To EP των Αμερικανών Lords Of The Trident πέρασε στα ψιλά της προηγούμενης χρονιάς και όχι αναιτιολόγητα καθώς το “περιτύλιγμα” προφανώς απώθησε αρκετούς από το να τους πλησιάσουν και να ανακαλύψουν την μουσική τους αξία και περιεχόμενο.
Και πως να μην συμβεί αυτό με δηλώσεις του τύπου “most metal band on earth” και με ονόματα μελών όπως Killius Maximus (κιθάρα), Fang VonWrathenstein (φωνή), Pontifex Mortis (μπάσο), Asian Metal (κιθάρα), Sledge Garrotte (ντραμς).
Την όλη εικόνα συμπληρώνει και ενισχύει φυσικά, η στιλιστική τους επιλογή στις εμφανίσεις και στις φωτογραφήσεις τους. Όλη αυτή η αύρα comedy metal διαλύεται με τις πρώτες νότες του “Complete Control”, του πρώτου από τα 4 κομμάτια που απαρτίζουν το EP. Καλοπαιγμένο heavy/power metal με μοντέρνα παραγωγή (ο Doug Olson που έχει βάλει το χεράκι του έχει δουλέψει στο παρελθόν με μπάντες όπως οι Nirvana, οι Smashing Pumpkins και οι Cheap Trick) που παραγκωνίζει ακαριαία την παρωχημένη εμφάνιση και τους αφελής στίχους οι οποίοι όμως ομολογουμένως έχουν χαμηλότερο δείκτη “παιδικότητας” σε σχέση με τα 2 album του παρελθόντος.
O Fang τραγουδά όπου θέλει χωρίς να ακουστεί πουθενά υπερβολικός, οι κιθάρες παραδίδουν πραγματικά όμορφα και μελωδικά lead που θες να τα ξανακούς, ενώ και στο riffing δεν τα πάνε καθόλου μα καθόλου άσχημα. To πρώτο κομμάτι θυμίζει αρκετά Judas Priest και Cage, ενώ ανάλογη είναι και η συνέχεια με το “Plan Of Attack”, ενώ το “Song Of The Wind And Sea” μου έφερε στο μυαλό καταστάσεις “Rime Of The Ancient Mariner” των Iron Maiden, περιλαμβάνοντας επιπρόσθετα και αρκετά folk metal στοιχεία. Ο επίλογος μπαίνει με το “The Joust” και το AORάδικο chorus του.
Μπορεί να ακούγεται τετριμμένο αλλά πραγματικά περιμένω πολλά από τους Lords Of The Trident μετά από αυτό το δυνατό “δείγμα” αφού δεν αρκούνται στο να παίζουν απλά καλά το Us Metal τους, αλλά το σημαντικότερο είναι ότι το προσαρμόζουν χωρίς υπερβολές με φρεσκάδα στο σήμερα. Θα τα ξαναπούμε σύντομα στην ολοκληρωμένη τους δουλειά.
481 
