MAGELLAN

ΤRENT GARDNER 1961-2016: ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΩΝ MAGELLAN

“Η μουσική κυριαρχεί σε όλη μου την ύπαρξη, είναι συνέχεια στο μυαλό μου… γεννήθηκα για να παίζω μουσική…”

Ο Trent Gardner, συνθέτης, στιχουργός, τραγουδιστής και κημπορντίστας από την California ίδρυσε μαζί με τον αδερφό του Wayne, το prog rock σχήμα των Magellan, αποφασισμένος να ακολουθήσει την αλήθεια της φράσης του σε ένα μονοπάτι μοναχικό κι ασυμβίβαστο. Με αφετηρία τις επιδράσεις μεγάλων ονομάτων του χώρου όπως οι Yes, Kansas, ELP, Asia και Rush, βρίσκουν καταφύγιο στην ανεξάρτητη εταιρεία Magna Carta που ιδρύθηκε στο Rochester της Νέας Υόρκης το 1989 από τον Peter Morticelli και τον μουσικό και παραγωγό Mike Varney.

Ανάμεσα σε άλλα ονόματα που θα σημαδέψουν και θα χαρακτηρίσουν κι αυτά μια συγκεκριμένη εποχή του ιδιώματος κάτω από τη στέγη της Magna Carta (Cairo, Enchant, Tempest, Shadow Gallery) οι Magellan, δηλαδή οι αδερφοί Gardner (Τrent-φωνή, κήμπορντς, Wayne-κιθάρες) με τη συνδρομή στο μπάσο του παιδικού φίλου Hal Stringfellow Imbrie κυκλοφορούν τον Σεπτέμβριο του 1991 το πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο “Hour Of Restoration”.

Με έναν ιδιαίτερο ήχο που αναγάγει όλες τις 70’s επιδράσεις τους στο διαγραφόμενο μέλλον του prog rock οι Magellan χτίζουν ιδιόμορφες, πολύπλοκες συνθέσεις με στρώσεις από πλήκτρα και ιδιαίτερες φωνητικές αρμονίες που μοιράζονται ανάμεσα στο προσφιλές και το περίεργο. Με μια παραγωγή που αποποιείται συνειδητά κάθε απόχρωση του παραδοσιακού αναλογικού rock ήχου και με τη μόνιμη χρήση drum machine, οι Magellan απλώνουν την ελκυστική παραξενιά τους και στη στιχουργική τους θεματολογία με αναφορές στην παλιότερη Αγγλική ιστορία αλλά και σε με πιο πρόσφατα ζητήματα, όπως ο πόλεμος στα νησιά Falkland και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Το μουσικό μονοπάτι που διαμόρφωσε το πρώτο άλμπουμ μορφοποιείται ακόμα περισσότερο με την προσοχή της λεπτομέρειας και την παθιασμένη εμμονή του δημιουργού και το 1994 κυκλοφορεί το δεύτερο άλμπουμ τους και για τους περισσότερους η επιτομή της καριέρας τους, το επιβλητικό σαν τον τίτλο του “Impending Ascension”. Όλα τα χαρακτηριστικά των Magellan συνεχίζουν να τους σκιαγραφούν σε μια τραγουδοποιία ακόμα πιο συναρπαστική, τολμηρή και ώριμη με τον Trent Gardner να παρουσιάζει μερικές από τις πιο φιλόδοξες ιδέες του σε απαιτητικά, δηκτικά τραγούδια και θέματα ξεχωριστά: τα γεγονότα με τη χούντα του Πινοσέτ στη Χιλή, η ανταρσία του πληρώματος στο ταξίδι του Μαγγελάνου, οι προφητικές αναφορές στην εικονική πραγματικότητα και η απολογητική αναφορά στους άστεγους της Νέας Υόρκης στο εκπληκτικό “Waterfront weirdos” με τη συμμετοχή του Doane Perry των Jethro Tull στα ντραμς.

Με την θέα από την κορυφή του “Impending Ascension” το γκρουπ ολοκληρώνει τη διαδρομή του με το αμιγώς συμφωνικό, προοδευτικό ροκ σαν ήχο. Η πρώτη μεγάλη αλλαγή πριν το επόμενο βήμα είναι η προσθήκη του ντράμερ Brad Kaiser, τον οποίο ο Trent είχε χαρακτηρίσει με ενθουσιασμό “ανθρώπινο μετρονόμο”. Παράλληλα ο Imbrie αποχωρεί και το μπάσο αναλαμβάνει ο Wayne.

Το τρίτο άλμπουμ τους με τον τίτλο “Test of Wills” κυκλοφορεί το 1997 και σηματοδοτεί τη στροφή σε έναν πιο heavy και κιθαριστικό ήχο συγκριτικά με τα δύο πρώτα άλμπουμς. Η μουσική συνεχίζει να είναι σύνθετη και με πολύστροφες διαθέσεις αφήνοντας όμως ένα κομμάτι των πρωταρχικών Magellan στο παρελθόν.

Στο μεταξύ οι αδερφοί Gardner δημιουργούν ταυτόχρονα ένα project με τίτλο Explorers Club και τη συμμετοχή πολλών επωνύμων μουσικών του χώρου όπως οι La Brie, Petrucci, Sherinian, Sheehan, D. C. Cooper, Terry Bozzio και κυκλοφορούν την ίδια εποχή το άλμπουμ “Age Of Impact”.

Το 2002 κλείνει ο κύκλος της Magna Carta για τους Magellan με την κυκλοφορία του “Hundred Year Flood”, ενός άλμπουμ που κρύβει την αφετηρία του στον χαμό του μεγαλύτερου αδερφού των Gardner το 1966 στον πόλεμο του Βιετνάμ και περιλαμβάνει και τη συμμετοχή του Ian Anderson, του Tony Levin, ενώ στα ντραμς κάθεται πια ο Joe Franco.

Με το “Impossible Figures” του 2003, ανοίγει το κεφάλαιο Inside Out για το γκρουπ και σε μια Spinal Tap διαδοχή, στα τύμπανα βρίσκουμε πια τον Jason Gianni σε ένα άλμπουμ που διατηρεί τον βασικό πυρήνα της μουσικής των Gardner που δεν περιμένουν πια τίποτα περισσότερο από την πίτα της δημοφιλίας και συνεχίζουν απερίσπαστοι τη διαδρομή τους.

Δυο χρόνια αργότερα το “Symphony for a Misanthrope”, δεύτερο και τελευταίο στην Inside Out, περιλαμβάνει ως συνήθως επώνυμες συμμετοχές σαν αυτές των Steve Walsh, Joe Franco. H τελευταία πλήρης δισκογραφική κυκλοφορία των Magellan είναι το “Innocent God” στην Muse-Wrapped Records.

Ενώ το επόμενο άλμπουμ του γκρουπ είχε ήδη ανακοινωθεί με τον τίτλο “Inert Momentum” και βρίσκεται για καιρό στη διαδικασία σύνθεσης, στις 13 Φεβρουαρίου του 2014 ο Wayne Gardner κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες αυτοπυροβολείται και εγκαταλείπει πρόωρα τα εγκόσμια και τον φυσικό και μουσικό αδερφό του. Ο Trent συγκλονισμένος από το σοκ, κρατά τις λεπτομέρειες για τον εαυτό του, στρέφει την προσοχή του στην οικογένεια του αυτόχειρα και μαζεύει τα κομμάτια του.

Μέσα στο 2015 ανακοινώνει στην επίσημη ιστοσελίδα του γκρουπ πως συνεχίζει τη διαδρομή με τη συμβολή πολλών καλεσμένων μουσικών και κυκλοφορεί ψηφιακά singles σαν δείγματα της νέας δουλειάς. Η μουσική συνεχίζει να κυριαρχεί σε όλη του την ύπαρξη, πέρα από τους Magellan έχει υπάρξει μέλος σε 36 projects (ενδεικτικά τα tribute albums της Magna Carta σε μεγάλα ονόματα του χώρου), κατάφερε να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα και να συνεργαστεί με τον Robert Lamm των αγαπημένων του Chicago, έγραψε το concept “The Absolute Man” για τη ζωή του Leonardo da Vinci… είναι ο “Songsmith” του “Impending Ascension”, ο τραγουδοποιός που σαν τον σιδερά σμιλεύει τη μουσική.

Στις 11 Ιουνίου 2016, μια άδικη ανώτερη δύναμη αποφασίζει πως η διαδρομή του Trent σε αυτό τον κόσμο έχει ολοκληρωθεί. Η πιθανότητα να συνεχιστεί η ιστορία των Magellan μονάχα με έναν Gardner εξαφανίζεται σαν να μην υπήρχε ποτέ.

1160
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…