Τελικά γίνονται ωραία πραγματάκια στην άχαρη τσιμεντούπολη καθώς βαδίζουμε πλέον σε κάποια σχετική κανονικότητα ως προς τα διάφορα δρώμενα.
Φεστιβάλ βιβλίου, παζάρια βινυλίων, συνάξεις των απανταχού Gamers, και πολλά live τα οποία δυσκολεύεσαι να πρωτοδιαλέξεις.
Βέβαια όλα αυτά στον απόηχο του πρόσφατου εγκλήματος στα Τέμπη, που ο κόσμος δεν ξεχνά (και ούτε θα ξεχάσει) δίνοντας δυναμικά το παρόν κι έχοντας παλμό στους δρόμους που αφυπνίζουν και συσπειρώνουν.
Κάπως έτσι, συμφωνούμε απόλυτα με το πρόλογο του “Ever Lasting” από τον Πάνο Δημητρόπουλο με μία παράφραση της τελευταίας λέξης “I see you all as you come in France (trance)”. Ένας στίχος γεμάτος οργή, αγανάκτηση, πόνο, ελπίδα τόσο φορτισμένος συναισθηματικά που απεικονίζει την ψυχοσύνθεση όλων μας. Well said λοιπόν.
Μία μουσική σύναξη τελέστηκε και το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε , λαμβάνοντας χώρα στο Gagarin 205 από την Side Effect Records στα πλαίσια των εορτασμών των 21 ετών από την ίδρυσή της. Δεν τα λες και λίγα τα χρόνια ειδικά για ένα ανεξάρτητο δισκοπωλείο/ mailorder που δίνει το στίγμα του στα Εξάρχεια και ακούγεται στις γωνιές του πλανήτη μας. Αν έπαιζε blackjack ή απλά 21 στα Ελληνικά η Side Effect θα είχε νικήσει, αλλά για καλή μας τύχη δεν παίζει οπότε μπορούμε να απολαμβάνουμε τις κυκλοφορίες της για πολλά χρόνια ακόμα και να έχουμε τη χαρά να παρακολουθούμε το fest το οποίο είναι επιτακτική ανάγκη να καθιερωθεί σε μόνιμη βάση.
Για τη γιορτή αυτή λοιπόν μαζεύτηκαν για να τιμήσουν με την παρουσία τους ετερόκλητα συγκροτήματα εγχώρια και μη, δημιουργώντας ένα απολαυστικό Billing και τις δύο ημέρες, με φθηνό εισιτήριο, αρκετό merch, άφθονη μπύρα μα πάνω απ’ όλα καλή διάθεση και ωραίες και ποιοτικές μουσικές.
Το πρόγραμμα το οποίο είχε ανακοινωθεί τηρήθηκε κατά γράμμα με τους δικούς μας Lokruz να ανεβαίνουν στη σκηνή, και παρότι η πρώτη μπάντα που άνοιγε την ημερίδα, δεν βρέθηκαν στην άχαρη ως είθισται αυτή θέση. Και αυτό, γιατί όπως είπαμε παρά τον λιγοστό κόσμο η ατμόσφαιρα ήταν ζεστή και οικογενειακή κατά κάποιον τρόπο και δεν έδειχνε να τους επηρεάζει καθόλου. Το heavy psych τρίο απέδωσε το set του με αρτιότητα και επιδόθηκε σε ηλιοκαμένες και ταξιδιάρικες μελωδίες με την ένταση άλλοτε να σκληραίνει και άλλοτε να μαλακώνει. Blues oriented συνθέσεις με μία 60s-70s ψυχεδέλεια να διακατέχει τον ήχο τους, με ένα soundtrack-ικο υπόβαθρο να εποφθαλμιά. Υπήρχαν στιγμές που μία garage αισθητική μου θύμισε τους Purple Overdose μεταξύ πολλών άλλων φυσικά. Έπειτα από περίπου 35 λεπτά και μία ευχάριστη εμφάνιση μας άφησαν δίνοντας τη θέση στο επόμενο act. Ανανεώνουμε με τους Lokruz ή έστω με τους Widow pit (έπαιζαν την επομένη) στο μέλλον.
Big boner
Man in hope
Mama says
My naked pride
Time is over
Με συνοπτικές διαδικασίες και σε σύντομο διάστημα στη σκηνή ανέβηκαν οι Ισραηλινοί King Isxan, το πρώτο ξενόφερτο συγκρότημα της βραδιάς. Έχοντας παρακολουθήσει εμφανίσεις τους στο διαδίκτυο είχα μία υπόνοια του τι θα ακούσω, όμως αυτό που εν τέλη άκουσα με εξέπληξε ευχάριστα και απρόσμενα. Αν και οι πρόγονοί τους περιπλανιόντουσαν για πενήντα ολόκληρα χρόνια στην έρημο και τελικά κατέληξαν στο μοναδικό μέρος που δεν έχει πετρέλαιο, εν τούτοις αυτό μεταγενέστερα τους έκανε καλό και προγραμμάτισε το μουσικό τους dna με το desert στοιχείο να επικρατεί. Σε αρκετά σημεία θύμισαν τους συντοπίτες τους Java και τις δικές τους Post-Desert-Electro αναζητήσεις. Με το εναρκτήριο “Taxim” και “Terroir” μας υποδέχτηκαν στρώνοντας ένα χαλί με Ανατολίτικη υφή πάνω στο οποίο πατάει ο Bombino και ο Mdu Moctar, όμως σύντομα εμφάνισαν τις King Gizzard and The Lizard Wizard διαθέσεις τους με ότι αυτό συνεπάγεται και ερμήνευσαν τις ρίζες τους με τις σημερινές Νεο-ψυχεδελικές επιρροές. Η απουσία μπάσου δεν ήταν αισθητή, και πως θα μπορούσε άλλωστε όταν ο drummer σου έχει καταπιεί μετρονόμο και είναι απόφοιτος του Metronomican School. O τύπος κρατούσε το rhythm section μόνος του και έδινε τον χώρο στις δύο κιθάρες να δουλεύουν ανεξάρτητα προς ένα κοινό σκοπό, να μας τριπάρουν το μυαλό και να επιδοθεί ο κόσμος στο desert dancing. Ναι αυτό που κοιτάς κάτω να βρεις κάνα κέρμα και λικνίζεσαι δεξιά-αριστερά στις 180 μοίρες. Έντονη παραμόρφωση και αρκετή αντήχηση έδωσαν το κατάλληλο έδαφος στα db να ανέβουν και να εμφανιστούν τα πρώτα noisy σημεία της βραδιάς. Υπέροχη εμφάνιση όπου μας άνοιξε την όρεξη για τα καλά. Αξιοσημείωτα τα τρία ακυκλοφόρητα κομμάτια που δένουν ιδανικά live και είναι πολλά υποσχόμενα για τον επόμενο δίσκο.
Taxim
Terroir
Disorientation / Getting Lost
Dinka (unreleased)
Telech Kapara (unreleased)
Purifier
Navad (unreleased)
Η προσέλευση του κόσμου πλέον σε υποφερτά επίπεδα όσο περνάει η ώρα, με το κάτω διάζωμα μόνο του Gagarin να πυκνώνει αισθητά. Αναμφίβολα υπάρχουν αρκετές επιλογές πλέον και σεβόμαστε όλοι τις επιλογές του καθενός. Αξίζει όμως στο μέλλον να δίνουμε την δέουσα προσοχή σε αντίστοιχα event γιατί ο σκοπός τους αγιάζει τα μέσα και η μουσική αυτών ευφραίνει το μυαλό και την ψυχή μας. Και επιπλέον δίνουμε και το απαραίτητο κίνητρο σε ανεξάρτητα/ες δισκάδικα/εταιρείες ώστε να συνεχίσουν το θεάρεστο έργο τους.
Συνέχεια της βραδιάς οι Βερολινέζοι Glen οι οποίοι έχουν κυκλοφορήσει τον εκπληκτικό δίσκο “Pull!” από την οικοδέσποινα του fest, μα την Side Effect Records φυσικά, και που πρέπει όλοι να ακούσουν μηδενός εξαιρουμένου. Μετά το απαραίτητο στήσιμο και την αναδιάρθρωση του stage, η τετραμελής παρέα πήρε θέσεις επί της σκηνής. Το “Καλησπέρα ήμαστε οι Glen” ήταν το μόνο που ακούσαμε από αυτούς. Διότι μετά από αυτό ακούγαμε μόνο τα όργανα τους και ταξιδεύαμε μαζί τους, είτε στα ανώτερα Post στρώματα είτε στα κατώτερα και σε επίγειες desert κατευθύνσεις. “Don’t Judge a Book by it’s cover” λέει η γνωστή ρήση και έχει απόλυτο δίκιο. Βλέποντας εξ’ όψεως την μπάντα θα υπέθετες ότι τα μέλη θα μπορούσαν να είναι δικηγόροι, δημόσιοι λειτουργοί, ή κάτι αντίστοιχο. Κάτι που θα μπορεί να ισχύει, who knows and who cares στην τελική, όμως πάνω στη σκηνή γινόντουσαν τριάντα χρόνια νεότεροι, με ηλεκτρισμένη διάθεση, έτοιμοι να πατήσουν κάτω οποιονδήποτε νεανία η μη. Αν και στην αρχή ελέω και της στάσης της κιθάρας (καθισμένοι σε δύο καρέκλες αμφότεροι οι κιθαρίστες) μας καλωσόρισαν με μία διπλή ατμοσφαιρική Post rock εισαγωγή, στη συνέχεια τα όργανά τους έσταζαν ψυχεδέλεια, με το ποτήρι σε σημεία να ξεχειλίζει.
Η μουσική κληρονομιά των Colour Haze και γενικότερα η παρακαταθήκη του Kraut κινήματος είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ηχητική ταυτότητα του συγκροτήματος. Συνθέσεις που εξελίσσονταν σταδιακά έως ότου φτάσουν σε ένα οργιώδες ορχηστρικό ντελίριο και τούμπαλιν. Κομμάτια σαν το “Ahab” σου δίνουν το μυαλό στο πιάτο σαν λιωμένο cheddar. Δεμένο συγκρότημα, φοβερή εκτελεστική δεινότητα, άρτια κατάρτιση από όλους με το αποτέλεσμα να ηχεί trippy και spacy. Ωραία αλληλεπίδραση από όλους, με την Ελένη Αμπελακιώτου και τον Wilhelm Stegmeier να φαντάζουν σαν τον Thurston Moore και την (μαυρομάλλα) Kim Gordon προσεγγίζοντας το Noise στοιχείο με τον τρόπο τους. Οι Glen ανεβάσανε με την απόδοσή τους τον πήχη σε υψηλά επίπεδα και αυτό μόνο ωραίο θα μπορούσε να είναι για τη συνέχεια της γιορτής.
Όσο περνούσε η ώρα η προσέλευση ήταν μεγαλύτερη και αυτό συνηγορούσε στο να ομορφύνει ακόμα περισσότερο το βράδυ μας και να αποκτήσει και λίγο συναίσθημα παραπάνω. Οι μουσικές ευαισθησίες των BLML σίγουρα θα έπαιζαν ρόλο σε αυτό. Με τον αέρα μεγάλης μπάντας (που είναι) άρχισαν να παίρνουν τον χώρο τους στο σανίδι. Το να προλογίσουμε τους BLML είναι δώρο άδωρον καθώς θα έπρεπε να χύσουμε αρκετό ιντερνετικό μελάνι σε μορφή αφιερώματος, πράγμα που δεν είναι της παρούσης. Αναμφίβολα τα φώτα πέφτουν πάνω στον Γιώργο Καρανικόλα και τον Nίκο Κετζέα για ευνόητους λόγους, όμως αυτό δεν πρέπει να μας παρασύρει ούτε και να αφαιρεί από την αξία των υπολοίπων τριών οι οποίοι δημιουργούν ένα αξεπέραστο σύνολο.
Αυτή η φωνή του Καρανικόλα όσα χρόνια και να περάσουν ωριμάζει σαν το καλό κρασί, γίνεται πιο μεστή και με κάθε στίχο σου στοιχειώνει το μυαλό και είναι ικανή να αφυπνίσει ακόμα και τον Mark Lanegan, ο οποίος σίγουρα μειδιάζει εκεί ψηλά ακούγοντάς την, σηκώνοντας ένα ποτήρι whiskey στο χέρι. Αυτό το εύηχο γρέζι και ο ερωτισμός που αποπνέει είναι κάτι μοναδικό. Από την άλλη ο Nick είναι ένας rockabilly Gentlemen με το G κεφαλαίο με την αλήτισσα τετράχορδη Rickenbacher ερωμένη του να βγάζει αυτόν τον βρώμικο ήχο γεμίζοντας τον χώρο και τις συνθέσεις με τις μπασογραμμές του. Κάθε τράβηγμα τις χορδής έστελνε ωστικά χτυπήματα στο κοινό και σε ορισμένες στιγμές αυτόν τον βόμβο και τον όγκο θα τον ζήλευε και ο Stephen O’Malley.
“Godless” και “Kamikaze” για την αρχή με το κοινό να ακολουθεί κάθε νότα, να λικνίζεται με κάθε χτύπημα και να αφηνιάζει με κάθε γύρισμα στα τύμπανα. Ενώ τα πλήκτρα έντυναν αυτό το ηχητικό υφαντό με ηλεκτρικά στρώματα γεμίζοντας τον ήχο τους. Η συνέχεια ανάλογη με Garage rock στα καλύτερά του από τους μετρ του είδους και όχι μόνο. Υπήρχαν στιγμές όπου αυτή η παρανοϊκή bluesy προσέγγιση της κιθάρας φέρνει στον απροσάρμοστο Jack White και στην ηχητική του λόξα. Και τώρα που τον αναφέραμε, για κάποιο ανεξήγητο λόγο σε ένα υποθετικό σενάριο θα ήθελα να τον δω μαζί με τον Nick σε κάποιο project έτσι απλά. Εν ριπή οφθαλμού αλλαγή κατεύθυνσης και η Post Punk αισθητική κάνει την εμφάνισή της για να μας κάνει να χαθούμε στη μαγεία και στο πληθωρικό ταλέντο της μπάντας. Ένα ηχητικό medley ήχων και ένα χωνευτήρι συναισθημάτων το οποίο σου αφήνει ανεξίτηλα σημάδια χαραγμένα μετά από κάθε ακρόαση. Το “Arizona” είναι ένα συναυλιακό must listen κομμάτι και κέρδισε τις εντυπώσεις. Όπως επίσης και το “Plasma Rocket” με το οποίο έκλεισαν αυτήν την φοβερή εμφάνιση η οποία μας άγγιξε πραγματικά και ανάγκασε την ευαίσθητη χορδή μας να πάλλεται από το ρίγος. Επίσης αυτές οι ιαχές του κομματιού παραμένουν ακόμα σφηνωμένες στο μυαλό.
Αφού μας χαιρέτησαν και μας ευχαρίστησαν οι BLML αναμέναμε το κυρίως act και άτυπο headline της βραδιάς. Και ο λόγος είναι γιατί σε μία τέτοια εορταστική συνεύρεση δεν υπάρχει χώρος για διακρίσεις και κατηγοριοποιήσεις, παρά μόνο για το τυπικό της υπόθεσης. Όπως είναι κατανοητό η πρώτη ημέρα του φεστιβάλ ήταν αφιερωμένη στην πουτ@ν@ ψυχεδέλεια και στο πώς την προσεγγίζει η κάθε μπάντα και πώς την εκφράζει και την βιώνει μέσα από την μουσική της. Μία όμορφη Psych-ιεστα για τους λάτρεις της μουσικής και τους μύστες της σκηνής.
Godless
Kamikaze
Haze
Blackmail Chain
Arizona
Showdown
Falling To Pieces
Plasma Rocket
Λίγο πριν πέσει δυστυχώς η αυλαία για την πρώτη μέρα οι Steams ήταν έτοιμοι να κατακτήσουν την σκηνή του Gagarin. H τρελοπαρέα εκμεταλλεύεται αδιαμφισβήτητα το momentum που διανύει καθώς βρίσκεται σε δαιμονιώδη φόρμα και σε δημιουργικό οίστρο. Έτσι μετά το sold out στο Temple, την εκρηκτική εμφάνιση με τους Black Angels, σειρά είχε τώρα και η Λιοσίων να κατακτηθεί. Οι μεγάλες μπάντες γεννιούνται και γιγαντώνονται πάνω στη σκηνή και οι συγκεκριμένοι έχουν βαλθεί να κατακτήσουν απάτητες κορυφές γράφοντας χιλιόμετρα στο συναυλιακό σανίδι και χύνοντας πολλά λίτρα υγρών.
Ακούγοντας τη φωνή του Πάνου από το εναρκτήριο κιόλας κομμάτι “Horror” δεν μπορείς παρά να σαγηνευτείς και να εστιάσεις σε αυτόν. Αυτή η Morrison ποιητική ελεγεία η καθάρια προφορά και η χαρακτηριστική χροιά σε καθηλώνει πραγματικά. “Amdajitr (The Odyssey of Young)” και “Entrance” για την συνέχεια και το πάρτι ξεκινά με τον ενθουσιασμό του κοινού να εξελίσσεται με γοργούς ρυθμούς. Βλέποντας το κουαρτέτο επί σκηνής να παίζει τη μουσική του με το χαμόγελο και την πάντα εύθυμη διάθεση, γίνεσαι κοινωνός μιας ξεκάθαρα υγιούς κατάστασης. Το συγκρότημα αποπνέει ζωντάνια και πραγματικά γουστάρουν αυτό που κάνουν και το ζουν κανονικά, και το κυριότερο το απολαμβάνουν ζώντας την στιγμή. Όπως είχαμε πει και στην κριτική του “Mild Conquest” το συγκρότημα εξάγει πολιτισμό παίζοντας “Παγκόσμια Μουσική”. Εκεί που η παράδοση συναντά τον ριζοσπαστικό ήχο της Rock με το αποτέλεσμα να αποκτά νεο-ψυχεδελικές απολήξεις. Οι Αθηναίοι ακροβατούν πάνω σε ένα πεντάγραμμο μαζί με τον Χατζηδάκι, τους Aphrodite’s Child, τους Black Angels, Dead Meadow, τους Goat και συνδυάζουν Heavy, Funk, Blues, Prog, Ethnic στοιχεία για ένα άκρως απολαυστικό αποτέλεσμα.
Όσο περνούσε η ώρα το σχεδόν γεμάτο Gagarin λικνιζόταν υπό τους ρυθμούς και τις ορέξεις των τεσσάρων σάτυρων αφού μία διονυσιακή ατμόσφαιρά πλανιόταν στον αέρα που αναπνέαμε. Είχα προσωπικά να νιώσω αυτό το συναίσθημα από τη συναυλία των The Mystery Lights προ Covid, στο ίδιο πάλι μέρος (τυχαίο;). Αυτό που φανταζόσουν ακούγοντας τον δίσκο και που το είδαμε και απτά, είναι η θεατρικότητα που έχει το συγκρότημα. Ο καθένας είναι τόσο εκφραστικός πάντα με τον τρόπο του. Άλλος με τις χορευτικές του κινήσεις, άλλος με τον τρόπο που παίζει και κινείται και κάποιος απλά και μόνο με την παρουσία του. Όμως όλοι μαζί σαν αδιαίρετο σύνολο είναι μοναδικοί και δεν γίνεται να μην τους λατρέψεις.
Από κομμάτι σε κομμάτι η κατάσταση γινόταν όλο και καλύτερη με τα φώτα να δημιουργούν ειδυλλιακές καταστάσεις και τον ήχο να είναι σύμμαχος καθ’ όλη την διάρκεια. Τα ψυχεδελικά blues των All Them Witches στο “Lament” μας πηγαίνουν πίσω σε εκείνες τις μέρες κάπου στο Meddle. Ένα υπέροχο χωροχρονικό ταξίδι στο τότε και στο τώρα με εισιτήριο επιστροφής τις μουσικές του Wild Ferment και του Mild Conquest.
Δυστυχώς όμως κάποτε όλα τα ωραία τελειώνουν, μέχρις ότου ξαναρχίσουν φυσικά. Έτσι με το “The Crown” σαν encore μία φοβερή βραδιά έφτασε στο τέλος της με την αυλαία να πέφτει προσωρινά μέχρι την επόμενη μέρα, όπου ο σκληρός ήχος είχε την τιμητική του.
Τέτοιου είδους σκηνικά είναι ευπρόσδεκτα και καλό να συμβαίνουν πιο συχνά. Στηρίξτε την DIY κοινότητα και τα ανεξάρτητα δισκάδικα γιατί κατά κύριο λόγο είναι οι τελευταίοι ρομαντικοί απέναντι από μία σαθρή μουσική βιομηχανία, και οι οποίοι ζουν για τη μουσική και όχι από αυτήν.
Συγχαρητήρια στην Side Effect Records, χρόνια πολλά and be EFFECTIVE για άλλα 21 χρόνια…
The Horror
Amdajitr (The Odyssey of Young)
Entrance
Binding Circles
Black Sand
Perfect Storms from Afar
The Harvest
Lament
Fjordian Blue
The Pattern (new song)
Ever Lasting
Ephemeral Joys
689 
