Με νωπές τις αναμνήσεις από τη συγκινητική τους εμφάνιση στα πλαίσια του Up The Hammers festival, το Rockway μιλάει με τον Τom Phillips των While Heaven Wept. Ξεφεύγοντας από τα πλαίσια της τυπικής συνέντευξης, μας λέει τα πάντα για τη νέα συγκλονιστική τους κυκλοφορία που ακούει στο όνομα “Fear Of Infinity”, τη δημιουργία του, συναισθήματα, τους δεσμούς με την Ελλάδα και όλες τις μελλοντικές του σκέψεις για τους While Heaven Wept.
Πρώτα απ’ όλα συγχαρητήρια για το νέο άλμπουμ. Για εμένα είναι η κυκλοφορία της χρονιάς μέχρι στιγμής.
Πολύ τολμηρή δήλωση, αλλά χαίρομαι που σου άρεσε.
Όπως και όλα τα προηγούμενα φυσικά… Λοιπόν, η σύνθεση της μπάντας δείχνει σταθερή σήμερα, αλλά γνωρίζω ότι έχετε ένα νέο μέλος στα πλήκτρα.
Σωστά. Φέραμε τον Jason Lingle, από την προηγούμενη μπάντα του Rain (σ.σ. Irving – φωνή), τους Altura, σε μια περίοδο που η Michelle (σ.σ. Schrotz – πλήκτρα) έπρεπε να απουσιάζει, αλλά αποφασίσαμε να τον κρατήσουμε ακόμα και μετά την επιστροφή της. Επίσης, έπαιξε και κάποια πλήκτρα στο άλμπουμ και συνέβαλλε και στο κομμάτι “Unplenitude”, προσθέτοντας αυτή την φανταστική μελωδία στο πιάνο που απογείωσε τη σύνθεση και της έδωσε νέα διάσταση. Πλέον, επεκταθήκαμε στο μεγαλύτερο line-up που είχαμε ποτέ, αλλά όπως γνωρίζεις, δεν γίνεται να βρίσκονται άπαντες σε όλες τις συναυλίες, για οικονομικούς λόγους, αεροπορικά εισιτήρια…
Θα χρειάζεστε και μεγαλύτερη σκηνή..!
(Γέλια) Ακριβώς! Για παράδειγμα, στο Up The Hammers θα ήταν πολύ δύσκολο να έχουμε άλλο ένα μέλος με πλήκτρα στη σκηνή.
Βλέπω τα 2 τελευταία albums, παρά τις διαφορές τους, σαν μια οντότητα. Μπορώ να τα ακούω και τα 2, το ένα μετά το άλλο, ποιες θεωρείς ότι είναι οι διαφορές ανάμεσά τους για σένα;
Το “Vast Oceans Lachrymose” ήταν το πιο τεχνικό, όσον αφορά το progressive στοιχείο σε σύγκριση με όλα όσα είχαμε κάνει πριν από αυτό. Έχει πολλά στοιχεία μέσα και όταν ακούς το άλμπουμ το καταλαβαίνεις. Είναι ατμοσφαιρικό, αλλά όχι τόσο σκοτεινό όσο προηγούμενες κυκλοφορίες. Σε αρκετά σημεία δεν υπάρχει το doom metal μέρος και επίσης υπάρχει ο Rain Irving που άλλαξε τα πράγματα στον φωνητικό τομέα. Το “Fear Of Infinity”, είναι λιγότερο τεχνικό όσον αφορά το παίξιμο, αλλά πολύ πιο περίπλοκο όσον αφορά τη διευθέτηση της μουσικής και τις αρμονίες. Είναι πιο επιθετικό και δυναμικό γενικά, αλλά υπάρχουν και αρκετά πιο απαλά περάσματα που ξεχωρίζουν από πράγματα που έχουμε κάνει στο παρελθόν. Το “Fear Of Infinity” είναι πολύ έντονο συναισθηματικά, αλλά τελικά έχεις δίκιο… αυτά τα 2 albums σχετίζονται μεταξύ τους. Όλα τα κομμάτια του, εκτός από το “Finality”, θα μπορούσαν να βρίσκονται στο “Vast Oceans Lachrymose” αν το “The Furthest Shore” δεν είχε εξελιχθεί σε τόσο μεγάλη και επική σύνθεση…
Όλα αυτά τα κομμάτια, πλην του “Finality”, είναι γραμμένα πριν την κυκλοφορία του “Vast Oceans Lachrymose”, έτσι δεν είναι;
Σωστά. Είναι πολύ παράξενο το πώς έγιναν όλα, γιατί δεν υπήρχε κάποια τέτοια πρόθεση, αλλά τώρα βλέπω πως τα albums συνδέονται επειδή ήταν μέρος της ίδιας διαδικασίας και επειδή βίωσα κάποιες δύσκολες καταστάσεις στη προσωπική μου ζωή πριν το “Vast Oceans Lachrymose”. Ότι ακούς στο album, είναι το σοκ και η δυσπιστία, η πίστη σε ονειρικές ελπίδες και η απάρνηση, στοιχεία και πράγματα που ακούς στα “The Furthest Shore” και “Vessel”. To “Fear Of Infinity” ξεκινάει με οργή και ακολουθεί η θλίψη, η οποία είναι πολύ βαθιά και στο τέλος έρχεται η υπέρβαση και η κάθαρση όπως φαίνεται κυριολεκτικά στα τέσσερα τελευταία λεπτά του album. Όλα αυτά έγιναν χωρίς πρόθεση. Δεν καταλάβαινα ότι συνέβαιναν επειδή ήμουν τόσο αφοσιωμένος με όλες τις λεπτομέρειες, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι αυτά τα 2 albums είναι όλη η διαδικασία που ζούσα μέσω της μουσικής. Δεν το έβλεπα καν, παρά μόνο όταν ολοκληρώθηκε το “Fear Of Infinity” και τώρα που κοιτάζω πίσω, στα 2 προηγούμενα χρόνια, τα πάντα βγάζουν νόημα πλέον.
Είσαι ένα βαθιά συναισθηματικό άτομο, μπορώ να το πω με σιγουριά. Το νιώθω στη μουσική και τους στίχους σου. Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι το να εκφράσεις τα συναισθήματα σου μέσω της μουσικής;
Το να εκφράζεις τα πάντα μέσω της μουσικής, είναι ένας τρόπος για να πεις κάποια πράγματα που δεν μπορείς να πεις με άλλο τρόπο, για πολλούς και διάφορους λόγους. Αυτό δεν έχει να κάνει με το είμαι ικανός να μιλήσω με απλές λέξεις, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι κάποιες φορές δεν υπάρχουν λέξεις κατάλληλες για να εκφράσεις αυτό που πρέπει να ειπωθεί. Για εμένα, από το ξεκίνημα της μπάντας, αυτό ήταν τα πάντα. Στην αρχή βέβαια, υπήρχαν κάποιες μουσικές φιλοδοξίες, αλλά σύντομα οι While Heaven Wept έγιναν ένα όχημα έκφρασης και αυτό κάνει τη διαφορά. Η διαδικασία είναι πραγματική και πολύ απελευθερωτική και πιστεύω ότι αν δεν είχα περάσει αυτές τις διαφορετικές διαδικασίες, από το “Sorrow Of The Angels”, στο “Of Empires Forlorn” και μέχρι σήμερα, δεν θα είχα πολλές προκλήσεις στη προσωπική μου ζωή. Η πραγματικότητα είναι ότι μέσω αυτής της μουσικής βρίσκω τη θεραπεία και την καθοδήγηση σε μια κανονική ζωή έξω από αυτό. Δεν θέλω να είμαι ένας μίζερος μπάσταρδος, αν και κάποτε στα πρώτα χρόνια, ήμουνα κάπως έτσι. Νομίζω πως μέχρι το “Of Empires Forlorn” αυτό χαρακτήριζε τη μουσική των WHW και επίσης έκανε τη διαφορά, ξεχωρίζοντας αυτή τη μουσική από τους άλλους, γιατί είναι ένα πολύ προσωπικό και έντονο πράγμα.
Όταν παίζεις ένα κομμάτι εμπνευσμένο από μια συγκεκριμένη συναισθηματική κατάσταση του παρελθόντος, οι αναμνήσεις αυτής της κατάστασης επανέρχονται εκείνη τη στιγμή;
Φυσικά. Αυτό κληρονομείται στη μουσική και τους στίχους και είναι πολύ εύκολο να επιστρέψεις στην αρχή της κατάστασης. Ωστόσο, όταν υπάρχουν νέες παρόμοιες καταστάσεις ή σχέσεις στη ζωή μου, αυτά τα τραγούδια σχετίζονται με αυτές, με νέο τρόπο, ξανά. Επίσης, αυτό έχει να κάνει και με την ενέργεια του κοινού επίσης, γιατί το νιώθω και το βλέπω στα μάτια τους όταν παίζουμε…
Το κοινό το βλέπει επίσης στα μάτια σου, το είδαμε στο Up The Hammers…
Αυτή ήταν μια πολύ συναισθηματική εμπειρία γενικώς, για πολλούς λόγους… όλη αυτή η μουσική που έρχεται από το παρελθόν, σε στιγμές χαρακτηρίζει και το σήμερα.
Ο Rain Irving ακούγεται καταπληκτικός στο “Fear Of Infinity”. Πως του κόλλησε αυτό το “Rain” (βροχή) στο όνομα;
Στην ουσία είναι παρατσούκλι και του κόλλησε όταν ήταν μικρό παιδί. Όταν έβρεχε και ενώ όλοι οι άλλοι μαζευόντουσαν μέσα, αυτός καθόταν με τις ώρες κάτω από την βροχή. Η ειρωνεία βέβαια, είναι ότι τώρα βρίσκεται στους While Heaven Wept (σ.σ. ενώ ο ουρανός έκλαιγε) και επίσης μισεί τη βροχή πλέον!
Η χρονική διάρκεια του “Fear Of Infinity” είναι μόλις 37 λεπτά. Υπήρξε κάποιος περιορισμός ή deadline, ή αυτό ήταν ότι θέλατε να δώσετε;
Ποτέ δεν ήμουν της φιλοσοφίας, ότι επειδή ένα cd χωράει 80 λεπτά πρέπει να το γεμίσουμε. Ο μέσος όρος διάρκειας ενός album πρέπει να είναι 45 λεπτά, το έχω ακούσει και από δάσκαλο μουσικής. Πολλές μπάντες πέφτουν στη παγίδα να γεμίσουν όλη τη διάρκεια, με αποτέλεσμα να έχουν αρκετά fillers. Μπορεί το album να είναι καλό, αλλά μετά από 45 λεπτά καλής μουσικής να σέρνεται. Ένας άλλος λόγος είναι ότι πάντα σκέφτομαι το βινύλιο. Τα 45 λεπτά (σχεδόν) είναι η ιδανική διάρκεια για τις 33 στροφές και αν η διάρκεια είναι μεγαλύτερη, μειώνεται η ποιότητα ήχου. Φυσικά εμείς έχουμε πάει και στην άλλη πλευρά και όποτε είναι δυνατό, κυκλοφορούμε τη δουλειά μας σε διπλό βινύλιο 45 στροφών για να έχουμε audiophile ποιότητα. Για εμένα, μια ηχογράφηση δεν είναι πραγματικό album αν δεν βγει σε LP. Επίσης, όταν γυρίζεις στο παρελθόν και σκέφτεσαι δίσκους από τους Rush μέχρι τους Slayer, μπορείς να βρεις καταπληκτικές δουλειές με ακόμα μικρότερη διάρκεια από ότι έχουμε κάνει. Αν προσθέσεις ένα ακόμα κομμάτι σε αυτά, το καταστρέφεις. Για παράδειγμα όταν επανακυκλοφόρησαν το “Reign In Blood” των Slayer και πρόσθεσαν το “Criminally Insane” single, κατάστρεψαν τη ροή. Για εμένα το “Reign In Blood” ξεκινάει με το “Angel Of Death” και τελειώνει με το “Raining Blood”. Όταν κάποιος παραπονιέται για τη διάρκεια του album, του λέω: “γύρνα το στην αρχή να ξαναπαίξει!”. Έχει τόσες λεπτομέρειες και πράγματα μέσα, που για να αποκαλυφθούν πρέπει να το ακούσεις αρκετές φορές. Άλλωστε είναι προτιμότερο να σου λέει ο κόσμος ότι θέλει και άλλο, παρά κάτι να περισσεύει. Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο, αλλά ολοκληρώσαμε το album τη στιγμή που έπρεπε και αυτό ήταν ακριβώς ότι ήθελα να δώσω, όπως είπαμε και πριν.
Πώς ήταν η διαδικασία ηχογράφησης και παραγωγής αυτή τη φορά; Ήταν ευκολότερη από τις προηγούμενες;
Με τίποτα! Ήταν πολύ βάναυση. Δεν είχαμε προβάρει ούτε μια νότα από αυτά τα τραγούδια ως μπάντα πριν μπούμε στο στούντιο, οπότε υπήρχε αρκετή παράνοια, φόβος και αβεβαιότητα. Ο καθένας μάθαινε τα μέρη του στο χαρτί, σε αρχεία ήχου ή από το τηλέφωνο, οπότε όλοι είχαν αρκετή δουλειά για το σπίτι. Όπως φαντάζεσαι, ο καθένας είχε τη δική του οπτική στο υλικό, ήθελε να προσθέσει κάποιες δικές του ιδέες… τελικά έπρεπε να βασιστούμε σε αυτά που ήξερα και οραματιζόμουνα και αυτό έφερε αρκετή ένταση στο στούντιο, γιατί πολλοί δεν μπορούσαν να συνειδητοποιήσουν που βρίσκονται τα φωνητικά, που μπαίνει το ρεφραίν, οι στίχοι και έπρεπε να τα παίζουμε συνέχεια. Υπήρχε μεγάλη πρόκληση και έντονη πίεση. Είμαστε πολύ απαιτητικοί με την παραγωγή, το deadline πλησίαζε, υπήρξαν κάποια απρόοπτα όπως ο θάνατος του πατέρα του μηχανικού ήχου, έντονη κακοκαιρία και συνεχής πτώση της τάσης και μείναμε πίσω εξαιτίας όλων αυτών. Προφανώς, η Nuclear Blast δεν είναι κάποιος τον οποίον θέλεις να απογοητεύσεις και δεν ήταν ιδιαίτερα χαρούμενοι που αργήσαμε 24 ημέρες να παραδώσουμε το album, αλλά ήμασταν δεσμευμένοι να δημιουργήσουμε το καλύτερο album που μπορούσαμε. Τις τελευταίες εβδομάδες σχεδόν κάναμε βάρδιες. Δουλεύαμε μέχρι και 36 ώρες συνεχόμενα, κοιμόμασταν στο πάτωμα στο στούντιο για 2 ώρες και ξύπναγα για να δουλέψω άλλες 24 ώρες, τρώγαμε απαίσια και στην ουσία τροφοδοτούσαμε τον εαυτό μας μόνο με καφεΐνη και τσιγάρα! Ήταν μια εμπειρία που δεν θέλω να ξαναπεράσω. Στο τέλος βέβαια, κάποια από αυτή την πίεση, την ένταση και την αναταραχή, ίσως να ανυψώνει το album, αλλά αυτό δεν θέλω να το μάθω πάλι. Προτιμώ να επιστρέψω στον τρόπο που έγραφα παλιότερα.
Πάντα υπήρχε μελωδία στη μουσική σου, αλλά από το “Vast Oceans Lachrymose” και έπειτα, πέρα από τη doom metal πλευρά, υπάρχουν progressive στοιχεία, epic και power στιγμές. Το θεωρείς αυτό ως εξέλιξη για τη μπάντα;
Σίγουρα. Σε ένα σημείο αυτό έχει να κάνει και με το γεγονός ότι όλοι έχουμε εμπλακεί και με άλλες μπάντες. Εγώ προσωπικά έχω παίξει, black metal, κλασικό metal, progressive…
Όπως και οι υπόλοιποι, ο Jim Hunter στους Twisted Tower Dire, o Rain στους Brave…
Όπως και στους Altura, μας αρέσει και το Dream Theater progressive στυλ… Η διαφορά με το παρελθόν όμως, είναι ότι κράταγα αυτές τις μουσικές πτυχές της προσωπικότητάς μου ξεχωριστά από τους WHW, αλλά πλέον δεν αισθάνομαι έτσι. Από το “Of Empires Forlorn” αρχίσαμε να περνάμε τα σύνορα και προσωπικά δεν βλέπω το “Empires..” ως doom metal album, αλλά περισσότερο να μια μοντέρνα εκδοχή ενός 70s symphonic rock album. Λίγο πολύ, με το “Empires…” περάσαμε το πόδι μας σε μια άλλη πόρτα και με το “Vast Oceans…” τη γκρεμίσαμε, γιατί δεν υπάρχει πλέον λόγος να κρατάμε όλες αυτές τις διαφορετικές μουσικές μας πτυχές ξεχωριστά. Βασικά, είμαι υπεύθυνος για το 99% της μουσικής και όλες αυτές οι πτυχές βγαίνουν έξω, από το doom στο παλιό US power, από epic μέχρι progressive, ακόμα και λίγο black metal. H μουσική των WHW είναι WHW για μένα, δεν υπάρχουν όρια και ποτέ δεν επιδιώξαμε να μπούμε σε κάποιο ιδίωμα, απλώς μας κατηγοριοποιήσανε. Αυτό που έχει ενδιαφέρον σήμερα, έχει να κάνει με την οπτική του ακροατή. Κάποιος που ακούει power metal, θα δει τα power στοιχεία και θα μας κατατάξει εκεί, κάποιος που έχει doom υπόβαθρο θα επικεντρωθεί εκεί. Πολλά έχουν να κάνουν με την οπτική του ακροατή, αλλά η αλήθεια και πάνω απ’ όλα, είναι ότι υπάρχουν αυτά τα στοιχεία και ακόμα περισσότερα. Η μόνη αληθινή περιγραφή που ταιριάζει αυτή τη στιγμή, είναι ότι πρόκειται για μουσική με καρδιά και ψυχή.
Τα τραγούδια του “Fear Of Infinity” έχουν γραφτεί πριν την κυκλοφορία του “Vast Oceans Lachrymose”. Σε αυτό το διάστημα, έχετε συνθέσει νέα τραγούδια;
Η μουσική ήταν έτοιμη, οι στίχοι γράφτηκαν από το 2009 έπειτα από εκείνη τη συναισθηματική κατάσταση, αλλά ταυτόχρονα έβγαινε και νέα μουσική… Ναι. Αυτή τη στιγμή, όσον αφορά τη μουσική, έχω σχεδόν άλλο ένα album έτοιμο. Είναι διαφορετικό σε σχέση με ότι έχουμε κάνει, αλλά υπάρχουν τα ίδια χαρακτηριστικά και είναι επίσης συναισθηματικό, αλλά με διαφορετικό τρόπο. Δεν είναι τόσο σκοτεινό όσο το “Fear Of Infinity”, αλλά έχει αρκετές αρμονικές κιθάρες σαν τους Warlord και τους πρώιμους Fates Warning…
Ποια είναι η διαδικασία σύνθεσης ενός WHW τραγουδιού;
Δεν υπάρχει. Απλώς κάθομαι, κλείνω τα μάτια και αρχίζω παίζω. Ειλικρινά δεν ξέρω πως βγαίνει, ίσως φταίει ο συναισθηματικός καταλύτης, κάποια απροσδιόριστη δύναμη, ίσως η ίδια η μουσική…
Ήμουν 100% σίγουρος ότι θα έλεγες κάτι τέτοιο, απλώς ήθελα να το πεις!
(Γέλια) Ποτέ δεν καθόμαστε να πούμε “ας γράψουμε ένα τραγούδι”, η μουσική βγαίνει μόνη της, τα υπόλοιπα είναι βλακείες. Όσον αφορά τους στίχους, τα τραγούδια του “Vast Oceans Lachrymose” ήταν έτοιμα για χρόνια και έμεναν ανολοκλήρωτα επειδή δεν μου έβγαιναν οι στίχοι. Μετά την καταστροφική ερωτική απογοήτευση, τα πάντα βγήκαν με τη μια. Αν δεις τα albums, σε κάθε τραγούδι υπάρχουν 2 ημερομηνίες, η πρώτη αφορά το πότε γράφτηκε η μουσική και η δεύτερη αφορά τους στίχους. Όλοι αυτοί οι στίχοι γράφτηκαν το 2009 – 2010.
Για άλλη μια φορά έχετε καταπληκτικό εξώφυλλο και artwork. Πως επιλέγετε το τι θα μπει στο εξώφυλλο και πως αυτό αντικατοπτρίζει τη μουσική του “Fear Of Infinity”;
Τυπικά σκεφτόμαστε ολόκληρο το πακέτο και προσπαθούμε να παρουσιάσουμε το μουσικό concept και τον τίτλο. Είναι μεγάλη πρόκληση να εκδηλώσεις το θέμα του άπειρου (infinity) ή τον φόβο (fear) με ζωγραφιές, σχέδια ή γλυπτά, χωρίς να γίνεται αφηρημένο. Ο μόνος τρόπος για να περιγράψεις την αίσθηση του άπειρου είναι το διάστημα και το έχει σχεδιάσει ο Gustavo Sazes, ο οποίος έχει σχεδιάσει και εξώφυλλα των Firewind και Arch Enemy. Το διάστημα, ο άπειρος χώρος – κόσμος είναι μεταφορικό και πρόκειται για τον εσωτερικό κόσμο του καθενός, ενώ το πρόσωπο φαίνεται σαν να αναδύεται από το σκοτάδι ή το σκοτάδι να το απορροφάει; Ο καθένας μπορεί να δώσει τη δική του απάντηση.
Μετά την Cruz Del Sur υπογράψατε με την Nuclear Blast. Πως είναι τα πράγματα με τη νέα σας εταιρία και πως σας πλησίασαν;
Μέχρι στιγμής τα πάντα είναι φανταστικά, δεν έχω κανένα παράπονο. Δεν μας πίεσαν σε τίποτα, αρκεί να έβγαινε ο δίσκος στην ώρα του. Μας πλησίασαν μετά την εμφάνισή μας στο Hammer Of Doom III φεστιβάλ, από το οποίο είναι και το live album “Triumph: Tragedy: Transcendence” και οι διαπραγματεύσεις κρατήσανε μήνες. Δεν έχω κανένα παράπονο με τους προηγούμενους συνεργάτες μας, τον Enrico και τη Cruz Del Sur ή τη High Roller και είμαι πολύ υπερήφανος για τη δουλειά που κάναμε μαζί. Εδώ και 20 χρόνια όμως, τα πληρώνουμε όλα μόνοι μας και οι κυκλοφορίες μας δεν βρισκόντουσαν εύκολα λόγω διανομής. Το θέμα της διανομής λύνεται με την Nuclear Blast και όλοι μπορούν να βρουν το album οπουδήποτε. Δεν έχει να κάνει με φήμη και πλούτη, αλλά αυτό που μετράει είναι να μπορεί να βρει ο κόσμος τους δίσκους μας σε λογική τιμή χωρίς να χρειάζεται να πληρώνει μια περιουσία στο eBay και επίσης με τη βοήθεια μιας μεγαλύτερης εταιρίας μπορούμε να ηχογραφούμε συντομότερα. Το “Fear Of Infinity” θα ήταν ίδιο είτε έβγαινε από την Cruz Del Sur είτε από οποιονδήποτε άλλον. Με την Nuclear Blast μπορέσαμε να το κυκλοφορήσουμε κατευθείαν και δεν είχαν καμία επέμβαση σε αυτό, το concept και ότι κάναμε. Μετά από 21 χρόνια κανένας δεν μπορεί να το κάνει αυτό.
Για πόσα albums έχετε συμβόλαιο;
Αναλόγως με το πώς θα πάει το “Fear Of Infinity”. Για εμένα, η επιτυχία είναι το ότι κατάφερα να το ολοκληρώσω. Tο συμβόλαιο είναι για ένα album, με 2 επιπλέον επιλογές όσον αφορά νέες κυκλοφορίες. Αν πάει καλά σύμφωνα με τους δικούς τους όρους, θα υπάρξουν και άλλα albums καθώς και η επανακυκλοφορία της προηγούμενης δισκογραφίας μας.
Τουλάχιστον συνεχίστε να κυκλοφορείτε τα albums σε βινύλιο.
Το γεγονός είναι ότι θα συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που κάνουμε. Η φιλοδοξία μου είναι να μπορώ να δω ολόκληρη την δισκογραφία μας σε λογική τιμή, αλλά δεν θέλω να ξανακυκλοφορήσει το “Sorrow Of The Angels” ή το “Empires…” στη κατάσταση που ήταν. Αυτό έγινε και αυτή ήταν η τελευταία ευκαιρία για να τα βρει κάποιος σε αυτή την μορφή, γιατί δεν θα ξαναβγούν έτσι. Ένα από τα πράγματα που θέλω να κάνω πριν τελειώσουν τα πάντα, είναι να επιστρέψω σε αυτά τα albums και να ξαναγίνει re-mix, re-master και δεν εννοώ να ακουστούν πιο μοντέρνα, δεν το θέλω αυτό, αλλά να κρατήσουμε κάποια πράγματα, να εξελίξουμε κάποια άλλα…
Σκέφτεσαι δηλαδή να επαναηχογραφήσεις κάποιο παλιότερο υλικό;
Απολύτως. Αυτό είναι το άλλο πράγμα… Το όραμά μου π.χ. όσον αφορά το “Sorrow Of The Angels” δεν είναι απλώς το re-mix και το re-master και να βάλουμε κάποια επιπλέον κομμάτια που ηχογραφήθηκαν αλλά δεν μπήκαν στο album εκείνη τη στιγμή, σε ένα δίσκο, αλλά να συνοδεύεται και από άλλον έναν δίσκο με το σημερινό line-up να εκτελεί τα κομμάτια όπως τα παίζουμε σήμερα. Να επαναηχογραφήσουμε ολοκληρωτικά το album. Αυτή είναι η πρόθεσή μου και ξέρω ότι σε κάποιους ίσως δεν θα αρέσει που σκέφτομαι να επαναηχογραφήσω το “Sorrow Of The Angels” αλλά και το “Empires…”. Επίσης υπάρχει αρκετό ακυκλοφόρητο υλικό αυτά τα 21 χρόνια… ολόκληρο album που δεν έχει κυκλοφορήσει και ίσως να μην ολοκληρωθεί ποτέ, αλλά αυτό που θα ήθελα είναι να προχωρήσω και να το ολοκληρώσω. Ίσως να συμμετέχουν και παλιά μέλη όπως ο Kevin Hufnagel. Την εποχή ανάμεσα στο “Lovesongs For The Forsaken” και το “Sorrow Of The Angels” είχαμε διαφορετικές εκτελέσεις των κομματιών του “Sorrow…” και θα ήθελα να ολοκληρώσω και αυτά. Πολλά πράγματα υπάρχουν στο παρελθόν, ακόμα και στο “Vast Oceans…” θα άλλαζα κάποια πράγματα στην παραγωγή, ενώ υπάρχει και ένα 14-λεπτο κομμάτι από αυτά τα sessions που έμεινε απ’ έξω. Aν τα πράγματα πάνε καλά, θα ήθελα να τελειώσω ότι χρειάζεται να κάνουμε με την Nuclear Blast και να σιγουρευτώ ότι θα είναι όλα διαθέσιμα. Αν μου το επιτρέπουν οι περιστάσεις της ζωής, θα συνεχίσω να κάνω ότι κάνω μέχρι την τελευταία μου πνοή.
Παρότι είστε στη Nuclear Blast όμως, υπήρξε άλλη μια κυκλοφορία από την High Roller, η συλλογή με τίτλο “The Arcane Unearthed”.
Όσον αφορά τη συγκεκριμένη κυκλοφορία, υποτίθεται ότι θα συμμετείχαμε στη περιοδεία με τους Symphony X και τους Nevermore, όπου τελικά πήγαν οι Psychotic Waltz. Για να ακολουθήσουμε την περιοδεία ο Steffen από τη High Roller records μας δάνεισε χρήματα για να ακολουθήσουμε την περιοδεία και όταν ακυρώθηκε του είπα να του τα επιστρέψω, αλλά πρότεινε αντί αυτών, να κυκλοφορήσει άλλο ένα βινύλιο και φυσικά, ως φανατικός των βινυλίων δεν μπορούσα να αρνηθώ. Όλα αυτά έγιναν πριν τη συμφωνία με την Nuclear Blast και ήθελε πολύ να κυκλοφορήσει κάτι ακόμα από εμάς, αφού οι πρώτες εκδόσεις των δίσκων μας εξαντλήθηκαν κατευθείαν. Η συλλογή βγήκε μόνο σε βινύλιο και μάζεψα τραγούδια από singles και demo μόνο για αυτή την κυκλοφορία. Του είχα δώσει τον λόγο μου και όταν βλέπω όλη αυτή τη συλλογή από WHW βινύλια που κυκλοφόρησε η High Roller αισθάνομαι πολύ περήφανος.
Το είδα στα μάτια σου πολλές φορές… πιστεύω ότι έχεις τις καλύτερες αναμνήσεις από την τελευταία επίσκεψη στην Ελλάδα.
Ήταν πολύ συγκινητικά. Είμαι πολύ δεμένος με την Ελλάδα και την Αθήνα… σε πού προσωπικό επίπεδο… Επίσης από την αρχή των WHW, αρκετός κόσμος και fanzines όπως τα “Wishing Well” και “Singing Swords”, ήταν από τους πρώτους που αγκάλιασαν τους WHW. Η ιστορία και οι δεσμοί με την Ελλάδα είναι πολύ στενοί και την έχω επισκεφθεί πολλές φορές, όχι μόνο την Αθήνα, αλλά και νησιά. Έχω πολλές αναμνήσεις και πάρα πολλούς ανθρώπους που θεωρώ οικογένεια μου. Έχουμε βρεθεί σε ένα δωμάτιο να τραγουδάμε πιο δυνατά από ότι παίζουμε και άλλα πολλά… Αυτή η εμφάνιση είναι από τα highlights της καριέρας μας και αισθάνομαι τιμή που βρέθηκα εκεί. Αυτό που επίσης την κάνει ξεχωριστή, ήταν το ότι βρεθήκαμε με φίλους μας από άλλες χώρες όπως οι Solstice και oι Dawn Of Winter, αλλά και τους νέους μας φίλους, τους Procession και ήταν η πρώτη φορά που οι WHW μοιράστηκαν τη σκηνή με τους Solstice και τους Dawn Of Winter και οι σχέσεις μας πάνε πολλά χρόνια πριν. Ήταν από τις πιο όμορφες στιγμές που έχω ζήσει και δεν ξέρω αν θα ξανασυμβεί κάτι πιο συγκινητικό και βαθύ. Ήμουν πολύ χαρούμενος. Το μόνο που ίσως θα μπορούσε να συγκριθεί θα ήταν το αν θα ξαναγύριζα για ένα headline show, όπου θα είχαμε περισσότερο έλεγχο στον ήχο και θα παίζαμε παραπάνω.
Πιστεύω ότι θα συμβεί και αυτό. Υπάρχουν πλάνα για κάποια περιοδεία ή συναυλίες;
Τον επόμενο μήνα βγαίνουμε σε περιοδεία με τους Primordial και τους Alcest και θα παίξουμε σε Γερμανία, Ελβετία, Αυστρία, ενώ θα βρισκόμαστε και στα υπαίθρια φεστιβάλ με την ονομασία Metalfest. To billing είναι πολύ καλό, πρόσφατα παίξαμε με τους Primordial στη Γερμανία και έχω μόνο καλά λόγια να πω για τον Alan και τα παιδιά. Δεν μπορούμε να έχουμε πολλά πλάνα γιατί αρκετοί από εμάς έχουμε καθημερινές δουλειές, παιδιά και υποχρεώσεις. Ελπίζω να κάνουμε περισσότερα στο 2012. Προσωπικά, το μόνο που θέλω είναι να επιστρέψω στην Ελλάδα, αλλά αυτό δεν είναι στο χέρι μου.
Σε ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου, είμαι πολύ χαρούμενος που μιλήσαμε.
Εγώ σε ευχαριστώ για την ευκαιρία, ήταν φοβερή η κουβέντα.
Συνέντευξη: Ανδρέας Ανδρέου
471 
