Το περίεργο όνομα Jono αποτελεί ουσιαστικά μια σύνθεση των πρώτων γραμμάτων από το ονοματεπώνυμου του Σουηδού τραγουδιστή και συνθέτη, Johan Norrby.
Το προσωπικό, ομώνυμο άλμπουμ του 2006 αποτέλεσε ουσιαστικά την αφετηρία για τη δημιουργία του γκρουπ, που σχηματοποιήθηκε με σταδιακές προσθήκες μελών, κυκλοφορώντας στη συνέχεια τα “Requiem” του 2013 και “Silence” του 2015.
Με τη φήμη τους να αρχίζει να εδραιώνεται σε συγκεκριμένο κοινό, προσχωρούν στο δυναμικό της Frontiers Records και στη δύση του έτους μας προσφέρουν το φιλόδοξο “Life”. Στη σύνθεση του γκρουπ βρίσκουμε τον κιθαρίστα των Within Temptation, Stephan Helleblad, τον drummer Nicka Hellenbergο οποίος είχε παίξει στο “The Unforgiving” των Ολλανδών, τον δραστήριο session κιθαρίστα Leo Olsson (από το 2015) και τους πρόσφατους Johan Carlgren στα πλήκτρα και Janne Henriksson στο μπάσο.
Οι ίδιοι συνηθίζουν να περιγράφουν τη μουσική τους σαν μελωδικό, συμφωνικό hard rock με στοιχεία από progressive και AOR. Υπάρχει μεγάλη δόση ευστοχίας σε αυτή την περιγραφή. Πρώτα από όλα βέβαια, η μουσική του “Life” είναι μια μουσική που γράφτηκε με πρωταγωνιστικό εργαλείο τη φωνή του Norrby. Συχνά οι μελωδίες των riff και του πιάνου ταυτίζονται με τις φωνητικές γραμμές, τονίζοντας την ένταση και το χρώμα των τραγουδιών. Το ύφος είναι ιδιαίτερα δραματικό και θεατρικό, παραπέμποντας ακόμα και σε μιούζικαλ σε ότι έχει να κάνει με το ύφος των συνθέσεων. Γι’ αυτό άλλωστε έχουν περιγραφεί από αρκετούς σαν μια πρόσμιξη Queen, Styx, Kansas και Supertramp.
O Johan Norrby τώρα, δικαιωματικά σέρνει τα τραγούδια: είναι αυτό που λέμε “η μεγάλη φωνή”. Ο τύπος ακούγεται σαν να γεφυρώνει το χάσμα ανάμεσα στο επικό ύφος ενός ικανού metal τραγουδιστή και στη θεατρική ερμηνεία μιας αληθινά σπουδαίας performer. Όση ώρα διασχίζεις τα τραγούδια του album και προσπαθείς να οριοθετήσεις τη φωνή του, αναρωτιέσαι πως κατάφερε να στριμώξει στολαρύγγι του υποψίες και εντυπώσεις από φωνές όπως ο Freddie Mercury, o Klaus Nomi, ο Matt Bellamy, o Meat Loaf, η Ute Lemper, η Patti Smith, ή –αν είσαι ορκισμένος μεταλλάς- ακόμα και ο θηλυκός Dio, η Jutta Weinhold των Zed Yago.
Από το εναρκτήριο “Sailors” μέχρι τον υποβλητικό, μελαγχολικό επίλογο του “The March”,oσο απλή και ξεκάθαρη είναι η μουσική φόρμουλα των Jono, είναι άλλο τόσο εθιστική. Χωρίς καμιά τρύπα αδιαφορίας, σημαντικοί σταθμοί είναι το μνημειώδες “Crown” που παραπέμπει στις πιο μεταλλικές στιγμές των Muse, το χαρακτηριστικό “On the Other Side” που μπορεί άνετα να προσδιοριστεί ως “classic single”, το παραστατικό “Downside”, το αγωνιώδες και έντονα θεατρικό “The Magician”.
Από αυτούς που προτιμούν τις πιο επικές στιγμές των Queen μέχρι τους θιασώτες της ορχηστρικής περιόδου των Savatage, από τους φίλους του pomp rock μέχρι τους τυπικούς ακροατές του κλασικού μελωδικού metal, το “Life” έχει τους τρόπους να προσεγγίσει και να συγκινήσει μια μεγάλη γκάμα ακροατών, με βασικότερο προτέρημά του μια όμορφη αμεσότητα.
Και μια πραγματικά σπουδαία φωνή!
797 
