Οι Δανοί Scamp είναι μια καλή περίπτωση σύγχρονου metal.
Έχοντας πλέον προσθέσει στις τάξεις τους τον πρώην τραγουδιστή των συντοπιτών τους Mnemic, Michael Bøgballe. Οπότε και μόνο από την αναφορά των Mnemic αντιλαμβάνεται κανείς τι έχει να αντιμετωπίσει και σε συνδυασμό με κάποιες διακρίσεις για το ντεμπούτο τους “Mirror Faced Mentality” και τις περιοδείες τους με τους Machine Head και τους Meshuggah γίνεται πλέον ηλίου φαεινότερον ποια είναι η κατεύθυνση των κυρίων τούτων.
Το αυτί πιάνει σχεδόν απευθείας τα κοφτά thrashy riffs και την εν δυνάμει σύγκρουση συγκροτημάτων όπως οι επίσης Σκανδιναβοί In Flames με τον πιο αμερικάνικο ήχο των Fear Factory. Ο δίσκος ξεσηκώνει με το καλημέρα (βλ. “The Broken 20-20”) και κοπανάει αδυσώπητα σχεδόν καθ’ όλη τη διάρκεια του με ελάχιστα, έστω, mid-tempo σημεία, χωρίς βέβαια να σημαίνει ότι έχουν εκλείψει πλήρως κάποια ατμοσφαιρικά μεσοδιαστήματα εντός των τραγουδιών. Και στο σημείο αυτό αξίζει να σημειωθεί ότι τα παλικάρια έχουν κάνει εκπληκτική δουλειά στη διαυγέστατη παραγωγή, πράγμα που έκαναν άλλοτε και οι Mnemic. Αυτοί οι Σκανδιναβοί πέραν της άρτιας τεχνικής τους καταρτίσεως έχουν και υπό πλήρη έλεγχο την τεχνολογία σε σημείο που να ξέρουν που ακριβώς θα μπει τι από άποψη παραγωγής. Με τρελάνανε κυρίως τα εφέ στις lead κιθάρες και κάποια ηλεκτρονικά σημεία που ξεπετάγονται εδώ κι εκεί στα αρκετά καλά στημένα μελωδικά ρεφραίν. Παρεμπιπτόντως ο Bøgballe είναι αρκετά καλή προσθήκη γιατί η φωνή του πραγματικά ξεχωρίζει ανάμεσα στα ογκώδη a-la Meshuggah riff, είτε ουρλιάζει είτε τραγουδάει.
Κατά τα άλλα ο δίσκος θα μπορούσε να είναι συντομότερος και πιο άμεσος, διότι οι Scamp δεν κάνουν και πολύ διαφορετικά πράγματα από τα υπόλοιπα συγκροτήματα της σειράς. Εγώ πάντως το διασκέδασα.
556 
