Κλείνεις τα μάτια να μην βλέπεις τις ορδές από ζομπορουβίτσες και αναθεματίζεις την ώρα που πάρκαρες τον ευρωκαταναλωτή έξω από το ΣΕΦ,ευτυχώς τα αυτιά σου σε αποζημιώνουν μόλις οι φωνητικές χορδές του Molko ξεκινούν να πάλλονται…
Στις 8 του Αυγούστου και σε μια από τις πιο όμορφες νύχτες του καλοκαιριού που διανύουμε, οι Βρετανοί (που μόνο Βρετανοί δεν είναι) Placebo έδωσαν στο open air του Σ.Ε.Φ. ακόμη μια συναυλία επί Ελληνικού εδάφους. Βέβαια το ιστορικό από το live της Θεσσαλονίκης με την εμφάνιση της ντροπής διάρκειας μόλις 55 λεπτών (με αποτέλεσμα να εισπράξουν από γιουχαΐσματα ως και… μπουκάλια), με έβαζε σε σκέψεις για το τι (και πόσο) θα βλέπαμε αυτή τη φορά. Και δεν ήταν μόνο αυτό.
Λόγω των γεγονότων στη Γάζα ήταν πιο επίκαιρη από ποτέ η στάση που κράτησε η μπάντα το Μάιο του 2010 όταν ειδικές δυνάμεις του Ισραηλινού στρατού επιτέθηκαν στον στολίσκο ακτιβιστών που μετέφερε ανθρωπιστική βοήθεια στην Γάζα εκτελώντας εν ψυχρώ εννέα από αυτούς. Συγκροτήματα όπως οι Pixies, Klaxons, Gorillaz άρχισαν να ακυρώνουν τις προγραμματισμένες συναυλίες στο Ισραήλ ως ελάχιστη ένδειξη σεβασμού στα θύματα. Μαντέψτε όμως ποιοι, όχι μόνο δεν ακύρωσαν την εμφάνισή τους αλλά αστειεύτηκαν με τα θύματα. “Στηρίζουμε το Ισραήλ” δήλωσε ο Brian Molko σε συνέντευξή του σε ισραηλινό δημοσιογράφο και όταν αυτός τον ρώτησε εάν θέλει τη στήριξη του Ισραήλ απάντησε γελώντας: “Ναι αν χρειάζεται να ταξιδέψεις στη Θάλασσα”.
Επιστροφή στο 2014. Το open air σχεδόν γέμισε με χιλιάδες κόσμου. Οι Έλληνες Sigmatropic που άνοιξαν τη βραδιά έπαιξαν την μουσική τους για 40 περίπου λεπτά της ώρας. Με την μουσική της μπάντας δεν είχα επαφή, αλλά λόγω του παρελθόντος με τους Cpt Nefos ήμουν θετικά προκαταβεβλημένος. Η υποτονικότατη εμφάνιση όμως με διέψευσε. Τυπικό indie rock χωρίς εκπλήξεις. Φιλότιμες προσπάθειες για επικοινωνία με τους αρκετούς θεατές που μέχρι εκείνη την ώρα είχαν προσέλθει (και συνέχιζαν να φτάνουν στο χώρο καθ όλη τη διάρκεια της εμφάνισής τους) έπεσαν στο κενό. Ακόμη και ο ήχος τους με ξένισε μιας και δεν περίμενα σε μια τέτοια σκηνή να ακούσω φωνητικά να “τρανζιστορίζουν” τόσο έντονα. Ο Γιάννης Ντρενογιάννης (Yeah!, Anti Troppau Council) ανέβηκε μαζί τους στην σκηνή σε δυο κομμάτια, όπως είχαν άλλωστε προ ανακοινώσει μέσω του τύπου. Το κοινό θα έλεγα πως τους αντιμετώπισε μάλλον αδιάφορα.
Η εμφάνιση των Placebo ξεκίνησε 5 λεπτά πριν τις 10 μπροστά σε ένα ογκώδες (πρώτες πληροφορίες κάνουν λόγο για τουλάχιστον 7.500 άτομα) και εκστασιασμένο κοινό που επιτέλους εκδήλωνε την παρουσία του στους ηλεκτρονικούς ήχους της εισαγωγής από το “B3”. Εντυπωσιακό φωτιστικό show από τις οθόνες και τα φωτορομπότ που βρίσκονταν ακροβολισμένα σε όλη την έκταση της σκηνής. Αρκεί ένα και μόνο κομμάτι για να καταλάβει κανείς πως ολόκληρο το μουσικό οικοδόμημα των Placebo στηρίζεται ψυχή και σώμα στον αμερικανοσκωτσέζο Brian Molko. Μετρημένη σκηνική παρουσία με απρόσμενη πραγματικά, για εμένα τουλάχιστον, απόδοση των φωνητικών του. Σε αυτό συνετέλεσε και ο ποιοτικός και γεμάτος όγκος ήχος που είχαν συνθέσει οι τεχνικοί τους. Άλλωστε από όποια πλευρά κι αν το δει κανείς, η φωνή του Molko έχει ιδιαίτερη αξία από μόνη της, οπότε λογικό ήταν να την προσέξουν και να την τονίσουν ως “κόρη οφθαλμού”.
Το “For What It’s Worth” που ακολούθησε ανέβασε ρυθμό στη βραδιά με το groovy tempo του. Ο Molko μίλησε κάποια στιγμή επισημαίνοντας πως του άρεσε το όνομα του σταδίου, το “Ειρήνη και Φιλία” στην χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία. Και από κάτω επευφημίες και χειροκροτήματα. Για τα γεγονότα που προλόγισα, τα λόγια του Molko μου ακούστηκαν κούφια. Στην περιοδεία για την προώθηση του “Loud Like Love” που κυκλοφόρησε πέρσι δεν μπορούσε να λείπει το ομότιτλο, ενώ στην συνέχεια εκτέλεσαν το “Allergic” μέσα από το “Without You I Am Nothing”.
To “Every You And Every Me” έλαχε μιας πιο ηλεκτρικής εκτέλεσης που μπορεί να ακούστηκε πιο συναυλιακό αλλά μου άφησε μια πικρή γεύση στέρησης του πρωτοτύπου. Τετράδα από το “Loud Like Love” με “Scene Of The Crime”, “A Million Little Pieces”, “Too Many Friends” και “Rob The Bank” που ακούστηκαν στην σειρά με τον Molko να λέει προλογίζοντας το τελευταίο από αυτά πως είναι εμπνευσμένα από αληθινά πρόσωπα και καταστάσεις, εννοώντας όλους εκεί έξω που αλληλοεμπλέκονται με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Στα συν η συνοδεία από ηλεκτρικό βιολί που επαναλήφθηκε σε αρκετά κομμάτια.
Ο Σουηδός Stefan Olsdal (που υπήρξε πλέον του δέοντος κινητικός με τόσο ανάλαφρη, κινησιολογικά, παρουσία που σε σημεία η κιθάρα που κρατούσε έδειχνε παράταιρη επάνω του) ως μουσικός εκτοπίστηκε εντελώς από το τεράστιο ειδικό βάρος του Molko. Αντίθετα, ο Steve Forrest έπαιξε παθιασμένα και ποζεριάρικα πάνω σε ένα από τα πιο μίνιμαλ σετ τυμπάνων που έχω δει σε σκηνή. Σειρά είχε η “Meds” εποχή της μπάντας με “Space Monkey”, “One Of A Kind”, “Meds” και “Song To Say Goodbye” με εμβόλιμο ανάμεσά τους το “Exit Wounds” επίσης από το πιο πρόσφατο.
Δεν είναι λίγες οι στιγμές που οι Placebo ασχολούνται θεματολογικά με διάφορες ουσίες, αλλά το κομμάτι που χαρακτηρίζει πλήρως αυτή την πλευρά τους είναι το “Special K”. Όσο θαυμάσιο είναι να γράφει κανείς όμορφη μουσική τόσο λυπηρό είναι να κάνει ουσίες όπως την Κεταμίνη τρόπο ζωής και έμπνευσης. Με αυτό το κομμάτι και το “The Bitter End” Που ακολούθησε έκλεισε η κανονική ροή του set τους και είχε κιόλας φτάσει η ώρα για το encore που ξεκίνησε με την διασκευή στο “Running Up That Hill” της Kate Bush (σε μια ομολογουμένως εντυπωσιακή εκτέλεση) και έκλεισε με τα “Post Blue” και “Infra-Red” καλύπτοντας έτσι περίπου 90 λεπτά στο σανίδι και αποφεύγοντας τα (δικαιολογημένα) έκτροπα της Θεσσαλονίκης.
Συνοπτικά η εμφάνιση δεν είχε τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από αυτό που περίμενα να δω όταν πήρα τον δρόμο για το ΣΕΦ. Ο Molko είναι ένας χαρισματικός μουσικός, οι Placebo συνεχίζουν να βγάζουν καλά άλμπουμ, ο κόσμος συνεχίζει να τους αγαπά και να τους στηρίζει και να σκάει τα 40ευρα σε εποχές που τελικά δεν είναι τόσο δύσκολες για όλους.
Placebo setlist
B3
For What It’s Worth
Loud Like Love
Allergic
Every You And Every Me
Scene Of The Crime
A Million Little Pieces
Rob The Bank
Too Many Friends
Space Monkey
One Of A Kind
Exit Wounds
Meds
Song To Say Goodbye
Special K
The Bitter End
Running Up That Hill (Kate Bush cover)
Post Blue
Infra-Red
photos: Ανδρέας Πανόπουλος
+
Μαγική φωνή του Molko
Ήχος
Καταλληλότητα χώρου
Φωτιστικό show
Προσέλευση κοινού
–
Τιμή εισιτηρίου (ταμείο 39ε)
490 
