Είδος: Epic Heavy Metal
Δισκογραφική: Ανεξάρτητη κυκλοφορία
Ημ. Κυκλοφορίας: 6 Μαΐου 2023
Είχα καιρό να ακούσω, είτε ως ακροατής, είτε ως reviewer, κάτι που να ανήκει στα epic χωράφια του αγνού, παρθένου heavy metal – εξαιρώντας κάποιες απόπειρες του black ή doom / death σύμπαντος. Και έτσι, από σπόντα, πέρασαν στο γνωσιολογικό μου πεδίο οι Αθηναίοι War Dance και το δεύτερο album τους “Sons Of Thunder”. Αφού τσέκαρα και το debut τους “Wrath for the Αges” το οποίο βγήκε αρκετά χρονάκια πριν (το 2015) έβγαλα το συμπέρασμα ότι αυτή η παρέα μουσικών είναι αρκετά αξιόλογη.
Χωρίς άλλα λόγια να αγαπιόμαστε, το εν λόγω trio δείχνει να λατρεύει τους Manowar (αυτό φαίνεται με το καλημέρα και το ομότιτλο intro track “Sons of the Thunder” και στη συνέχεια στο “Enter the Kingdom”, στο “Warlords of Metal”, στο “Slaughter in the Hall” και το επιλογικό “Round of Death”). Δεν είναι μεμπτό αυτό φυσικά μιας και οι Αμερικανοί είναι από τα κορυφαία σχήματα που πέρασαν από την μουσική μας και είναι λογικό να υπάρχουν ακόλουθοι του πολεμικού τους ηχότοπου. Μου έκανε εντύπωση ο Λευτέρης Πλέτσης ο οποίος έχει αναλάβει τα φωνητικά. Είναι καλός τραγουδιστής αλλά απόρησα με την ομοιότητα με τη φωνή του Eric Adams (δεν υπάρχει καμία επιτήδευση, ο άνθρωπος δεν προσπαθεί να μιμηθεί κανέναν, ίσα – ίσα που η φύση της παραγωγής – θα αναφερθώ παρακάτω σε αυτόν τον τομέα – αποδεικνύει με τον πιο σαφή τρόπο ότι απλά οι χροιές τους μοιάζουν σαν δίδυμα αδέρφια και δεν τίθεται θέμα στείρου μιμητισμού). Από την άλλη, έχει πολύ ενδιαφέρον το πάντρεμα του συγκεκριμένου στυλ με την δική μας, ελληνική παραδοσιακή μουσική σε πολλά σημεία. Για παράδειγμα στο στακάτο “Stygian Waters” που ακούγονται όπως τους Socrates αν αυτοί το γυρνούσαν στο epic, στο “Rain of Arrows” που σου έρχεται να παραγγείλεις Balantine’s με ξηροκάρπια λες και το γύρισαν οι Warlord σε κάτι τσιφτετελάτο ή στο καραheavy Sabbath-ικό (της Dio περιόδου) “Nekyia” (υμνάκος) που μου μύρισε Μέτσοβο. Πέρα από τα προαναφερθέντα μου άρεσε το “The Free Besieged” που μου έφερε στο νου τους Jag Panzer και τους Virgin Steele (πριν τα χρόνια της “παντόφλας”) και το συμπαθητικό “Infinite Fire” με την Warlord αισθητική του.
Οι ταχύτητες είναι κυρίως mid tempo με κάποια μικροξεσπάσματα, τα δομικά riffs και τα “ομιλούντα” solos του είναι εξαιρετικά σε όλα τα κομμάτια αλλά αυτό αυτό που ξεχωρίζει ξεκάθαρα στο σύνολο του album είναι οι μπασογραμμές – και εδώ θα αναφερθώ στην παραγωγή / μίξη. Το μπάσο είναι αρκετά μπροστά (δεν το αναφέρω σαν μομφή, αντιθέτως, αναδεικνύεται και η τεχνική στις μπασογραμμές), στα σίγουρα είναι προς τιμήν τους η λιτή και απέρριτη προσέγγιση χωρίς εφετζίδικα τερτίπια αλλά σίγουρα σηκώνει και βελτίωση (πιθανολογώ ότι είναι θέμα budget, χωρίς να παραβλέπω ότι άνετα θα μπορούσε να είναι και ο “ετσιγουσταρισμός” της μπάντας σε αυτό το θέμα). Αν και ικανοποιητική και επαρκής για το είδος που διαπραγματεύονται, προσωπική μου θεώρηση είναι ότι θα μπορούσε το αποτέλεσμα να είναι πιο πομπώδες, πιο “γεμάτο”. Οκ, αυτιά είναι αυτά και από τη στιγμή που γεννήθηκα τον καιρό της κασέτας, δεν είναι λόγος αποκήρυξης της συνολικά πολύ καλής συνθετικής πλευράς των War Dance.
Το “Sons Of Thunder” μου άρεσε αρκετά, είναι ένας αξιόλογος δίσκος που θα συγκινήσει τους φίλους των αναφερθέντων ονομάτων και στέκεται αξιοπρεπώς σε σχέση με το ρεύμα το οποίο υπηρετούν. Οι όποιες ενστάσεις μου αφορούν την τεχνική πλευρά της κυκλοφορίας (και είναι υποκειμενική φυσικά) χωρίς αυτή να αλλοιώνει την – ξαναλέω – πολύ ενδιαφέρουσα οπτική των War Dance. Για τον γράφοντα προέχει η δυναμική των τραγουδιών και εκεί τα πάνε πολύ καλά. Στο επόμενο και καθοριστικό (για κάθε μπάντα) τρίτο βήμα τους θα ξεκαθαρίσει μια και καλή η δυναμική τους. Εύχομαι ολόψυχα να γίνει πραγματικότητα αυτό πιο σύντομα απ’ ότι το προηγούμενο διάστημα. Αυτά.
Facebook: https://www.facebook.com/WarDance.Metal
Bandcamp: https://wardancemetal.bandcamp.com/
https://www.youtube.com/watch?v=daQIVq0H5ds
940 
