NINE SKIES: “5.20”

ALBUM

Είδος: Progressive rock
Εταιρεία: Anesthetize
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 4 Ιουνίου 2021

Παρακολουθώντας τους Nine Skies από το πολύχρωμο “Return Home”, το εντυπωσιακό ντεμπούτο του 2017, είναι φανερό πως η μικρή αυτή ορχήστρα που διατηρεί τον βασικό της πυρήνα, αλλά αρέσκεται σε νέα πρόσωπα, μόνιμα ή με την μορφή καλεσμένων, δεν φοβάται τις αλλαγές. Η φανερή διαφοροποίηση του επόμενου βήματος, στο αντιπολεμικό, μεγαλεπήβολο concept του “Sweetheart Grips” το 2019, αποκάλυψε μια ομάδα μουσικών που είναι πρόθυμοι να ταξιδεύουν σε νέα σύμπαντα σύλληψης και να δοκιμάζονται σε άγνωστες απόπειρες.

Η αυγή του καλοκαιριού του 2021, βρίσκει τους μουσικούς από τη Νίκαια της Γαλλίας έτοιμους να τραβήξουν τους ακροατές τους σε διαφορετικές εντυπώσεις και να αποκαλύψουν ένα νέο πρόσωπο έκφρασης. Η απόφαση των Γάλλων να δοκιμάσουν την ευρηματικότητα της ομάδας τους σε ένα πιο ήπιο, αφηγηματικό ύφος ήθελε αρκετό θάρρος. Το “5.20” είναι ουσιαστικά ένας ακουστικός δίσκος, αν θέλουμε να καταφύγουμε σε μια άμεση και πρακτική πληροφορία τόσο για το ύφος όσο και για τον ήχο του. Όσο όμως χρήσιμη και υπαινικτική είναι η πληροφορία αυτή, άλλο τόσο περιοριστική και άδικη είναι για αυτό που μας έχουν δώσει οι Nine Skies.

Το 9μελές πλήρωμα των Γάλλων έχει ήδη τον ηχητικό πλουραλισμό να υπερασπιστεί πολυποίκιλα αυτό το εγχείρημα. Πέρα από τον έγχορδο πυρήνα των δημιουργών Eric Bouillette, Alexandre Lamia, David Darnaud, τις φωνητικές εκδοχές των Alienor Favier, Achraf El Astraoui, τα πλήκτρα της Anne-Clayre Rallo, το rhythm section των Hety/Galia, και το σαξόφωνο του Laurent Benhamou, υπάρχουν οι υπέροχες νεοκλασικές ενισχύσεις από το βιολί και το τσέλο των Cath Lubatti και Lilian Jaumotte. Το οπλοστάσιο είναι υπέρπληρες αλλά οι Nine Skies μας συνηθίζουν σε υπερβάσεις και ευχάριστες εκπλήξεις με εκλεκτούς καλεσμένους, που πέρα από το ειδικό τους βάρος, θα προσδώσουν στο έργο τους ένα εναρμονισμένο αποτέλεσμα. Οι αδερφοί Hackett προσθέτουν το δικό τους άγγιγμα στο κέντημα των Γάλλων, ο Steve με το σόλο του “Wilderness”, και ο John με το φλάουτο στο “The Old Man In The Snow”. Τέλος, ο μοναδικός Damian Wilson ερμηνεύει το πανέμορφο “Porcelain Hill”.

Πίσω όμως από τον πλούτο των συντελεστών και εκτελεστών, η μουσική η ίδια θριαμβεύει. Αν υπάρχουν δύσπιστοι που ίσως δικαιολογημένα πιστεύουν πως ένα πλήρες ακουστικό άλμπουμ δύσκολα θα σε κρατήσει πραγματικά κοντά του ως το τέλος, εδώ θα βρουν τη διάψευση. Ο μεγάλος πρωταγωνιστής που δείχνει να κινεί τα νήματα και να ζυγίζει τελικά την αντοχή και την ιδιαιτερότητα των τραγουδιών είναι η έμπνευση, είναι η αλήθεια πως τα τραγούδια αυτά γεννήθηκαν από ειλικρινή ανάγκη περιγραφής και έκφρασης και γι’ αυτό έχουν σοβαρό λόγο ύπαρξης. Είναι σχεδόν μαγικό πόσο άμεσα σε φυλακίζει η μουσική του άλμπουμ από τα πρώτα βήματα και σε μεταφέρει με πυκνά μηνύματα δημιουργίας και επιτακτικών ήχων. Τα θέματα που είναι ισχυρά και υπερασπίζονται τις διαθέσεις που κουβαλάνε, έχουν αυτή την απόκοσμη αντήχηση που θα σε σπρώξει σε μια περιπλάνηση ξεχωριστή. Χωρίς να χρειαστεί να προσπαθήσει κανείς αρκετά θα βρει τον εαυτό του έκπληκτα πρόθυμο να συνεχίσει το δρόμο του 5.20, ανάμεσα στον ιστό μιας νεοκλασικής, ουσιώδους και λειτουργικής προσέγγισης που συνεργάζεται ή μονομαχεί με μια σκοτεινή folk φλέβα. Μέσα από το ευρύτερο πρίσμα της ευελιξίας του progressive rock, η παλίρροια και η άμπωτη αυτής της συνύπαρξης απελευθερώνουν τα μοναδικά αλλά και μοναχικά χρώματα του “5.20”. Δεν είναι ένα προβλέψιμο άλμπουμ μιας εσωστρεφούς νύχτας που ψάχνει κανείς μια μινιμαλιστική ήρεμη συνοδεία, είναι ο οδηγός που μπορεί να σε εκτρέψει οποιαδήποτε στιγμή της μέρας σε ένα αλλόκοτο παραστράτημα απομόνωσης και αναζήτησης. Με τις όμορφες σταγόνες του να περικλείουν και θεμιτές pop rock σειρήνες, jazzy επικλήσεις, θεατρικά έντονες σκηνές ήχων, αλλά και εκείνο το απόκοσμο, ίσως κάποιες στιγμές μοιραία σκοτεινό κλίμα του Martyn Bates και των Eyeless In Gaza, οι Nine Skies έχουν αποφύγει κάθε ύφαλο του εγχειρήματος και θριαμβεύουν, ακόμα και στις καθαρά οργανικές συνθέσεις του. Από το “Colourblind” μέχρι τον χαιρετισμό του “Smiling Stars” κρύβονται μόνο πολύτιμες απολαύσεις και αν το ριψοκινδύνευα λίγο παραπάνω ίσως κοντοστεκόμουν περισσότερο στο “Godless Land”.

Αν θεωρείς πως περίπου 50 λεπτά ευγενικής νοσταλγίας και ευρηματικής ανάπλασης μπορούν να γεννήσουν ελπίδα και να ξορκίσουν την αναγκαστική απομόνωση που επέβαλαν οι συνθήκες σε όλους μας, το “5.20” είναι το δικό σου πράσινο διαβατήριο.

Bandcamp: https://nineskies.bandcamp.com/album/520
Website: https://nineskiesmusic.com/
Facebook: https://www.facebook.com/nineskiesmusic

685
Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…