“Επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως” έλεγαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι και τα μπιμπιλωτά ματάκια σας δεν θα αποφύγουν το fatality της “γκρίνιας” μου και για την δεύτερη μεταλομέρα στο Vibe stage.
Γιατί 3 δρόμους έχει η υπόθεση αυτή. Ο πρώτος είναι ο δρόμος της άρνησης. Το παίρνεις απόφαση και λάμπεις δια της απουσίας σου από τα συναυλιακά δρώμενα, επιλογή που έκαναν ουκ ολίγοι συνάνθρωποι μας εφέτος. Ο δεύτερος δρόμος είναι αυτός του “καλά θα πάω, αλλά να δροσίσει πρώτα λίγο” ή του στυλ “τι ώρα βγαίνουν οι Iced Earth;”…
Υπάρχει και ο τρίτος δρόμος, ο σκληρός δρόμος της γνώσης του ψυχισμού του Πασχαλινού οβελία την ώρα που στροβιλίζεται εις το σουβλί. Αυτό το δρόμο επέλεξα να πάρω εγώ και καμιά 50αριά ακόμη γενναίοι που εμφανιστήκαμε στη Μαλακάσα από τις 12 το μεσημέρι, καθώς ετοιμάζονταν να ξεκινήσουν το set τους οι Black Hat Bones, πρώτοι από το Ελληνικό δίδυμο αυτοκτονίας της δεύτερης ημέρας.
Θα προσπαθήσω να είμαι λακωνικός. Heavy rock με έντονο groovy συναίσθημα είναι αυτό που παρέδωσαν οι BHB και βάζω την υπογραφή μου πως είναι τέτοια η μεταδοτικότητα της ενέργειας και του κεφιού που εκπέμπουν που αν υπήρχε περισσότερος κόσμος από κάτω θα ξεσπούσε πανηγύρι για πλάκα.
Πάλι ο ήχος σε καλά επίπεδα, χωρίς να με ξαφνιάσει αυτή τη φορά αφού ήδη είχα την εμπειρία της προηγούμενης ημέρας. Μου άρεσε η άνεση του frontman και η ροή με την οποία κυλούσαν τα κομμάτια τους. Απόδειξη η απώλεια αίσθησης του χρόνου, όταν κατέβηκαν από την σκηνή αδυνατούσα να πιστέψω ότι είχε ήδη παρέλθει το 45λεπτο. Δύναμη, και να μου το θυμηθείτε.
Το επόμενο 45λεπτο που μας πήγε ως τις 2 το μεσημέρι ανήκε στους Psycho Choke από την Θεσσαλονίκη. Με ιδιαίτερο image (αν έτσι μπορεί να γίνει αποδεκτή η περιγραφή για το σκυλοφίμωτρο του ενός κιθαρίστα και τις μουτζούρες στο πρόσωπο του άλλου), έπαιξαν δοσμένοι 100% στο metal hardcore υλικό τους.
Ο Άλκης (φωνητικά) δεν σταμάτησε στιγμή να κινείται, οι 2 κιθαρίστες – μορφές με το δικό του στυλ ο καθένας και με ένα ιδιαίτερα groovy ρυθμικό μέρος καθώς και αμφότεροι μπασίστας και ντράμερ τα έσπασαν. Ο ήχος δεν τους έκατσε και τόσο καλά αφού κάποιες στιγμές η lead πνιγόταν να βγει, ενώ και τα φωνητικά ακούγονταν αρκετά μπουκωμένα.
Η επιθετικότητα όμως με την οποία έπαιξαν (μου άρεσε η παρουσίαση του “Ratrace” και το χώσιμο στους γιάπηδες, καθώς και η υπόσχεση…) παραμέρισε όλα αυτά και ανέδειξε την εμπειρία τους (από το 1999 στην πιάτσα). Οι PC μας αποχαιρέτησαν καταχειροκροτούμενοι από το ηρωικό κοινό ανακοινώνοντας και την κυκλοφορία του album τους μέσα στο 2013.
Και είχε επιτέλους είχε έρθει η ώρα για Lana Del Ray… not! Ήταν η στιγμή για την ηρωική μου έξοδο. Πρώτα μια επίσκεψη στο WC για να διαπιστώσω πως… μπορώ να περιμένω ένα μισαωράκι ακόμη μέχρι να φτάσω σπίτι. Έλεος δηλαδή. 50 άτομα όλα και όλα τριγυρνούσαν στο Terra Vibe και οι τουαλέτες είχαν από τις 2 το μαύρο τους το χάλι. Αυτό σημαίνει μόνο ένα πράγμα, ότι στο θέμα υγιεινής η διοργάνωση τρώει το μεγαλύτερο γκολ καθώς προφανώς δεν υπήρχε αρμόδιο προσωπικό. Ένα καθάρισμα πριν το 4ήμερο, ένα μετά και του χρόνου πάλι; FAIL!
Φτάνοντας στην είσοδο (που θα έπρεπε να είναι και έξοδος, αλλά ήταν μόνο είσοδος) έπεσα επάνω σε Oρκ (τουλάχιστον 80 level) που δεν “έπεφτε” με τίποτα. Πλάκα κάνω, επάνω σε διοργανωτή έπεσα, αλλά προτιμούσα να είχα να αντιμετωπίσω τη Λερναία Ύδρα… Ανένδοτος, να θέλει να με βάλει να περπατήσω 2.5km κάνοντας το γύρω της Πελοποννήσου. Αυτό που τελικά εισέπραξα από τον διάλογο (και γι’ αυτό σας ζαλίζω) είναι πως του χρόνου σκοπεύουν να κάνουν αρκετές αλλαγές που περιλαμβάνουν και το θέμα της εξόδου (που ξέρω ότι ταλαιπώρησε αρκετούς) που θα τοποθετηθεί με ξεχωριστό tourniquet παραπλήσια στην είσοδο (αμήν). Τελικά κατάφερα να εξέλθω και να κάνω το δίωρο διαλειμματάκι μου από το οποίο επέστρεψα στις 4.30 ακριβώς για το ραντεβού με τους At The Gates.
Κάποιος να πει στον κύριο Λώρη ότι όσοι γουστάρουμε death έχουμε και ψυχή. Με τους Carcass την προηγούμενη, αυτή την φορά με τους At The Gates (με το avant garde project Chaostar του deathster Αντωνίου την επομένη) μας έσκισε. Ακόμη ξεφλουδίζω.
Το μελωδικό death των Σουηδών με έκανε να ξεχάσω τα πάντα για την μια ώρα που διήρκεσε το set τους. Ο Tomas Lindberg φορώντας σκούφο στο κεφάλι (άλλος ανώμαλος) βγήκε μπροστά στο παρακάτι 1000αρικο κοινό (από τους οποίους οι περισσότεροι όπως και με τους Carcass προτίμησαν να παραμείνουν στις σκιές) και σήμανε την έναρξη με το “Slaughter Of The Soul”.
Χαμός και παραλήρημα από κάτω και έτσι συνεχίστηκε η εμφάνιση μέχρι που ο Andrian Erlandsson (drums) αναγκάστηκε να διακόψει το παίξιμο στο “Under A Serpent Sun” αφού είχε σπάσει την “μπότα”. O Lindberg μας παρουσίαζε τα σκισμένα κομμάτια όπως τα τηγάνια στο τελεμάρκετινγκ και ξεκίνησε να μιλάει για την παρολίγον ακύρωση της εμφάνισης τους λόγω προβλημάτων με την πτήση τους, προκειμένου να καλύψει το κενό. Όταν το πρόβλημα αποκαταστάθηκε και μετά από επευφημίες του κοινού πήγαν το κομμάτι από την αρχή.
Ακούσαμε και διασκευή Slayer (“Captor Of Sin”) στη μνήμη του Jeff Hanneman και τον Lindberg να προλογίζει λέγοντας πως χωρίς αυτούς πιθανόν δεν θα υπήρχε death metal. Εξαιρετικό setlist (τσεκάρετε παρακάτω) και ανάλογο φινάλε με “Blinded By Fear/ Nausea/ Kingdom Come”. Σπουδαία μπάντα με απολαυστική εμφάνιση παρά τις δύσκολες συνθήκες.
At The Gates setlist
Slaughter Of The Soul
Cold
The Swarm
Terminal Spirit Disease
Raped By The Light Of Christ
Suicide Nation
Under A Serpent Sun
Captor Of Sin
Windows
World Of Lies
Unto Others
Need
Blinded By Fear
Nausea
Kingdom Come
Στην εμφάνιση των παλαίμαχων Αμερικανών Suicidal Tendencies ήταν η σειρά μου να πάρω θέση στη σκιά και να παρακολουθήσω την εμφάνισή τους με πιο “ψύχραιμο” μάτι μιας και ποτέ δεν μαγεύτηκα από τον ήχο τους. Αυτό όμως που μπορώ με βεβαιότητα να μαρτυρήσω είναι πως το κοινό τους υπήρξε το φανατικότερο και εκδηλωτικότερο όλων των συγκροτημάτων που εμφανίστηκαν στο 4ήμερο (οκ, ίσως να το ξεπέρασαν μόνο οι τσιρίδες από τις 10.000 16χρονες Laniτσες λίγες ώρες αργότερα).
Όταν οι Suicidal Tendencies ξεκίνησαν να παίζουν το “You can’t bring me down” πήρε μπρος το mosh pit το οποίο δεν είναι υπερβολή να πω πως δε σταμάτησε καθόλου σχεδόν, παρά μόνο αυξομειωνόταν στους ρυθμούς. Αλλά και επί σκηνής ο Mike Muir και οι υπόλοιποι έγραψαν πολλά χιλιόμετρα τρέχοντας επί σκηνής, μάλιστα κάποια στιγμή ο Tim Williams (μπάσο) έφερε και κάτι τούμπες και εντελώς ακομπλεξάριστος συνέχισε να κοπανιέται παίζοντας απτόητος. O Eric Moore (drums) απολαυστικός και φυσικά μορφάρα. Οι ST πρέπει να ήταν η μοναδικοί από τις “μεσημεριανές” εμφανίσεις του φεστιβάλ που δε μάσησε μία με τον ήλιο.
Τελειώνοντας το “Cyco Vision” ξεκινούν να παίζουν το “Pledge Your Allegiance” όπου συντελέστηκε και η αποκορύφωση του χαμού. Κάπου στη μέση διακόπτουν και καλούν τον κόσμο να ανέβει στην σκηνή και σε δευτερόλεπτα το Vibe stage κατακλύζεται και όλη η σκηνή σηκώνεται στον αέρα. Που είπαμε ότι ψηφίζουμε για τον ουσιαστικό headliner της μέρας; “S.T.”, “S.T.”,”S.T.”…
Suicidal Tendencies setlist
You can’t bring me down
Institutionalized
Freedumb
War Inside my Head
Subliminal
I saw your mommy
Possessed to Skate
Cyco Vision
Pledge Your Allegiance
Δέκα λεπτά πριν τις 9 κι ενώ ορδές απορημένων αλλοπρόσαλλων αμούστακων κορασίδων κατευθύνονταν προς το Terra stage απαξιώντας για τα τεκταινόμενα στο χώρο που βρισκόμασταν, κάνουν την εμφάνισή τους οι Iced Earth της Stu Block (φωνή) εποχής.
Λίγο οι ξεκάρφωτοι περίεργοι που ήρθαν να ρίξουν μια ματιά πριν συνεχίσουν για το Terra stage, λίγο η δεδομένη δημοφιλία των Αμερικανών στο Ελληνικό κοινό, η μικρή πλατεία σχεδόν γέμισε (αν και με πολύ αραιή πύκνωση).
Ο Stu με εξέπληξε ευχάριστα με τις δυνατότητές του (παρά τα αρκετά λάθη) και πραγματικά με προβλημάτισε που περιορίζεται τόσο στο να προσπαθεί (και να καταφέρνει με άνεση) να είναι ένας τόσο καλός μίμος του Barlow τον οποίο αντικατέστησε. Ίσως ο Schaffer στο άμεσο μέλλον να πρέπει να του δώσει μεγαλύτερο αέρα να αναπνεύσει ως ξεχωριστή οντότητα στην μπάντα και να γράψει κομμάτια στα μέτρα του.
Με το “Dark Saga” να έχει την τιμητική του, όπως φυσικά και το πρόσφατο τους “Dystopia”, οι Iced Earth έκαναν μια εμφάνιση συνώνυμο της μετριότητας. Μέτριος ήχος, υποδεέστερος από ότι είχαμε ακούσει ως εκείνη την στιγμή. Μέτρια σκηνική παρουσία της μπάντας με τον Stu να έχει πάρει όλο το παιχνίδι επάνω του, ενώ ο Schaffer που επί της ουσίας είναι και ο αρχηγός της μπάντας υπήρξε ως επί το πλείστον αδρανής. Αυτός που δεν δίστασε για ακόμη μια φορά να εξωτερικεύσει τα συναισθήματά του και την αγάπη για το heavy metal ήταν ο κόσμος που παρακολουθούσε.
Προσωπική μου δυνατή στιγμή το “A Question Of Heaven”, ενώ με γνώμονα τις αντιδράσεις του κοινού το highlight υπήρξε η στιγμή του “Watching Over Me” με τον Stu να μας παροτρύνει να τραγουδήσουμε για όσους έχουμε χάσει (καθώς ο Schaffer το έγραψε όταν έχασε κάποιον σε τροχαίο). Εύκολο κομματάκι, γνωστό, ήταν εύλογο να δημιουργηθεί όμορφο κλίμα με τους οπαδούς να το τραγουδούν και να χτυπούν ρυθμικά τα χέρια τους. Μόλις το κομμάτι υβρίδιο μπαλάντας και παλιοροκιάς (ο όρος είναι δικής μου επινόησης, μη δίνετε σημασία) έσβησε κάτω από τα χειροκροτήματα των παρευρισκομένων είχε έρθει η ώρα (επιτέλους) και για λίγο αληθινό metal με την εκτέλεση του “Iced Earth” με το οποίο και έκλεισε η βραδιά, αφού πρώτα ο Stu ανέμισε την Ελληνική σημαία εισπράττοντας το τελευταίο χειροκρότημα της βραδιάς σε ότι αφορά το Vibe…
…γιατί στη συνέχεια στο Terra είχαμε υστερικά ουρλιαχτά από 12.000 σκιουράκια, σκίσιμο μασαζοκορσέδων, gay pride reunion και άλλα συναρπαστικά που δε κάθισα να παρακολουθήσω πάνω από 10 λεπτά είναι η αλήθεια. Και πριν προλάβει να μιλήσει κανείς για έλλειψη σεβασμού στον όποιο καλλιτέχνη αντιστρέφω την κουβέντα ρωτώντας πόσο σέβεται το κοινό του ένας “καλλιτέχνης” που βγαίνει, λέει (όπως λέει, που δε θα έπρεπε να το λέει έτσι και να επικαλείται αρρώστια) ένα κομμάτι κι επί 10λεπτο κατεβαίνει με το τσιγαράκι στο χέρι στις πρώτες σειρές και υπογράφει αυτόγραφα. Ουστ από εδώ ρε Κανίβαλοι, που θα μιλήσουμε και για μουσική… Η συνέχεια και ο επίλογος γράφτηκε την επομένη με Septic Flesh, Chaostar, Acid Death, Tardive Dyskinesia, Mahakala…
Iced Earth setlist
Dystopia
Dark Saga
Pure Evil
Burning Times
I Died For You
V
A Question Of Heaven
Dracula
Prophecy
Anthem
Boiling Point
Watching Over Me
Iced Earth
Photos: Ανδρέας Πανόπουλος
474 
