MYSTERY: “Live In Poznan”

LIVE

Με καταγωγή από το Quebec του Καναδά, οι art rockers Mystery ανήκουν κι αυτοί στην κατηγορία των σχεδόν άγνωστων γκρουπ στη χώρα μας, αν και δραστηριοποιούνται από το 1986. Ουσιαστικά το δημιούργημα του ταλαντούχου συνθέτη και πολυμουσικού Michel St-Pere (κιθάρες, κήμπορντς και μπάσο), χωρίζουν ευδιάκριτα την καριέρα τους σε τρεις περιόδους, ανάλογα με το όνομα πίσω από το μικρόφωνο.

Το προηγούμενο live άλμπουμ τους, το “Tales From The Netherlands” του 2014, σφράγισε ουσιαστικά την περίοδο με τη φωνή του σπουδαίου Benoit David, που ταυτόχρονα είχε αποτελέσει και τον αντικαταστάτη του Jon Anderson στους Yes, από το 2008 ως το 2012.

Η έλευση του επίσης εξαιρετικού Jean Pageau συνδυάστηκε με την κυκλοφορία των δυο τελευταίων σπουδαίων στούντιο άλμπουμ, του “Delusion Rain” του 2015, και του πιο πρόσφατου “Lies and Butterflies” του 2018. Η συγκεκριμένη περίοδος, μετά το 2014, σταθεροποιεί και τη σύνθεση των υπόλοιπων συνεργατών του Michel, που περνούν από περιοδεύοντες με το γκρουπ μουσικοί σε μόνιμα μέλη.

Με εμφανίσεις σε οχτώ χώρες προώθησαν το “Lies and Butterflies”, και επιλέχτηκε τελικά η βραδιά της 7ης Απριλίου του 2019, στο θρυλικό Blue Note Jazz Club του Poznan στην Πολωνία για την ηχογράφηση ενός χορταστικού σετ που αγγίζει τα 160 λεπτά και φτάνει στα χέρια μας με τη μορφή διπλού cd. Όπως είναι επόμενο, το βάρος πέφτει στα δυο άλμπουμ με τη φωνή του Pageau: όλα τα τραγούδια του “Lies and Butterflies” αποδίδονται και μοιράζονται στα δυο μέρη του σετ, ενώ και τρία τραγούδια του “Delusion Rain” υπάρχουν στη λίστα, με το ομότιτλο να μας εισάγει ιδανικά στη ζωντανή αυτή περιήγηση στον κόσμο των Mystery. Άλλωστε, πέρα από αυτά, ακούγονται αγαπημένες συνθέσεις όλης της διαδρομής τους, με τρία τραγούδια από το “Beneath the Veil of Winter’s Face” (2007), το “Pride” από το “The World is a Game” (2012), και το “Shadow of the Lake” από το “Destiny?” (1998), να μας ξεναγούν και να θυμίζουν και την υπόλοιπη διαδρομή και εξέλιξη.

Είναι σχεδόν κατεστημένο η ικανότητα των μουσικών αυτού του χώρου να προσφέρουν σπουδαίας ευκρίνειας και ηχητικής ισορροπίας ηχογραφήσεις, που κολακεύουν ανάλογα και τις άψογες ζωντανές αναπαραγωγές των τραγουδιών και την εξαίρεση δεν θα τη βρούμε σίγουρα στο “Live in Poznan”. Δεν υπάρχει όμως ούτε μια χαραμάδα σκέψης για ψυχρή, αποστειρωμένη απόδοση. Άλλωστε οι Mystery, σε όλον αυτό τον μακρύ δρόμο, με τις πολλές εναλλαγές προσώπων και τις δικές τους μικρές ή μεγάλες τραγωδίες, διατήρησαν μια συγκεκριμένη εκφραστική ταυτότητα με σημαία τον λυρισμό. Απελευθερώνοντας λοιπόν μπροστά στο κοινό μια σειρά από απαιτητικά τραγούδια, συχνά μακροσκελή ή σε επιμέρους ενότητες, που περιέχουν όλα εκείνα τα συστατικά τους, από εθιστικά AOR συνθήματα, σε οργανικές περίπλοκες απόπειρες ή και σχεδόν prog metal κορυφώσεις και εκρήξεις, καταφέρνουν να αφήσουν τα αντίστοιχα συναισθήματα να βηματίσουν σε αυτή την αρτιότητα. Πάνω σε αυτή την υποδειγματική γέφυρα ψυχής και ακρίβειας, έχουμε μια παράσταση ζωής του Pageau που είναι απολαυστικός. Και όσο εύκολα αναδεικνύεται στα δικά του γνωστά νερά, με την ίδια ικανότητα και εκφραστικότητα θα γυρίσει και στα παλιά κεφάλαια να τα τραβήξει με υπέροχο τρόπο από τη λήθη.

Με δεδομένη την αγάπη και την καταξίωση αυτών των συνθέσεων στους μακροχρόνιους ακροατές τους, αυτό τελικά το ζωντανό άλμπουμ προσφέρεται να λειτουργήσει ακόμα πιο αποτελεσματικά και από ένα “best of” του γκρουπ. Όσοι λοιπόν αισθάνονται έτοιμοι να τους δώσουν μια ευκαιρία, έχουν μια πρώτης τάξης επιλογή να το κάνουν.

Michel St-Pere (guitars)
Jean Pageau (vocals, flute)
Francois Fournier (bass)
Sylvain Moineau (guitars)
Jean-Sebastien Goyette (drums)
Antoine Michaud (keyboards)

513

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…