Την περασμένη Τρίτη, μαζευτήκαμε για ένα πολύ ωραίο chit-chat με τους Jet Black, μια alternative rock τετράδα απ’ την Αθήνα, οι οποίοι, οδηγούμενοι από το πάθος τους για τη ροκ μουσική αλλά και την οικογένεια που έχουν χτίσει μέσα από αυτήν, προσπαθούν με όποιον τρόπο μπορούν να επικοινωνήσουν με τον κόσμο την αγάπη τους για αυτήν.
Όντας ένα αρκετά νεοσύστατο συγκρότημα, πρωταρχικός τους στόχος είναι να χτίσουν τις βάσεις τους όσο πιο γερά μπορούν, με τη δημιουργικότητα να αποτελεί τον κύριο οδηγό τους. Μέχρι στιγμής κουβαλάνε το ντεμπούτο τους και ολοκληρωμένο full length album “Transcendence”, Και εγώ φυσικά, μιας που ο Ιωάννης είναι ένας πολύ αγαπητός φίλος, συμφοιτητής και αδυναμία, είπα να εκμεταλλευτώ αυτήν την συνθήκη για να τους ξεμπροστιάσουμε με τον θετικότερο τρόπο δυνατό!
Περισσότερα δεν λέμε, κάνε υπομονή και διάβασε τη συνέντευξη που σίγουρα κάπως θα σε ανταμείψει!
Οι The Jet Black αποτελούνται από τέσσερα μέλη που προέρχονται από δύο οικογένειες που έγιναν μια, με δύο αδέρφια και ακόμη δύο αδέρφια αλλά δίδυμα, τους Μυλωνάδες και τους Νταβάρηδες αντίστοιχα:
Ιωάννης Μυλωνάς: φωνητικά, κιθάρα
Νικηφόρος Μυλωνάς: ντραμς
Δημήτρης Ντάβαρης: κιθάρα
Γιάννης Ντάβαρης: μπάσο
Ποια ήταν η ροή των γεγονότων που κατέληξε στη γέννηση των “The Jet Black”;
Γιάννης: Γνωριστήκαμε πρώτα με τον Νικηφόρο, πηγαίναμε μαζί σχολείο και κάναμε πολλή παρέα, από πρώτη δημοτικού. Τα παιδιά πάντα ασχολούνταν με τη μουσική, ο πατέρας τους ήταν πολύ μες στο χώρο του rock n’ roll και ασχολούταν με αυτό οπότε είχαν και αυτό το μικρόβιο, και ουσιαστικά ξεκινήσαμε και εμείς για να κάνουμε περισσότερη παρέα. Ο Δημήτρης ξεκίνησε να παίζει από το σχολείο κιθάρα, μετά έπιασα το μπάσο και εγώ και ουσιαστικά κάναμε ένα συγκρότημα για να βρισκόμαστε κιόλας.
Νικηφόρος: Ναι, όταν μετακομίσατε εσείς στον Πειραιά και δε βλεπόμασταν και τόσο συχνά, αόπλως βρήκαμε ας πούμε ως αφορμή τις μουσικές και δημιουργικές συναντήσεις μας για να βλεπόμαστε συχνότερα. Βάζαμε πρόβες μια με δυο φορές την εβδομάδα και αυτό από μόνο του μας εξασφάλιζε περισσότερο ποιοτικό χρόνο μαζί.
Και για να συστηθούμε λίγο, άμα θέλετε να πείτε δύο τρία πραγματάκια για τον εαυτό του ο καθένας.
Ιωάννης: Εγώ ασχολούμαι με τη μουσική κατά κύριο λόγο, με τη ζωή (γέλια και Άννα να λέει σοβαρέψου), και σπουδάζω και Διεύθυνση Φωτογραφίας Κινηματογράφου.
Γιάννης: Και εγώ προφανώς με τη μουσική ασχολούμαι, αν και έχω τελειώσει οικονομικών επιστημών και κάνω τώρα ένα μεταπτυχιακό πάνω στην εκτίμηση κινδύνου. Γενικότερα σαν πάθος τη μουσική έχω.
Δημήτρης: Εγώ ασχολούμαι με τους ανθρώπους, έχω τελειώσει ψυχολογία και έχω κάνει και ένα μεταπτυχιακό επάνω σε αυτό. Η μουσική είναι πάθος, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου μαγειρεύω… (εδώ αρχίζουν τα ώπα και να ‘τα μας)
Ε βλέπετε και anime! (γέλια)
Δημήτρης: Είμαστε σινεφίλ, γουστάρουμε σπορ, γουστάρουμε rock n’ roll, αδρεναλίνη.
Νικηφόρος: Έτσι! Εγώ έχω τελειώσει στη Φιλοσοφική της Κρήτης, το πτυχίο μου είναι φιλολόγου και διδάσκω και επάνω σε αυτό, ενώ παράλληλα προσπαθώ να γίνω και επαγγελματίας μουσικός.
Για πείτε μου τώρα και τι μουσική ακούτε, ποιοι καλλιτέχνες σας έχουν επηρεάσει, μουσικοί ως προς την άξουαλ μουσική που παίζετε αλλά και άλλοι καλλιτέχνες ως προς την αισθητική, ή οτιδήποτε άλλο!
Νικηφόρος: Εγώ γουστάρω να ακούω φουλ jazz, funk, soul και fusion πράγματα που είναι ένα πάντρεμα της jazz με τη rock ουσιαστικά. Και όλες αυτές είναι μουσικές που με εμπνέουν πολύ, και στα παιξίματά μου, και όσον αφορά στο ποιοι είναι αυτοί που έχουν παίξει ας πούμε από “ντραμεριστικής” απόψεως πιο πολύ, που είναι οι ήρωές μου. Ας πούμε μπάντες σαν τους Weather Report στη fusion, Chick Corea, από jazz Miles Davis, η μπάντα του Art Blakey, Max Roach από drummers, Tony Williams, και όλα αυτά με κάποιον τρόπο τα φέρνουμε, δηλαδή ο καθένας φέρνει τα δικά του στοιχεία και ακούσματα στο συγκρότημα, οπότε προσπαθώ και εγώ ιδιαίτερα να τα εντάσσω.
Δημήτρης: Συμφωνώ με όλες τις μπάντες και όλους τους καλλιτέχνες που είπε ο Νικηφόρος, περισσότερο εγώ κιόλας ακούω instrumentals, δίνω πολύ έμφαση στο μπάσο όταν παίζω, αλλά ακούω κυρίως την κιθάρα, από μουσικές πιο πολύ blues, Joey Bonamassa, Andy Timmons, Jimi Hendrix for Ionn Jet (γέλια), αυτά πάνω κάτω. Δεν βάζουμε παρωπίδες σε αυτά.
Γιάννης: Ο Frusciante μ’ αρέσει εμένα πάρα πολύ, είναι ο αγαπημένος μου, εντάξει για τη μουσική γενικότερα είναι ανάλογα το τι θα κάνω ανάμεσα στη μέρα, χιπ χοπ ακούω πάρα πολύ, τελευταία μ’ αρέσει πάρα πολύ ο Thom Yorke, αλλά σίγουρα ο Frusciante είναι ένας καλλιτέχνης που ακούω στάνταρ.
Ιωάννης: Εγώ να συμπληρώσω μιας που το είπες και εσύ, ότι νομίζω πως επηρεαζόμαστε και από άλλα πράγματα, και αυτό που λέγαμε πριν για τα anime, όπως και openings αυτών, και άλλοι καλλιτέχνες και άλλα πράγματα μπορεί να μας δίνουν έμπνευση και εγώ πιστεύω ότι ισχύει πάρα πολύ. Και μέσα από ταινίες ας πούμε, πολλές φορές μπορεί να δω μια ταινία που να έχει μια ατάκα και αυτή η ατάκα να αρχίσει να δουλεύει μες στο κεφάλι μου και να μπορέσω να χτίσω κάτι επάνω σε αυτό. Ακόμη και από μια φωτογραφία μπορείς να επηρεαστείς, βλέποντας δηλαδή μια εικόνα να σου βγάλει κάποια συναισθήματα και να τα πάρεις και να τα βάλεις στη μουσική σου.
Τέλεια. Έχετε βγάλει λοιπόν ένα album, το “Transcendence” (2019), και τώρα από όσο γνωρίζω ηχογραφείτε το δεύτερο. Με ένα καταραμένο lockdown να έχει μεσολαβήσει, πώς θα συγκρίνατε αυτές τις δύο εμπειρίες της πρώτης με τη δεύτερη δισκογραφική δουλειά;
Ιωάννης: Ντάξει, θα πω ότι το lockdown δε μας επηρέασε τόσο, παρά μόνο στο ότι δεν κάναμε πρόβες γιατί και ο Γιάννης στο πρώτο lockdown ήταν βαριά άρρωστος. Μόνο εκεί μας επηρέασε. Αλλά γενικά μας βοήθησε πολύ στο να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε κι άλλο υλικό. Όχι απαραίτητα λόγω covid, αλλά να τελειώσει υλικό που μπορεί να προϋπήρχε από πλευράς μου και δεν είχε ολοκληρωθεί ενδεχομένως στιχουργικά. Και υπάρχει ένα κομμάτι ας πούμε στον καινούριο δίσκο που είναι τελείως απόρροια του τι βιώναμε τότε και ιδιαίτερα για την καταστολή που βιώναμε από τους μπάτσους και το κράτος γενικότερα. Ο Νικηφόρος έγραψε λοιπόν ένα τραγούδι που θα είναι μες στο δίσκο και είναι πολύ δυνατό, αλλά ναι απλώς μας έδωσε χρόνο να δουλέψουμε πράγματα.
Νικηφόρος: Ναι, μπορεί στο πρώτο lockdown να μην ήμασταν τόσο ενεργοί, παρ’ όλο που ήμασταν φρέσκοι και από την κυκλοφορία του δίσκου όπως και τα live που είχαμε αρχίσει όλο και περισσότερο να κυνηγάμε τότε. Το πρώτο lockdown μας βρήκε λίγο περίεργα αλλά στο δεύτερο γίναμε πάρα πολύ δημιουργικοί. Εκμεταλλευτήκαμε όλον αυτόν τον ελεύθερο χρόνο, γιατί ουσιαστικά εκεί μέσα γράψαμε και το δεύτερο άλμπουμ. Στο δεύτερο lockdown δουλεύαμε όλο και πιο πολύ, κάναμε όλο και περισσότερες πρόβες και ετοιμάσαμε το υλικό που λίγο πολύ συν κάποια άλλα πρόκειται να ηχογραφήσουμε.
Σούπερ. Καταλαβαίνω πως αντιπροσωπεύετε αρκετά τη “Do It Yourself” φιλοσοφία.
Ιωάννης: 100%. Ο δίσκος είναι κολλημένος στο χέρι, TIE-DIY!
Γιάννης: Έχουμε κάνει όντως μπλουζάκια tie diy.
Ιωάννης: Έχουμε κάνει και βίντεο που φτιάχνουμε μπλουζάκια Jet Black, handmade όλα. Τα έχουμε ανεβάσει στη σελίδα μας.
Άψογο! Πώς είναι λοιπόν να είσαι μέρος αυτής της κοινότητας που ακολουθεί αυτήν τη νοοτροπία;
Ιωάννης: Ε, το DIY πάει μέχρι κάπου για μένα. Δηλαδή, είναι βασικά τι θέλεις και τι αποζητάς από αυτό που θες να κάνεις και ποιοι είναι οι στόχοι σου πάνω σε αυτό. Εγώ προσωπικά θέλω να βιοποριστώ από αυτό, θέλω να είναι η ζωή μου. Το DIY πάει μέχρι κάπου, από ένα σημείο και μετά κουράζεσαι και δε μπορείς να τα κάνεις όλα. Εγώ προσωπικά στο πρώτο δίσκο έτρεξα διάφορα διαδικαστικά με λογιστικά, με με με, δεκαπέντε χιλιάδες πράγματα.
Εκτελείς και χρέη manager.
Ιωάννης: Δεν είμαι manager, απλώς είμαι κάποιος που έτρεχα τότε γιατί ο Νικηφόρος ήταν στο Ρέθυμνο, ο Δημήτρης ήταν στρατό, ο Γιάννης είχε σχολή, δηλαδή ήταν πιο πρακτικά πράγματα και εγώ είχα διαλέξει από πολύ νωρίς ότι θέλω να ασχοληθώ με αυτό και είχα τον χρόνο να το τρέξω. Η μόνη βοήθεια που πήραμε ήταν από τον Ίκαρο για να τυπωθεί ο δίσκος, οπότε μπορούμε να πούμε ότι ήταν συμπαραγωγή. Άμα θέλεις τέλος πάντων να βγάλεις λεφτά, από ένα σημείο κλπ μπορεί να “ηγηθεί” ένας άνθρωπος, όπου θα κλείνει τα live, θα κάνει συνεννοήσεις κλπ. Δε γίνεται να είσαι παραγωγικός μουσικά, να κάνεις και πρόβες και ταυτόχρονα να μιλάς και με τον καθένα που θα θέλει να σου πει το μακρύ και το κοντό του και να αξιολογεί αυτό που κάνεις με λεφτά. Αυτό πιστεύω για το DIY.
Άμα θέλετε δώστε μου και κάποιους Έλληνες καλλιτέχνες, με τους οποίους θα θέλατε να μοιραστείτε τη σκηνή!
Δημήτρης: Ε, κυρίως Last Drive νομίζω (Νικηφόρος φωνάζει ΝΑΙ), από τα αγαπημένα μου live, αγαπημένη μου μουσική. Γουστάρεις να χορεύεις κάθε φορά!
Νικηφόρος: Rock n’ roll full, to the bone!
Δημήτρης: Δεν ακούω και πάρα πολύ ελληνικό, έχω πάει σε αρκετές συναυλίες, κυρίως από stoner, Nighstalker κλπ, όλα αυτά. Παπακωνσταντίνου…
Γιάννης: Έχεις πάει Παπακωνσταντίνου;
Δημήτρης: Όχι δεν εννοούσα ότι έχω πάει.
Γιάννης: Τι φίδια πουλάς; (γέλια) Παπακωνσταντίνου!
Δημήτρης: Γενικά, θέλω να πω, ελληνικό στίχο δεν ακούω τόσο πολύ, περισσότερο ξένο.
Γιάννης: Εγώ με το νέγρο του Μοριά θέλω να συνεργαστώ.
Νικηφόρος: Ναι, ναι ναι! Εννοείται, είναι όλοι αυτοί οι καλλιτέχνες που δεν ανήκουν στο ίδιο είδος αλλά ανήκουν στην ίδια φάση, νοοτροπία και αυτό και μόνο του μπορεί να σταθεί σαν σκοπός για να θέλεις να εμφανιστείς με κάποιον, επειδή είσαστε της ίδιας αντίληψης. Και ας τα εκφράζετε από άλλο μουσικό είδος, μιλάτε για ίδια πράγματα. Οπότε ναι, και με rapper, και με hip hoppers, και με rock stars, ενίοτε και με κάποιον της stoner σκηνής, εξαρτάται!
Αν έπρεπε λοιπόν οπωσδήποτε να χαρακτηρίσετε τη μουσική που παίζετε, πώς θα ήταν αυτό; Και εννοείται πως δεν είμαστε υπέρ του καλουπώματος γενικά, παρά μόνο στο βαθμό που μας βοηθάει να επικοινωνούμε και να συνεννοούμαστε όσον αφορά τη μουσική!
Γιάννης: Εγώ συγκεκριμένα δε μπορώ να βάλω κάποιο genre επάνω σε αυτό, ροκιές θα έλεγα κυρίως, λίγο πιο hard rock – μπαλάντες, τώρα να σου πω λίγο alternative, λίγο fusion, κάτι τέτοιο.
Νικηφόρος: Μπορείς να πεις ότι αυτό που παίζουμε είναι Jet Black. Έχουμε μια ιδιαιτερότητα θεωρώ, που και άλλοι την έχουν και δε μπορούμε να τους κατατάξουμε κάπου, είναι απλώς Jet Black αυτό που κάνουμε.
Ιωάννης: Έ ο πρώτος δίσκος θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι garage rock, αυτός που βγαίνει τώρα είναι στο φάσμα του rock μεν, αλλά πολύ πιο ατμοσφαιρικός, πιο funk, ρυθμικός, και σίγουρα στην alternative μεριά, όχι τόσο κλασσικό rock αλλά πιο διαστρεβλωμένο.
Πολύ ωραία! Και τελευταία ερώτηση, παρ’ όλο που το ψιλοείπαμε και πριν, πόσος καιρός πάει από τότε που παίξατε όλοι μαζί σαν μπάντα; Πώς νιώθετε με το ότι παίζετε αυτήν την Κυριακή αλλά και τα υπόλοιπα που έρχονται συναυλιακά μέσα στο καλοκαίρι;
Ιωάννης: Γενικά όλοι μαζί live σαν Jet Black έχουμε να παίξουμε δυόμισι, σχεδόν τρία χρόνια, που είχαμε παίξει στα Λιπάσματα το Σεπτέμβρη του 2019. Μετά με τον Νικηφόρο και το Γιάννη είχαμε κάνει δύο live εκτός, που ήταν και τα μόνα που έχουμε κάνει εκτός Αθήνας, στο Monolithic, και στην Άρτα, όπου το κάναμε σε μια προσπάθειά μας να προωθήσουμε το δίσκο που είχε βγει τότε. Ο Δημήτρης ήταν Ολλανδία τότε, οπότε δε μπορούσε να συμμετέχει.
Δημήτρης: Πολλά τρέχανε, ο ένας δούλευε, ο άλλος σπούδαζε…
Ιωάννης: Αλλά ναι, είναι τόσο, σχεδόν τρία χρόνια. Θα είναι μπουνιά αυτή η Κυριακή!
Δημήτρης: Είμαστε ψιλοexcited, γιατί γουστάρουμε που παίζουμε και έχουμε πολύ καιρό.
Νικηφόρος: Είμαστε και πολύ δεμένοι όμως γιατί δουλεύουμε πολύ και για το καινούριο album τώρα οπότε είμαστε καλοπροβαρισμένοι.
Και παίζετε αυτήν την Κυριακή, στο six dogs, μαζί με τους Weather Undeground που σας κάλεσαν οι ίδιοι! Πώς και έκατσε αυτό;
Ιωάννης: Ουσιαστικά η σύνδεσή μας έγινε μέσω του ότι είμαστε και οι δύο fan των Last Drive, και η επικοινωνία μας οφείλεται σε έναν τρίτο fan. Έψαχναν τα παιδιά ένα σχήμα να παίξει και όταν αναφερθήκαμε εμείς, μας προσέγγισαν. Ο Γιάννης με τον οποίο μιλάω εγώ είναι γαμώ τα παιδιά, τους υπόλοιπους δεν τους έχω γνωρίσει ακόμη αλλά φαίνεται να έχουν πολύ καλή διάθεση και να είναι πολύ cool τύποι.
Άρα, Last Drive connecting people. Τέλεια! Παιδιά σας ευχαριστώ πάρα πολύ, ανυπομονούμε να δούμε από κοντά αυτήν τη χημεία και την αδερφική σχέση που έχετε μέσα από τη μουσική σας!
The Jet Black: Εμείς ευχαριστούμε όλοι, θα τα πούμε εκεί!
598 
