O οπτικός δίσκος βρισκόταν μέσα σε ένα γυαλιστερό digipack που έφερε διακριτικά στο μελαγχολικό του εξώφυλλο το λογότυπο των Mayfair.
Ίσως το cd να έσκισε ελαφρά το δάχτυλό μου όταν το έβγαλα από το κουτί του κι έτσι να πέρασε στο αίμα μου ότι κι αν ήταν αυτό που περιείχε. Ψυχοναρκωτικά από την Αυστρία, δεν εξηγείται διαφορετικά η εξάρτηση στην οποία έχω περιέλθει έκτοτε.
Οι παραισθήσεις γιγαντώνονταν με κάθε άκουσμα. Το ταξίδι στην σουρεαλιστική θάλασσα της μουσικής των Mayfair έχει την ιδιότητα να παραμερίζει την πεζότητα της καθημερινότητας όπως το δυνατό κρασί τις καταστροφικές αναμνήσεις δυσάρεστων καταστάσεων κι όλο αυτό προσωρινά, για όσο διαρκεί η ακρόαση του Sclage. Με το πάτημα του stop η μετωπική σύγκρουση με την πραγματικότητα γίνεται κάθε φορά και πιο οδυνηρή. Το album αναπνέει σε κάθε του στιγμή φωνάζοντας από μακριά πως εδώ έχουμε να κάνουμε με την τέχνη της τραγουδοποιίας στα καλύτερά της.
Αν η παραξενιά είχε βασίλειο αυτοί εδώ οι Αυστριακοί θα ήταν βασιλιάδες. Η μουσική που περιέχουν αυτά τα 10 κομμάτια αντιμετωπίζει και τις δυσκολότερες περιπτώσεις μουσικής στυτικής δυσλειτουργίας. Περιέχουν την φρεσκάδα και την δημιουργική έμπνευση για την οποία τόσο πολύ διψάει το κοινό του underground progressive ήχου. Δεν μοιάζει με καμιά από τις προηγούμενες δουλειές τους, ακούγεται όμως 100% Mayfair. Είναι δε τόσο εσωστρεφής και δύστροπος δίσκος που μου δίνει την σιγουριά ότι για ακόμη μια φορά θα είναι πολύ λίγοι εκείνοι που πραγματικά θα εκτιμήσουν αυτό που θα ακούσουν.
Όσοι αγοράσετε το cd θα δείτε ανοίγοντάς το ένα μικρό κείμενο που έχει γράψει ένας Έλληνας φίλος της μπάντας, ο Γιώργος Γεωργίου και το οποίο επέλεξε η μπάντα να περιλάβει στo artwork της δουλειά της και το οποίο ξεκινάει ως εξής: “There is a parallel secret underground corridor just underneath the normal world and I am mysteriously drawn down there to walk along this road…”
517 
