Τα χτυπήματα ήταν απανωτά τον τελευταίο καιρό και τα πιο πολλά προέρχονταν από την ιθαγενή σκηνή μας.
Από τη μια οι φοβερές και τρομερές θηριώδεις δουλειές από ορδές thrash/ death βαρβάρων (βλ. Bionic Origin, War Device, Fatal Mutiny π.χ.) από την άλλη ανέλπιστα ουσιώδεις και εποικοδομητικές προοδευτικές μουσικές, τρομερά καταρτισμένων όσο και ενεπνευσμένων μουσικών (Mother Turtle, Crystal Tears, False Coda) και από την παρ’ άλλη τα υπέρλαμπρα heavy / stoner αστέρια μας, έχω στην κυριολεξία λαλήσει από την ποιότητα όλης αυτής της Τέχνης που παράγεται, όπως έχω και πολλές φορές τσατιστεί σχετικά με τη δημοτικότητα της προσφοράς των μουσικών μας σε παγκόσμιο επίπεδο.
Εν προκειμένω, θα προσπαθήσω να είμαι όσο προσγειωμένος δύναμαι να είμαι. Τι θα πει αυτό; Ότι οι Αθηναίοι Psycrence με πέταξαν στην στρατόσφαιρα και με άφησαν εκεί να κοιτώ από ψηλά, έναν τόσο πεζό κόσμο. Με διέλυσαν και με ανασύνθεσαν. Και το σπουδαιότερο; Ενθουσιάστηκα ξανά.
Το πρόσφατα ολοκληρωμένο, με τον Jens Bogren (Opeth, Soilwork, Paradise Lost) πίσω από την κονσόλα, “A Frail Deception” είναι ένας δίσκος ολόλαμπρου progressive φωτός.
Πρωτοκλασάτο, προοδευτικό metal, χωρίς ούτε μισή μέτρια στιγμή στη ροή του, με όση καύλα μπορεί να εμπεριέχει ένα μουσικό έργο αυτού του ύφους. Εννέα αραβουργήματα, πρωτόγνωρης αισθητικής (καλά, για τα ελληνικά δεδομένα, μίλια μακριά από οποιαδήποτε ανάλογη προσπάθεια), με ασυναγώνιστο ήχο, ιδέες-πεμπτουσία εμπνεύσεως, παίξιμο για σεμινάριο και αριστουργηματική ερμηνεία. Ούτε ίχνος φλυαρίας, υπό το αυθαίρετο πρίσμα “prog παίζουμε, άρα βάζουμε ότι να’ ναι μέσα και το πασάρουμε ως άποψη”, κάθε νότα, κάθε λέξη έχει την ακριβή της θέση μέσα σ’ αυτό το μαγικό puzzle. Δεν έχει κανένα νόημα να σου αραδιάζω ονόματα ως επιρροές γιατί πολύ απλά, αυτές έχουν φιλτραριστεί τέλεια μέσα από την προσωπικότητα των Psycrence.
Για τους μουσικούς που απαρτίζουν το σχήμα, ότι και να πω, θεώρησέ το ως ελάχιστο. Τα φωνητικά του Τάκη Νικολακάκη είναι σπουδαία σε όλη τη διάρκεια του album, ένα βελούδινο κράμα από την θεατρικότητα του Mike Baker (Shadow Gallery – εν Ειρήνη Μεγάλε), την λυρικότητα του Tate και της δυναμικότητας του Russel Allen (Symphony X), εξεφραζόμενα με τρομερό πάθος και με ευρύτατη φωνητική γκάμα. Εκτυφλωτική δουλειά από τους Μιχαήλ – Άγγελο Κουρόπουλο και Κίμωνα Ζελιώτη στις κιθάρες. Οι τύποι, απολαυστικοί και ως εκτελεστές και ως συνθέτες, με τα riffs τους να γαμούν και να δέρνουν, με solo δε, ευμνημόνευτα, μελωδικότατα και εγερτικά για το πετσί (ναι ρε Qφάλα, το κάτω πετσί λέω…) και με δυσθεώρητα επίπεδα νοοτροπίας πάνω στο αντικείμενο, μαγεύουν. Κατά πόδας, ισοποιοτικώς συμβαλλόμενοι, ο Θωμάς Κουρής στο μπάσο και ο Τιμολέων Βαλσαμάκης (drums) αριστεύουν. Εξαιρετικοί ρυθμοί, σε ποικιλία χρόνων που καθορίζουν τον prog χαρακτήρα της μπάντας, συμπαγέστατοι όσο και διαυγείς, αποτελούν το καλύτερο υπόβαθρο πάνω στο οποίο διαπρέπουν οι εξάχορδοι.
Δεν ξεχωρίζω απολύτως κανένα τραγούδι. Τα “A Losing Game”, “Convergence”, “Forced Evolution”, “Moral Decay”, “Subconscious Eyes”, “Incized Path”, “Distance”, “Reflection” και “Hold Close The Flame” είναι όλα τους πανάξια κάθε θετικού χαρακτηρισμού. Μέσα τους θα βρεις ότι καλύτερο έχει να επιδείξει το προοδευτικό metal σχεδόν από τη γέννηση του, θα σου δημιουργήσουν πολλαπλούς ακουστικούς οργασμούς και μετά την βίωση του “A Frail Deception”, θα νιώσεις σίγουρα κατά κάτι, πιο ολοκληρωμένος. Στη συνείδηση μου, έχει κατοχυρωθεί ως μια από τις σπουδαιότερες δουλειές που γεννήθηκαν στην ταλαίπωρη πατρίδα μας και κάθε φορά που το ακούω, νιώθω και πιο έντονη την ενδόμυχη, χαιρέκακη επιθυμία μου, να γίνω κάποια στιγμή μάρτυρας της φάτσας των μελών συγκροτημάτων όπως Dream Theater, Fate’s Warning, Nevermore, Symphony X, Pain Of Salvation κατά τη διάρκεια ακρόασης αυτού του album.
Ανεπανάληπτος δίσκος. Συγχαρητήρια και άπειρος σεβασμός. Προτεινόμενο σε όλους ανεξαιρέτως που έχουν τα αυτιά τους ενεργά. Για να ακριβολογήσω δε, όποιος δεν το ακούσει τουλάχιστον, είναι για λύπηση. Αυτά.
535 
