Μια φορά και έναν καιρό, ήταν μια σκηνή που ονομαζόταν grindcore.
Είχε ένα σταθερό κοινό, αξιόλογες μπάντες, καλές εταιρείες που τη φροντίζανε, και γενικά περνούσαν όλοι ευχάριστα. Την περίοδο που μιλάμε, ακριβώς πάνω στην αλλαγή της χιλιετίας, η εταιρεία που φρόντιζε την σκηνή ήταν η Relapse, το σλόγκαν του ιστότοπου της τότε ήταν point.click.grind και μπάντες όπως Regurgitate, Benumb και Brutal Truth κρατούσαν την σημαία. Είχαν χαράξει τα σύνορα τους και περνούσαν καλά, σαν Γαλατικό Χωριό περικυκλωμένο από nu metal και μεταλλάδες που προσκυνούσαν τυποποιημένο heavy/power και ατμοσφαιρικό metal.
Και μετά κάτι μαλάκες ήρθαν και τα έκαναν όλα πουτάνα, ξετίναξαν το καμουφλάζ, αλλάξανε τροπάριο και ορμήσανε σαν δαιμονισμένοι και έκαναν το mainstream metal ρημαδιό, ανέβασαν τον πήχη για όλους τους άλλους παλαβούς Γαλάτες της φυλής τους που πλέον έτρεχαν να προλάβουν (και με τη σειρά τους εξελίχθηκαν σε καινούριες τρομακτικές μορφές, σαν pokemon με ραφτά και μούσια).
Αυτοί οι παλαβοί ήταν 2 grindcore μπάντες που άλλαξαν την μορφή του ακραίου metal όπως το ξέρουμε, με την μια δεν θα ασχοληθούμε τώρα, πληροφοριακά μόνο ήταν ένα δίδυμο από τη Σουηδία που απαντούσε στο όνομα Nasum. Οι δεύτεροι, από την Virginia των ΗΠΑ, είναι το πνευματικό παιδί των J.R. Hayes και Scott Hull, αμφότεροι επίσης μέλη των Agoraphobic Nosebleed που αποφάσισαν να δημιουργήσουν το θηρίο που ακούει το όνομα Pig Destroyer.
Μετά από ένα πρώτο άλμπουμ περιορισμένης κυκλοφορίας σε ανεξάρτητη εταιρεία, το “Explosions in ward 6” του 1998, σε μεγαλύτερη εταιρεία πλέον το τρίο (με τον Brian Harvey στα τύμπανα και χωρίς μπάσο) το 2001 μας έσκασε το ορόσημο άλμπουμ “Prowler in the Yard”. Από το θρυλικό πλέον εξώφυλλο του Paul Booth ήξερες ότι πλέον τα πράγματα έχουν σοβαρέψει. Το intro επ’ ονόματι “Jennifer” σου σήκωνε την τρίχα, πρώτο δείγμα ότι πλέον δεν είχαμε να κάνουμε με cheesy b movie splatter ή τυποποιημένη πολιτικοποίηση, οι Pig Destroyer παίζουν σε άλλο γήπεδο, πιο λυρικό και απίστευτα πιο εφιαλτικό.
Όταν σκάσανε οι πρώτες νότες του “Cheerleader Corpses” δεν υπήρχε πλέον επιστροφή, μέχρι και τον επίλογο του “Piss Angel” και του outro ένας οδοστρωτήρας ισάξιος με τους εφιάλτες των Jack Ketchum, David Cronenberg και William Burroughs σε είχε ισοπεδώσει. Μόνη σου επιλογή ήταν να ξαναβάλεις τον δίσκο να παίξει και να προσπαθήσεις να καταλάβεις τι σου συνέβη, από πού ήρθε αυτός ο ανεμοστρόβιλος σεξ, διαστροφής, βίας και ποίησης.
Το “Prowler in the Yard” είναι ένα σπάνιο ζώο στη σκληρή μουσική, ένα άλμπουμ που η μουσική και οι στίχοι δεν μπορούν να υπάρξουν ξεχωριστά, το ένα συμπληρώνει το άλλο και μαζί εκτοξεύουν το σύνολο. Τα κομμάτια μπλέκονται το ένα με το άλλο και δυσκολεύεσαι να καταλάβεις που τελειώνει το ένα και ξεκινάει το άλλο αλλά απλά ΔΕΝ ΣΕ ΝΟΙΑΖΕΙ, ο Hayes φτύνει φωνακτά τα σκατόψυχα haiku του με hardcore/punk νοοτροπία αντί για θεατρικά γρυλίσματα, κάνοντας τα ακόμα πιο άμεσα και επιθετικά, και ο Scott Hull απλά γράφει καθαριστική grind ιστορία.
Το remix του ήχου στην επανακυκλοφορία ευτυχώς δεν αλλάζει ιδιαίτερα από το αρχικό, ο Scott Hull άλλωστε είναι ιδιοφυία στην παραγωγή και ηχοληψία και ξέρει πότε κάποια πράγματα δεν τα πειράζεις. Το bonus instrumental κομμάτι δεν είναι άσχημο, καλό είναι για ιστορικούς λόγους και μόνο, αλλά το “Prowler in the Yard” δεν είναι δίσκος που χρειάζεται προσθήκες, όσο κομματάρα και να ήταν το bonus πάλι δεν θα είχε κάτι παραπάνω να πει.
Δεν ξέρω αν είναι ο καλύτερος grind δίσκος όλων των εποχών, ο καθένας έχει την αδυναμία του άλλωστε οπότε τέτοιοι τίτλοι είναι πάντα υποκειμενικοί. Ξέρω όμως ότι είναι από τους σημαντικότερους δίσκους της σκληρής μουσικής και απλά απαραίτητος για όσους θέλουν να εξερευνούν τα όρια της. Αν δεν έχετε λεφτά να τον αγοράσετε κλέψτε τον, αν σας πιάσουν πηγαίνετε φυλακή, φάτε ξύλο, δεν ξέρω τι, αλλά ΜΗΝ τον δώσετε πίσω. “This is beautiful, this is art”.
549 
