Είδος: Experimental
Δισκογραφική: Ipecac Recordings
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 3 Απριλίου 2020
Το πρώτο βήμα, ως έννοια, απελευθερώνει αλλά και ταυτόχρονα ακινητοποιεί την συνείδηση του ανθρώπου με ένα πανούργο τέχνασμα, αυτό της προσδοκίας. Όταν όμως επέλθει η αποδοχή του ότι αυτή χτίζεται -και δεν προϋπάρχει ως ένας πανοπτικός δεσμοφύλακας- ως η απόρροια μιας αδιάκοπης επικοινωνίας των έσω και έξω (βάλτε όποιο παράδειγμα θέλετε), τότε η δημιουργία είναι πραγματικά ελεύθερη της υποτυπώδους κατανόησής μας για τη λειτουργία του χρόνου. Έξι χρόνια μετά το “Geocidal” και εν μέσω μίας εκ των μεγαλύτερων ταραχών που γνωρίσαμε στη σύγχρονη εποχή μας, το δίδυμο των tetema κυκλοφορεί έναν διάδοχο ο οποίος εντοπίζει τη δυστοπία μέσα στην εκ παραδοχών ουτοπία.
Είναι ήδη γνωστό πως ο φίλτατος Mike Patton, με κάθε δημιουργικό του πόνο προσπαθεί να επεκτείνει τα όρια αυτού που ο απλός μας νους αντιλαμβάνεται ως μουσική (αλλά ο γράφων θα αποκαλούσε ως το αόρατο νήμα που διατηρεί την ύπαρξη αυτούσια -βλέπετε είναι λίγο υπεραναλυτικός), κάτι το οποίο αφήνει τον ακροατή να αναρωτιέται τι άλλο μπορεί να κάνει για να προκαλέσει τον εαυτό του. Τα τελευταία 21 χρόνια, έχοντας ιδρύσει και την Ipecac, την εταιρεία μέσω της οποίας κυκλοφορεί όλες τις δουλειές του, έχει πλαισιωθεί από παρόμοια παρανοϊκούς ομοϊδεάτες, ενώ οι δισκογραφικές συνεργασίες του έχουν δημιουργήσει ένα δίκτυο τόσο πυκνό, που αρκετά συχνά θα έλεγε κανείς πως υπάρχει ένας Patton σε κάθε αγαπημένο του δίσκο. Είναι εμφανές, ήδη από την αρχή του “necroscape” πως δεν έχει σκοπό να επαναπαυθεί, και η παραπάνω απορία απλά βρίσκεται εκεί για να μας βάζει σε σκέψεις του πότε θα ενσωματώσει αυτός ο άπολος τροβαδούρος throat singing στο ρεπερτόριό του (και όχι πότε θα βγάλουν νέο άλμπουμ οι Faith No More).
Η σύμπραξη των tetema έχει έναν πολύ συγκεκριμένο σκοπό μέσα από τους ηλεκτρονικίζοντες κλυδωνισμούς του Αυστραλού Anthony Pateras και τις ασυναγώνιστες φωνητικές ακροβασίες του πατέρα Patton, και αυτό δεν είναι άλλο από το να κλονίσει τους τολμηρότερους των ακροατών έξω από την ανία και την γεμάτη όνειδο λήθη του σήμερα. Χρησιμοποιώντας την ίδια την υπόσταση της καθημερινότητας, μέσα από τις διαδικασίες της ηχητικής τους αντιγονοπαρουσίασης, εκθέτουν τους δέκτες στην αμήχανη πραγματικότητα της προσεγγιστικής φύσης της προσφερόμενης αλήθειας που ο άνθρωπος επιτρέπει να εξουσιάζει τη συνείδησή του. Μέσα από την αμεσότητα των loops και του ηλεκτρονικού συνθετικού ορυμαγδού του Pateras, συνοδευόμενη από τη φρενήρη, υπερρεαλιστική αφήγηση του Patton, το “necroscape” υπενθυμίζει πως η ευθύνη της ερμηνείας της πληροφορίας και της σειράς των γεγονότων είναι προσωπική υπόθεση του καθενός.
Το αδυσώπητο δίδυμο πλαισιώνουν σε αυτό το άλμπουμ οι Erkki Veltheim (βιολί/μαντολίνο) και Will Guthrie (τύμπανα), με τη συμμετοχή του δευτέρου στο ρυθμικό όγκο και την ηχητική ταυτότητα του LP να είναι καθοριστικής σημασίας. Μεγάλο μέρος της πιο προσιτής φύσης του έναντι της τραχιάς και σαφώς απειλητικότερης φύσης του “Geocidal” οφείλεται στη φυσικότητα των κρουστών, μέχρι και στις περιπτώσεις που ο Guthrie οργιάζει. Ακόμα μια εξομάλυνση παρέχεται από τις έγχορδες παρεμβάσεις του Veltheim, οι οποίες επενδύουν τα πιο αισθαντικές στιγμές του άλμπουμ, όπως στο τέλος του με το “Funerale Di Un Contadino”, ενώ σπάνε τη μονοτονία του περίσσιου όγκου των synths που υπερέχουν στην υπόλοιπη διάρκεια του “necroscape”.
Μετά τις απαραίτητες ακροάσεις (η προσήνεια του άλμπουμ είναι αρκετά εφήμερη, αν αναλογιστεί κανείς τον ανεξέλεγκτο ηχητικό βομβαρδισμό που επικρατεί), ο ακροατής μπορεί να αισθανθεί μια σύγκρουση αρκετά γνώριμη, και αυτό συμβαίνει επειδή το δεύτερο αυτό άλμπουμ των tetema ανήκει σε μια εποχή που οι μουσικοί αντιλαμβάνονται τη διαμάχη του φυσικού με το τεχνικό/τεχνητό/τεχνολογικό χάος του σύγχρονου ανθρώπου. Σημαντική είναι η διαφορά ότι στο συγκεκριμένο προωθείται μία πιο πραγματιστική προσέγγιση, αυτή της καθημερινής συνύπαρξης. Δεν υπάρχουν οι έννοιες της νίκης ή της ήττας, επειδή πολύ απλά μιλάμε για μια σχεδόν κατασκοπική παρατήρηση αμφοτερόπλευρα. Οι άνθρωποι, μέσα στον προσποιητό τους εξευγενισμό και την υποτιθέμενη ανύψωση του πνεύματός τους παραμένουν περισσότερο ζώα από ποτέ, μια συνειδητοποίηση η οποία δεν γίνεται εύκολα αποδεκτή. Όπως είναι λοιπόν αναμενόμενο, προσπαθούν να υπερκαλύψουν την υποβόσκουσα φύση τους, παρακολουθώντας συνωμοτικά, με μεγάλη επιφυλακτικότητα και ένα φθονερό δέος όλους εκείνους που αποδέχονται τη διττή, πλέον φύση τους. Είναι ξένοι και επικίνδυνοι, όπως τονίζεται από την ηχητική διαλεκτική των tetema.
Η υπέρβαση του “necroscape” έγκειται στη δυναμική επιστροφή της πολυφωνίας του Mike Patton, η οποία θα κλέβει εσαεί την παράσταση, μέχρι και σήμερα μεγάλο κατόρθωμα, αν αναλογιστεί κανείς το υψηλότατο επίπεδο των συνεργατών του. Αιθέριες εισαγωγές, καυστικοί χείμμαροι, ασυναγώνιστο crooning, ξερές κραυγές, σχιζοειδή φωνητικά overdubs, όσα μπορείτε να σκεφτείτε, εμφανίζονται με τη σειρά, ή και όλα μαζί ταυτόχρονα, σε μία προσπάθεια από τον ίδιο να εκθέσει την οχλαγωγία που επικρατεί. Θαρρείς στο “Soliloquy” πως μπορείς να μας δεις όλους ταυτόχρονα να μιλάμε στον καθρέφτη μας. Πολύ συχνά οι προσεγγίσεις του φέρνουν στο νου γνώριμες εικόνες από το 1995 και το αριστουργηματικό “King For A Day… Fool For A Lifetime”. Το ιξώδες των αρμονιών δημιουργεί παρόμοια αίσθηση με πτώση σε κινούμενη άμμο, ενώ στην πραγματικότητα ολισθάνουμε ταχύτατα προς την απόληξη του χειρότερού μας εφιάλτη.
Ο Anthony Pateras αποτελεί την πραγματική ιδιοφυία, καθώς βρίσκεται στη βάση, στη μέση, αλλά και αγκαλιά με τα φωνητικά του Patton στην κορυφή, αφού τα synths του, τα κινηματογραφικά του loops και τα ιπτάμενα πλήκτρα αποτελούν το ορμητήριο των τριών υπολοίπων αλλά και το φυσικό αντίζηλό τους. Οι ήχοι που παράγουν αναπαριστούν το φυσικό κόσμο, ενώ εκείνος καμαρώνει για την συνθετική του, πολυμερή υπεροχή. Μέσα στο σκιόφωτο όνειρό του υπάρχουν ήχοι από τους Massive Attack μέχρι τους 65daysofstatic, ενώ ενυπάρχει μία folk-ίζουσα συνδετική ουσία, η οποία επιτρέπει στην αναρχική, punk αισθητική των φωνητικών να μεταπίπτει κατά βούληση σε πιο ποιητικές εκφάνσεις, χωρίς ποτέ να χάνει την αυτοσαρκαστική της διάθεση.
Το “necroscape” με την αβίαστη ροή του και την μη δεσμευτική του (κάτω από 40 λεπτά) διάρκεια είναι μία πολύ διασκεδαστική ακρόαση, η οποία δύναται να συνοδεύσει στιγμές ξέφρενης σωματικής εκτόνωσης, διακριτικής ενδοσκόπησης, ρομαντικής αποδοχής του επικείμενου τέλους, αλλά κυρίως τη συνειδητοποίηση ότι το λιλιπούτειο μέγεθός μας δεν είναι αρκετό για να λάβουμε την ύπαρξή μας στο σύμπαν πραγματικά στα σοβαρά.
Δίχως ίχνος προσποιητής υπεροχής και σε καμία περίπτωση με διάθεση μηδενιστικής ανομίας (παρά το -αρκετά συχνά- σκοτεινό περιεχόμενο του), αντιτίθεται στην καθεστηκυία, αλαζονική πεποίθηση της προσωπικής μας ανωτερότητας έναντι των πάντων, πόσο μάλλον όταν μοναχικοί και διαιρεμένοι υποχωρούμε σε μια αλυσιδωτή αντίδραση που βλακωδώς ονομάζουμε τύχη, ενώ είναι φανερά αυτοεκπληρούμενη προφητεία.
Βandcamp: https://tetema.bandcamp.com/
Facebook: https://www.facebook.com/ipecac/
432 
