Ναι, ξέρω… Από το εξώφυλλο και μόνο ξενερώνεις…
Ευτυχώς που ο Jay Smith δε βασίζεται μόνο σε αυτό. Εκμεταλλεύτηκε το παρουσιαστικό του και το hype της post grunge φωνής του και κέρδισε στο Swedish Idol του 2010.
Ξεκίνησε με τους Von Benzo, αλλά λόγω δημοσιότητας οδεύει solo πλέον, παρουσιάζοντας το δεύτερο full length του, “King of Man”.
Εδώ ο Jay Smith παρουσιάζει (μεταξύ άλλων) τις country καταβολές του, φιλτραρισμένες μέσα από έναν πιο σύγχρονο rock ήχο. Σκεφτείτε τον Kid Rock… ε, καμία σχέση!
Μάλιστα, άπαξ και δεν ήξερα πως είναι από τη Σουηδία, θα ορκιζόμουν πως η σκούφια του κρατάει από Αμερική, λόγω της bluesy διάθεση που βγάζει!
Rock, blues, post grunge, jazz… όλα βρίσκουν χώρο στο “King of Man”, με έμφαση όπως προείπα στην country.
Εύπεπτα κομμάτια που παρουσιάζουν μια ενδιαφέρουσα ηχητική ποικιλομορφία, δίχως να αποζητούν ή να ακυρώνουν κάποιον radio friendly χαρακτήρα.
Η αγάπη του Jay Smith για τους Lynyrd Skynyrd (οι οποίοι δεν έχουν βγάλει μονάχα τα 3-4 τραγούδια που νομίζεις, οκ;) είναι εμφανής σε ολόκληρο το δίσκο και παρότι η όλη προσέγγιση προσπαθεί να παρουσιάσει τον ερμηνευτή ως “εμπορικό αγόρι”, ο ίδιος, μέσω των συνθέσεών του, επιβάλλει στο “pop” κοινό της χώρας του (ή και της Αμερικής) μια μουσική οδό που δε συνάδει με τις συνηθισμένες φόρμες του ραδιοφώνου.
Εν ολίγοις, ο τύπος χρησιμοποιεί ως Δούρειο Ίππο την αναγνωρισιμότητά του και μπαίνει στα σπίτι ανυποψίαστων ακροατών με κομμάτια όπως “The Blues”, “Women”, “King of Man”, “Sanctuary”, “Keep Your Troubles At Bay”, “Ode to Death (Little Sister)”, “Evil I Might Be” και την εκπληκτική διασκευή στο “Cowboys From Hell” των Pantera (κατάλαβες γατάκι;)
Αν αυτό είναι “pop” και το ακούει η νεολαία, τότε ο πλανήτης βρίσκεται στο σωστό δρόμο!
487 
