Δε θα μπορούσα να φανταστώ καλύτερο (συγγραφικό) ιντερλούδιο από αυτό, ωστόσο αισθάνομαι ότι οφείλω να αφιερώσω αυτές τις γραμμές στο έτος που αφήνουμε πίσω, ώστε να κατανοήσετε πλήρως τον χωροχρόνο τον οποίο καταλαμβάνει το συγκεκριμένο άλμπουμ από αυτούς τους κυρίους της Γηραιάς Αλβιόνας.
Δεν είναι καθόλου αναπάντεχο, κατά καιρούς, να καμωνόμαστε ως είδος πως κατέχουμε τη μοναδική ουσία της αληθείας και της πραγματικότητας, μιας και το σκοτάδι μας φόβιζε ανέκαθεν. Αυτή η σιγουριά, εξοβελίζει πλασματικά την ντροπή της άγνοιας και αποδίδει την πολυπόθητη ευτυχία που αναζητούμε. Κυρίως μας γλιτώνει από την αφόρητη προσπάθεια και το “χαμένο χρόνο”, του να επεξεργαστούμε έστω και μια νέα πληροφορία,
πόσο μάλλον μια πλειάδα από δαύτες, όταν βομβαρδιζόμαστε ασταμάτητα.
Με αυτά ως δεδομένα, το “replicr, 2019” εκτυλίσσεται με σκοπό να μας υπενθυμίσει την αξία του να επαναπροσδιορίζουμε αυτό που είμαστε και να επαναδιαπραγματευόμαστε τα όρια που έχουμε θέσει, ατενίζοντας νέους προορισμούς, φυσικούς ή πνευματικούς.
Το να εκλογικεύσει κανείς το πρωτόλειο απαύγασμα που προκύπτει από το δημιουργικό έναυσμα, αποτελεί μια διαδικασία ιδιαιτέρως θελκτική, ωστόσο το διακύβευμα της ανταμοιβής αποτελεί έναν σκόπελο που μόνον όσοι καταφέρνουν και ξεπερνούν, κερδίζουν το στοίχημα της
διαχρονικότητας.
Οι 65daysofstatic, ατάραχοι από τις μανιώδεις εξελίξεις που λαμβάνουν χώρα γύρω τους, χωρίς να αγνοούν τα γεγονότα, προσφέρουν μια δουλειά βαθειά ενδοσκοπική, η οποία βρίσκεται σε συνεχή επικοινωνία με την “αστικότητα” της σύγχρονης ζωής. Βρήκα τον εαυτό μου να αποζητάει την
ακρόασή του στις διαδρομές μου στα μέσα μεταφοράς, αλλά σύντομα συνειδητοποίησα πως χρειάζεται κάτι περισσότερο από τη συνηθισμένη απεμπλοκή από το συνοθύλευμα σκιών ανθρώπων και κτιρίων.
Οι μετέπειτα διαλογισμοί, πάνω στην ηλεκτρονική μυσταγωγία των δεκατεσσάρων κομματιών που καταλαμβάνουν τα περίπου 42 λεπτά του άλμπουμ, φανέρωσαν στον υποφαινόμενο, ένα κομμάτι του κόσμου που κρύβεται πίσω από τη συνειδητότητα των τεκταινομένων της πραγματικότητας.
Παρά την εικόνα του θρήνου της ψηφιακής εποχής που μπορεί να σχηματίσει κάποιος εκ πρώτης όψεως, στο πέρασμα των εκθέσεων στη διακριτική του φασαρία, ο ακροατής είναι δυνατόν να ανακαλύψει πως το συγκρότημα χρησιμοποιεί τις ίδιες τις νόρμες του σήμερα, για να τις καταλύσει, επιστρέφοντας σε συναισθήματα πρωθύστερα πρωτόγνωρα. Ουσιαστικά, αυτό σημαίνει ότι το αποτέλεσμα, ενώ είναι καθ’ όλα σύγχρονο, έχει μια οργανικά αρχέγονη αύρα, η οποία αποτυπώνει πλήρως όλες τις παρελθούσες εποχές, γενεσιουργές και ρηξικέλευθες.
Κατά τη διάρκεια της ροής του “replicr, 2019”, καλλιεργείται μια neo-noir αισθητική, η οποία όμως ουδεμία σχέση έχει με την retro-futuristic αναβίωση του synthwave. Η βάση των συνθέσεων έχει έναν ξεκάθαρο χαρακτήρα ambient μουσικής, πάνω στην οποία χτίζονται τα πέρα από το post rock, instrumentals των 65daysofstatic. Τα όργανα αναμειγνύονται σε σημείο που είναι εντελώς αδιαχώριστα από τους ηλεκτρονικούς ήχους, σημείο του πως καταπίνει ο σύγχρονος πολιτισμός τον αναλογικό, αφού πρώτα τον είχε εκθειάσει εκ νέου.
Οι αέναοι κύκλοι είναι σήμα κατατεθέν του άλμπουμ, με τα κομμάτια να επικοινωνούν μεταξύ τους μόνο με το σβήσιμο του ενός μέσα στο άλλο. Δεν υπάρχει drone που να μην αισθάνεσαι ότι σου είναι απρόσμενα οικείο, αλλά ούτε και μελωδία η οποία να μην ηχεί παράταιρα γνώριμη, σαν μια
κατακρεουργημένη εκδοχή του αγαπημένου σου κομματιού. Μέχρι το τέλος του εβδόμου αυτού πονήματος της πειραματικής τετράδας από το Σέφιλντ, φανερώνεται η (καθ’ όλα πετυχημένη, στα ώτα μου) προσπάθειά τους να καλλιεργήσουν συναισθήματα στον ακροατή, τα οποία θα είναι ολοκληρωτικά δικά του, με αποτέλεσμα το άλμπουμ να έχει τόσους χαρακτήρες όσους και ακροατές.
Οι 65daysofstatic κάνουν τη μουσική πάλι μισή υπόθεση του ακροατή, με το “replicr, 2019” να μην είναι μόνο μια κατάθεση ψυχής από εκείνους, αλλά και η ιδιαίτερη, προσωπική ερμηνεία του κάθε ανθρώπου, όπως άλλωστε οφείλει να είναι η τέχνη.
478 
