Άλλο ένα νεογέννητο θηριάκι ξεβράζει η λατρεμένη μας εγχώρια thrash σκηνή. Ο λόγος για τους αθηναίους Spit The Blood οι οποίοι έβγαλαν το φερώνυμο debut τους πρόσφατα.
Slayerικό (ως αίσθηση, καμία σχέση με κοπιαρίσματα) thrash, όχι τόσο παλαιολιθικό όπως θα φανταζόσουν, με σύγχρονη άποψη πάνω στο αντικείμενο, μελετημένα riffs από το Νίκο στις κιθάρες απομακρυσμένα από το συνεχές γκαραγκαγκά (στα φωνητικά ακούγεται λυσσαλέος, ταιριάζει απολύτως με το background και αυτό το γεγονός στο είδος που αναφερόμαστε, αρκεί ως συνθήκη να προσημανθεί θετικά), με επαρκή groovα από τους Σπύρο (μπάσο) και Γιάννη (drums) να διαποτίζει τη στακάτη, mid tempo στην πλειοψηφία της, συνθετική δουλειά. Η οποία θα έλεγα ότι είναι και το ατού αυτού του album.
Η ισχυρή συνθετική προσωπικότητα είναι εμφανής και σε συνδυασμό με το γεγονός του ότι εκτελεστικά δεν υπάρχει το παραμικρό παράπονο από μέρους μου, ίσα ίσα που θεωρώ πολύ πλούσια αποδιδόμενο το υλικό, με κάνει να θεωρώ ότι το debut των Spit The Blood έχει αρκετά να πει στον ακροατή. Με έναν όρο όμως.
Πρέπει να διορθωθεί ο ήχος. Τουλάχιστον από το δείγμα που ακούω, αυτό είναι το συμπέρασμά μου ο οποίος σε σύγκριση με κάποια πολύ πρόσφατα ηχογραφήματα που είδαν το φως της ημέρας, όπως για παράδειγμα των Drunkard ή των Among Ruins, υπολείπεται αισθητά, στερώντας πολλή από τη συνθετική γοητεία των κομματιών του “Spit The Blood”. Καταλαβαίνω απόλυτα όλους τους παράγοντες μιας φτωχής παραγωγής (χαμηλό budget, είναι δύσκολοι οι καιροί κι αυτό παίζει ρόλο σε οποιαδήποτε γνώμη) και σε εκπαιδευμένα αυτιά αυτό δεν παίζει ίσως ουσιαστικό ρόλο (είμαι και άνθρωπος που ακούει πολλές βρωμιές, αλλά δεν είναι όλοι εγώ), αλλά αν η φιλοδοξία του group είναι να προσεγγίσει μεγαλύτερο ακροατήριο και να παίξει μπάλα σε “μεγάλη” κατηγορία, αυτός ο τομέας πρέπει να βελτιωθεί.
Μου άρεσαν σχεδόν όλα τα κομμάτια (με κορυφές ίσως το ομότιτλο track και το ένγκαυλο “Predators”, το οποίο με προβλημάτισε με το γεγονός της μη υιοθέτησης πιο πολλών speed θεμάτων, αλλά αυτό είναι θέμα του δημιουργού, δεν το αναφέρω ως μειονέκτημα, είναι προσωπική λόξα ο έρωτάς μου για το speedy beat, απλά βλέπω ότι “το έχετε”), η μπάντα έχει καλές ιδέες και ευελπιστώ, διορθώνοντας τις (αναμφίβολα υπαρκτές) ατέλειες στην ηχητική παρουσίαση του υλικού της να επανέλθει τάχιστα. Τεχνικά ζητήματα, στα ρέστα πολύ ok μπάντα.
https://spittheblood.bandcamp.com/track/reason-to-kill
687 
