπη, δεν θα ήταν δυνατόν ν’ αφήσει αδιάφορη μια μεγάλη μερίδα ακροατών που επιζητούσαν όλο και σκληρότερα, όλο και τραχύτερα, όλο και ταχύτερα μοντέλα έκφρασης.
Στην Ελλάδα γίνεται ο χαμός. Από τη μια η έξοδος από τον συναυλιακό μεσαίωνα, με όλο και πιο πολλές μπάντες να επιχειρούν events στη χώρα μας, power metal σχήματα κατά μεγάλο ποσοστό εκείνη την εποχή, από την άλλη ένα άνευ προηγουμένου δημιουργικό ρεύμα πολύ καλών κυκλοφοριών επαγγελματικού επιπέδου, δημιούργησαν τον πρώτο πυρήνα αυτού που θα μπορούσες και να το ονομάσεις “Ελληνική Metal Σκηνή”.
Οι Rotting Christ είναι από εκείνα τα ονόματα που δεν χρειάζεται να πεις και πολλά πράγματα μια και η ιστορία τους είναι πολλάκις καταγεγραμμένη και εν γνώσει του 99% των εν δυνάμει αναγνωστών αυτού του κειμένου. Δικαίως αναγορευμένοι ως ηγέτες αυτού του ρεύματος που αναφέρθηκε, είχαν ήδη δημιουργήσει τη δική τους βάση οπαδών με τα ακρογωνιαία, αμιγώς black αισθητικής, “Thy Mighty Contract” και “Non Serviam” και διεύρυναν ακόμη περισσότερο το ακροατήριο τους με το φοβερό “Triarchy Of The Lost Lovers”, απομακρυνόμενοι από το συμβατικό black μεν, εμπλουτίζοντας δε τη μουσική τους με χαμηλοκουρδισμένα και mid tempo doom θέματα, κάτι που προσέλκυσε οπαδούς από όλο το φάσμα της ακραίας μουσικής. Το πράγμα ζυμώθηκε επαρκώς, κυκλοφόρησαν και οι έτερες εξαγώγιμες μπάντες μας, οι Nightfall και οι Septic Flesh τα εξαιρετικά “Lesbian Show” και “The Ophidian Wheel” και κάπου εκεί ήταν πλέον αναμενόμενο ότι κάτι σπουδαίο πάει να γεννηθεί. Να αποκτήσει ο όρος “Ελληνικό Metal”, πλήρη ταυτότητα.
Πέρασαν πολλά χρόνια από το 1997, χρονιά που κυκλοφόρησε το “A Dead Poem”. Πολύς χρόνος για ασφαλέστατα συμπεράσματα. Το σίγουρο είναι ότι η μπάντα, δεν ξανακοίταξε πίσω. Είτε μουσικά, είτε ως οικονομικό μέγεθος. Αποθεώθηκε από τους πάντες, σε όλον τον πολιτισμένο κόσμο, ακολούθησαν ευρύτατης συχνότητας περιοδείες και μια δημιουργικότατη, πληθωρική πορεία. Για το σύνολο δε της δυναμικής μας, σε επίπεδο ωστικού κύματος για τους πιτσιρικάδες (όλους εμάς που το ζήσαμε δηλαδή αυτό το πράγμα) που βρήκαν επιτέλους κάποιους που να αξίζουν τον όρο “Ήρωες” και να είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, η συνεισφορά των Rotting Christ με αυτόν το δίσκο, είναι πολύ δύσκολο να εκτιμηθεί πλήρως.
Η επανακυκλοφορία αυτή, θέτει αυτομάτως σε λειτουργία έναν ολόκληρο “απολογιστικό” μηχανισμό.
Τελικώς, το “A Dead Poem” άξιζε τα παράσημά του ή όλα ήταν ενθουσιασμός από οπαδικό παραλήρημα; Η αλήθεια είναι ότι η Ιστορία έχει τελεσιδικήσει επ’ αυτού. Το “A Dead Poem” είναι από τους σπουδαιότερους δίσκους που έχουν κυκλοφορήσει από “ακραία” μπάντα, οι νεωτερισμοί που περιείχε ήταν πρωτοφανείς για τα δεδομένα της εποχής και για ελληνικό σχήμα, ήταν ένα επαγγελματικότατο LP ηχητικά (με παραγωγό τον ΧΥ των “μέντορών” τους κατά κάποιο τρόπο, αναφορικά με την atmo στροφή τους, Samael που άνηκαν ήδη στην elite τους ύφους και με ακμαιότατη την επίδραση του “Passage” τους σε όλον τον ευρωπαϊκό dark κόσμο), με καταπληκτικές συνθέσεις, βαρύτατου heavy metal υπό doom/ goth πέπλο, αρσενικού χαρακτήρα, εύληπτες, εύηχες και πιασάρικες. Με όλες τις ικανές και αναγκαίες συνθήκες να το αναγορεύσεις σε “διαμάντι”.
Δεν υπάρχει κανένας λόγος να σου αραδιάζω τίτλους, τα τραγούδια που περιέχει είναι ένα κι ένα. Ούτε έχει υποστεί κάποια σπουδαία επεξεργασία. Δεν υπάρχει και λόγος άλλωστε. Στέκεται και στο σήμερα, κοιτώντας στα μάτια ισάξια όλη τη σύγχρονη σκηνή, κοιτώντας ισάξια ακόμη και τους ίδιους τους Rotting Christ, σε όλη τη μετέπειτα, πολυποίκιλη στιλιστικά, πορεία τους.
Για τις παλιοσειρές που έχουν το album από τότε, η επανακυκλοφορία, δεν έχει να προσφέρει απολύτως τίποτα. Δεν υπάρχει bonus ή extra υλικό. Τι να το κάνει άλλωστε; Το υπάρχον υλικό, αποζημιώνει πλήρως την αξία του. Για τους νεότερους φυσικά ή για όποιους δεν τους έχουν υπ’ όψιν ή για αυτούς που θέλουν μια πρώτη επαφή με την μπάντα, όχι απλώς απαραίτητο. Θεμελιώδες για να επικαλείσαι τον συγκεκριμένο τρόπο ζωής/ αντίληψης που εμείς οι ημίτρελοι ονομάζουμε “Heavy Metal”.
870 
