Τα γερόντια τραγουδούν ακόμη…
40 και βάλε χρόνια ιστορίας, ένα μεγάλο κεφάλαιο της μουσικής του 20ού αιώνα με μέλη, μια παρέλαση από προσωπικότητες-ακρογωνιαίουςλίθους για τη μουσική μας, τραγούδια-DNA (δεν υπάρχει πρώτη συνάθροιση/πρόβα άνω των τριών πιτσιρικάδων που κρατούν όργανα, που να μην περιέχει στο πρόγραμμά της το “Smoke on the Water”) και κυκλοφορίες. Αλλά πολλές κυκλοφορίες όμως!
Πέρα από τις στουντιακές δημιουργίες, ο αριθμός των διαφόρων live, compilations, remix, altered versions κτλ είναι πάρα πολύ μεγάλος, γεγονός που ίσως στη συνείδηση των φίλων της μπάντας, να αποτέλεσε τροχοπέδη, κυρίως για τις οικονομικές αιτίες αυτών των κυκλοφοριών. Δεν είναι και λίγες οι φορές άλλωστε που δημοσιεύθηκαν οι καυγάδες του guitar Θεού Ritchie Blacκmore με τον μπασίστα Roger Glover για αυτές τις κυκλοφορίες, για το λόγο ότι περιείχε “δευτεράτζα” υλικό που δεν θα έβλεπε ποτέ το φως της δημοσιότητας αν κατείχε τα πνευματικά δικαιώματα ο δημιουργός τους, με αποκορύφωμα τα διάφορα σήριαλ μέσα σ’ έναν χαμό από διαλύσεις, επανιδρύσεις και πολλές διαφορετικές μορφές σαν ενεργό σχήμα, κατά τη διάρκεια του χρόνου.
19η στουντιακή δουλειά λοιπόν το “Now What?!” για τους Deep Purple και με αλλαγές, τόσο στο line up, μιας που πίσω από τα keyboards βρίσκεται ο Don Airey που αντικατέστησε τον αναντικατάστατο Jon Lord (R.I.P. μαέστρο), όσο και στις διαθέσεις της μπάντας.
Αυτό που είναι φανερό από την πρώτη ακρόαση, είναι ότι η μουσική παράγεται από μουσικούς που θα τους χαρακτήριζες πάνω απ’ όλα, χαλαρούς. Χωρίς ίχνος άγχους. Κάτι από το οποίο, έπασχε το “Rapture In the Deep” album. Και μάλλον αυτό είναι ο καταλυτικός παράγοντας, έτσι ώστε να πω με ασφάλεια ότι οι Purple δημιούργησαν τον καλύτερο τους δίσκο από την εποχή του “Perpendicular”.
Ένα στοιχείο που διαφοροποιείται, είναι ο τρόπος της ερμηνείας του Ian Gillan. Έχει να τραγουδήσει έτσι παθιασμένα πάρα πολύ καιρό. Άκουσε τον στο “Body Line” τη 70ίλα που αποπνέει, ή στο “Blood from a Stone” που θυμίζει υπόγεια, καπνισμένα jazz bar τις μικρές ώρες της νύχτας. Ο Don Airey, προσθέτει πολύ στο τελικό αποτέλεσμα. Το παίξιμο του είναι φρέσκο, εμπνευσμένο, με πολύ groove και εκλεπτυσμένες επιλογές. Φυσικά δεν θα γίνει ποτέ Jon Lord, που ήταν για το hammond ότι ήταν ο Tesla για την φυσική, ούτε θα φτάσει τα επίπεδα της τεχνικής του, αλλά στην τελική, δεν χρειάζεται κιόλας. Σε πολλά σημεία πρωταγωνιστεί, αλλά έχει ποικίλο λόγο και εδώ θα πρέπει να βγάλω το καπέλο στον Steve Morse που δίνει τον απαιτούμενο χώρο στον συνάδελφό του. Ο ίδιος ο κιθαρίστας, με απλές μελωδίες, σε εισάγει εύκολα στο κλίμα του album και σε κομμάτια όπως το “Weirdistan” ή την μπαλάντα “All The Time In The World” ή με το καλπάζων riff του “Hell To Pay”, θα σου αποσπάσει την προσοχή με την εξυπνάδα που διαχέει στο παίξιμο του. Ο Ian Paice, ίσως να μην εντυπωσιάζει με το παίξιμο, αλλά είναι 100% επαρκής για τα τραγούδια του “Now What?!”, σταθερός και με την εμπειρία τόσων χρόνων συνεργασίας με τον Glover, παρέχουν το κατάλληλο ρυθμικό υπόβαθρο.
Η παραγωγή είναι στα γνωστά επίπεδα μιας μπάντας του κύρους των Deep Purple και συνολικά το πακέτο είναι πολύ ελκυστικό. Το “Now What?!”, είναι μια περήφανη συλλογή 12 συνθέσεων, αξιοπρεπούς hard rock με πολλά όμορφα στοιχεία που, σαν ένας τρίτος αντικειμενικός παρατηρητής, θα τοποθετούσα στα επίπεδα ενός “Perfect Strangers” ή ενός “Machine Head”. Συμπαθητικότατο, τιμά το βάρος του ονόματος που το κυκλοφορεί και είναι μια πολύ καλή επιλογή.
Συγχαρητήρια στους Deep Puple και εύχομαι ανάλογη και γιατί όχι ανώτερη , σε ενδιαφέρον και εξέλιξη, συνέχεια.
850 
