Είδος: Extreme Metal/Black
Δισκογραφική: Season of Mist
Hμ. Κυκλοφορίας: 23 Σεπτεμβρίου 2022
Η αλήθεια είναι ότι ακούγοντας το καινούργιο άλμπουμ των Πορτογάλων Gaerea, μου ήρθαν διάφορες ευφάνταστες παρομοιώσεις για να περιγράψω του τί είδους μπάντα είναι, καθώς και την ποιότητα της δουλειάς τους. Και πέρασα από διάφορα στάδια…
Στάδιο 1: μετά από 2-3 ακροάσεις, η δουλειά της μπάντας φαίνεται σαν ένα ΚΑΛΟ πιτόγυρο. Τι σημαίνει αυτό; Τίποτα περιπετειώδες, είναι ένα safe πράγμα, αλλά το καλύτερο μεταξύ των πιτόγυρων. Πάντα θα γυρνάς σε αυτό όταν θέλεις κάτι εύγευστο, φθηνό και γρήγορο. Η σίγουρη καβάτζα σου.
Στάδιο 2: μετά από 5-6 ακροάσεις, η μπάντα είναι αυτό που λέμε (μπορεί να το λέω και μόνος μου, δεν ξέρω) “επαγγελματική”. Το οποίο σημαίνει ότι ξέρεις εξαρχής ότι θα ακούσεις κάτι καλό, με βαθμολογική αφετηρία το 7/10. Καλή παραγωγή, καλά δομημένες ιδέες, αλλά λίγες αλλαγές και ρίσκα από δίσκο σε δίσκο. Και άρα σπάνιες οι φορές που το 7/10 θα γίνει 8 ή και παραπάνω.
Στάδιο 3: Μετά από απανωτές ακροάσεις, το πράγμα αλλάζει. Αρχίζεις και εκτιμάς περισσότερο πράγματα που μπορεί να θεωρούσες δεδομένα. Πρώτη σου εκτίμηση ήταν ότι οι Gaerea έχουν ακούσει αρκετά Behemoth και Rotting Christ, αλλά τώρα καταλαβαίνεις ότι αυτό είναι βιαστική σκέψη. Η κύρια ομοιότητα τους με τις προαναφερθείσες μπάντες, έχει να κάνει με το γεγονός ότι ούτε οι Gaerea είναι αμιγώς black. Είναι μια extreme metal μπάντα, με black μανδύα.
Και φτάνουμε στο ζουμί: το Mirage δεν έχει και πολλές διαφορές απ’ το εξαιρετικό “Limbo” του 2020. Ακούγεται σαν κραυγή αγωνίας, πράγμα λογικό αν σκεφτούμε το ύφος της μπάντας και το πως ο κόσμος αλλάζει προς το χειρότερο απ’ την έναρξη της πανδημίας και μετά. Οι ταχύτητες στον δίσκο είναι σαν ένα κύμα που έρχεται και φεύγει, με γρήγορα και επιθετικά κομμάτια να ακολουθούνται από πιο mid tempo στιγμές, κάποια αργά και καθαρά μελωδικά μέρη (φοβερά δουλεμένα) και extreme φωνητικές γραμμές (με metalcore επιρροές σε σημεία). Οι εναλλαγές αυτές, χτίζουν καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου φοβερές ατμόσφαιρες και του δίνουν μια εξαιρετική διάσταση που κάνει την ακρόαση μια ξεκούραστη και άκρως ευχάριστη διαδικασία.
Καλύτερα κομμάτια του δίσκου; Το εναρκτήριο Memoir με τη μελωδική εισαγωγή και το δυνατό ξέσπασμα (μοτίβο που χρησιμοποιείται αρκετά στο άλμπουμ), τα Salve, Deluge, Arson, το ομώνυμο με τις πολύ καλές του μελωδίες και τη μελαγχολία που βγάζει (η εν γένει μελαγχολία του δίσκου είναι από τα ατού του), καθώς και τα Laude και Dormant (προσωπικό αγαπημένο και bonus track του δίσκου). Στιχουργικά, η απομόνωση, το να βρεθεί κάποιος μόνος και να προοδεύσει σαν άνθρωπος μέσα από δυσκολίες, είναι το κεντρικό theme του Mirage.
Πολύς κόσμος θεωρεί ότι ο τρίτος δίσκος της κάθε μπάντας είναι κομβικός. Δεν το έχω σκεφτεί ώστε να πω ότι συμφωνώ ή διαφωνώ, αλλά αν αυτό ισχύει, τότε το “Mirage” θεωρώ ότι είναι ένα άλμπουμ που μπορεί να ξεχωρίσει τους Gaerea απ’ τις μπάντες του underground και να τους εδραιώσει σαν μια απ’ τις ανερχόμενες δυνάμεις του extreme ήχου.
Bandcamp: https://gaerea.bandcamp.com/
Facebook: https://www.facebook.com/gaerea
687 
