Ένα περίεργο ντουέτο από το New England αποτελεί τους ιδιαίτερους κι άγνωστους 1476 που μετρούν ήδη τρία LP και δυο EP, με τη Prophecy Productions να επανακυκλοφορεί φέτος το άλμπουμ “Wildwood” του 2012.
Οι Neil DeRosa και Robb Kavjian σχημάτισαν το μουσικό τους όχημα συμφωνώντας από την αρχή πως ψάχνουν έναν τρόπο έκφρασης πέρα από ιδιώματα, έχοντας ένα όραμα χωρίς συμβιβασμούς, χωρίς σύνορα και φροντίζοντας να είναι ειλικρινείς και αληθινοί στις καρδιές τους. Με αυτό το πνεύμα επέλεξαν σαν όνομα μια χρονολογία που καθορίζει την προ-αποικιακή Αμερική και δίνει έμφαση στην Ευρωπαϊκή Αναγέννηση, όταν οι άνθρωποι άρχισαν να τιμούν την κλασική σκέψη και να επιστρέφουν σε προχριστιανικές ρίζες. Η μακρινή και ασαφής αίσθηση εκείνης της εποχής ταίριαζε απόλυτα με τον στόχο να μην περιοριστούν σε ιδιώματα ούτε καν από την εντύπωση ενός ανάλογου ονόματος.
Η άμεση εντύπωση της πρώτης επαφής με τη μουσική και το κλίμα των 1476 είναι πως υπάρχει έντονος πνευματισμός, απομονωτική ιδιαιτερότητα που εκφράζεται με μια σκοτεινή υποβλητική μουσική. Όπως οι ίδιοι περιγράφουν χαρακτηριστικά τη θέση τους, επιχειρούν να βρουν μια ισορροπία ανάμεσα στο δίπολο της Ερμητικής φιλοσοφίας και του Μισανθρωπισμού, όσο συγκρουόμενα κι αν ακούγονται αυτά: οι προσωπικές και μουσικές τους διαδρομές είναι ριζωμένες στην ανάπτυξη και εξερεύνηση του Ερμητισμού και στέκονται απέναντι στην απογοήτευση και την απελπισία για την κατεύθυνση της ανθρωπότητας και του πολιτισμού.
Τα ζώα, τα στοιχεία και οι εικόνες της φύσης είναι οι παράμετροι του “Wildwood” για να περιγραφούν και να αντιμετωπιστούν δυσάρεστες εσωτερικές αλήθειες και μαζί συναρμολογούν την επιφάνεια της ενστικτώδους φύσης της ανθρωπότητας φέρνοντας αυτή την έλλειψη πίστης στην ανθρωπότητα, αυτή την “μισανθρωπία” που προσθέτει το σκοτάδι και το δράμα σε όλη τη διάρκεια του δίσκου.
Μουσικά, το άλμπουμ έχει μια αξιοθαύμαστη ομοιογένεια, ένα καλλιτεχνικό δωμάτιο από το οποίο βγαίνεις μόλις τελειώσει κι ο τελευταίος ήχος. Από την αναγκαία έμφαση στον πνευματισμό των δυο δημιουργών εύκολα καταλαβαίνει κανείς πως υπάρχει ένα τελετουργικό, δοξαστικό πνεύμα στη μουσική τους που συνοδεύεται πάντα με τις απαραίτητες σκοτεινές αποχρώσεις. Υποβλητικό, μελαγχολικό εναλλακτικό rock με αμέτρητες αποκλίσεις και αποχρώσεις που αφομοιώνονται απόλυτα από το αρχικό τους όραμα, σπρώχνει τις ιστορίες τους σε ένα πεδίο κορύφωσης που ψάχνει την ελπίδα και τον εξαγνισμό. Χρησιμοποιώντας ήδη γνωστές παραμέτρους σίγουρα φέρνουν στο μυαλό μια διασταύρωση των Woven Hand με μια πιο Αμερικανική κιθαριστική εκδοχή των Mission και συχνά εμφανίζεται αυτή η νεοκυματική, μεταπάνκ, επιμεταλλωμένη εντύπωση περισσότερο στα ξεσπάσματά τους. Ανάμεσα στα folk και gothic χρώματα υπάρχουν εμβατηριακοί ρυθμοί, υποβλητικές αφηγήσεις αλλά φυσικά και πρώτης τάξης μελωδίες σκοτεινού, περιπλανώμενου εναλλακτικού rock συχνά με επικό ορίζοντα που όσο του χαρίζεις χρόνο τόσο μεγαλώνει μέσα σου.
Όσοι ψάχνουν αποστασιοποιημένους από τα ρεύματα καλλιτέχνες που η έκφρασή τους προσπερνά την απλή διασκέδαση, δεν θα χάσουν επιμένοντας στους 1476. Κι ύστερα είναι δυο ιδιόρρυθμοι μουσικοί που θα ήθελαν να είχαν γράψει το “Marbles” των Marillion και το “Wish You Were Here” των Floyd, ενώ θα έδιναν στους εξωγήινους σαν μνημείο μουσικής των ανθρώπων το “Blood Inside” των Ulver. Πόσα ακόμα να κάνει κάποιος για να δικαιούται έστω μια ευκαιρία;
610 
