Βλέποντας το εξώφυλλο των Πολωνών Chemia, ήμουν σίγουρος πως θα άκουγα μια ακόμη powerάδικη κυκλοφορία. Αμ, δε…
Μελωδικό rock με μεγάλη έφεση σε μπάντες όπως Pearl Jam και Live (ή έστω Nickelback), με πάμπολλα radio friendly κομμάτια, τα οποία όμως δεν έχουν ξενέρωτο εμπορικό αέρα και που σε τελική ανάλυση σε κάνουν να περνάς καλά.
Η έλλειψη ενέργειας είναι ένα θεματάκι, καθώς όσο ωραία και να είναι η mid-tempo μελωδική εξέλιξη των περισσότερων συνθέσεων, λείπει εκείνη η έκρηξη που θα σε κάνει να κολλήσεις περισσότερο με το “The One Inside”. Πάντως σίγουρα φαίνεται πως δε μιλάμε για “νέο” συγκρότημα στο κουρμπέτι, μιας και η διαχείριση των τραγουδιών και των μελωδικών γραμμών παρουσιάζουν ενδείξεις έντονης ωριμότητας. Άλλωστε το εν λόγω album είναι το τρίτο της μπάντας, κάτι που προφανώς προσπαθούν να εκμεταλλευτούν, επιστρατεύοντας τον Marc LaFrance (Alice Cooper, The Cult, David Lee Roth etc) για την παραγωγή και τον Eric Mosher (Chickenfoot, Joe Satriani) για τη μίξη.
Πολύ ωραία η προσθήκη του πιάνου γενικά, που δίνει έναν άλλον αέρα στο όλο αποτέλεσμα, το οποίο, επιμένω, χρειαζόταν περισσότερο τσαγανό σε σημεία.
Συμπαθέστατο, γλυκουμπινίστικο, ραδιοφωνικά αβανταδόρικο, αλλά με ελλείψεις. Διεθνής καριέρα δηλαδή, οπότε μια χαρά…
458 
