Από που άραγε να ξεκινήσει κανείς να μιλάει για το φετινό Rock(?)wave festival που έλαβε χώρα (σε ότι αφορά την μουσική που μας ενδιαφέρει πάντα) στις 7, 8 και 9 του Ιούλη, που αλλού, στο Terra Vibe στη Μαλακάσα.
Δύο σκηνές είχαν στηθεί από τους διοργανωτές, η μικρή (Vibe) που ήταν και η πρώτη που συναντούσε κάποιος που εισερχόταν από την κυρία είσοδο και η μεγάλη (Terra) που ήταν στημένη στον κυρίως χώρο του φεστιβάλ. Στο παρόν άρθρο θα ασχοληθούμε με αυτά που διαδραματίστηκαν το τριήμερο στην Vibe σκηνή όπου εμφανίστηκαν οι metal μπάντες της διοργάνωσης (με εξαίρεση την τελευταία ημέρα που, όπως θα διαβάσετε παρακάτω, καταργήθηκε η μικρή σκηνή και όλες οι μπάντες εμφανίστηκαν στο Terra stage).
Η οικονομική συγκυρία, η φτωχότερη σύνθεση όλων των εποχών, οι συνθήκες ερήμου λόγω εποχής, η χαμηλή προπώληση (παρά τις αρκετά πιο φτηνές τιμές συγκριτικά με τα προηγούμενα έτη) με είχαν λίγο – πολύ προϊδεάσει για το τι θα αντιμετώπιζα τις μέρες (και νύχτες) που θα ακολουθούσαν αλλά η πραγματικότητα της προβληματικής διοργάνωσης σε συνδυασμό με τις ατυχείς επιλογές στο “μαγείρεμα” των εμφανίσεων με έκαναν να συνειδητοποιήσω πόσο έξω είχα πέσει.
Μαλακάσα ώρα 12 το μεσημέρι. Με τις σάρκες μου να σιγοψήνονται εισήλθα από τα tourniquet της κυρίας εισόδου σκανάροντας το barcode του εισιτηρίου μου στον οπτικό αναγνώστη (θυμηθείτε αυτή την στιγμή, θα επανέλθω σε λίγο) και μετά από λίγο βρέθηκα εμπρός στην άδεια από κοινό Vibe stage (καμιά 30αρια άτομα να μαζευτήκαμε) όπου οι πατριώτες μας Endsight ετοιμάζονταν να δώσουν το εναρκτήριο λάκτισμα για την metal σκηνή (είχε προηγηθεί η “Ελληνική βραδιά” με Μάλαμα, Αγγελάκα κλπ).
Πρώτη “γκρίνια” για την διοργάνωση η ώρα που έβαλαν αυτή την εξαιρετική μπάντα (όπως και την επόμενη και τις αντίστοιχες των επόμενων 2 ημερών που ακολούθησαν) να εμφανιστεί, καταδικάζοντας την ουσιαστικά και στερώντας από όλους τους υπόλοιπους που κατέφθασαν μετά τις 4 την δυνατότητα να τους απολαύσουν. Αυτή η δίωρη ταφόπλακα που ονομάζουν μεσημεριανή ανάπαυλα καλό θα ήταν να μην υπάρξει ξανά στο μέλλον.
Για 40 λεπτά οι Endsight ξεσάλωσαν με ήχο που πραγματικά δεν πίστευα ότι άκουγα και με attitude “δεν τρέχει τίποτα, μια χαρά περνάμε και ας είμαστε λίγοι”, πραγματικά τα έδωσαν όλα και τους αξίζουν χίλια μπράβο. Μου έφτιαξαν την διάθεση άμεσα. Ικανότατος frontman και hardcore/death metal αναφοράς. Δεν βλέπω την ώρα να βγει (τον Σεπτέμβρη όπως μας ενημέρωσαν από σκηνής) το “A Vicious Circle” για να κάνουμε επιτέλους αυτή την ανακαίνιση στο περιοδικό (έτσι Στεφανόπουλε;), μιας και αποτελεί ιδανικό soundtrack για κατεδαφίσεις. Τσεκάρετέ τους και μόνο να χάσετε δεν έχετε.
Οι Descending που άμεσα σχεδόν ακολούθησαν τα πήγαν και εκείνοι περίφημα με το μελωδικό τεχνικό death στο οποίο επιδόθηκαν, με ελαφρώς υποδεέστερο ήχο από τους Endsight (μια ασάφεια στον ήχο από τις κιθάρες), που παρόλα αυτά έσπερνε και το ξαναλέω ότι δεν περίμενα να ακούσω τέτοια ηχητική ποιότητα μέσα στο μεσημέρι από τις Ελληνικές μπάντες και μάλιστα με 2 ντουζίνες ανθρώπους από κάτω για κοινό.
Μοναδική εξαίρεση τα τεχνικά προβλήματα που αντιμετώπισε ο ένας κιθαρίστας τους κατά την εκτέλεση του ομότιτλου “Descending”. H μπάντα που μόλις επέστρεψε από περιοδεία κοντά στους Septic Flesh, έπαιξε με τσαμπουκά και τίμια κέρδισε το χειροκρότημα των παρευρισκομένων αν και όπως δήλωσαν διαπίστωσαν πως το ελληνικό κοινό είναι το δυσκολότερο κοινό στο οποίο μια μπάντα μπορεί να παίξει μπροστά.
Κάπου εδώ άρχισαν τα σοβαρά προβλήματα με τη διοργάνωση. Όταν τελείωσε το set των Descending το ρολόι μου έδειχνε 2 και η επόμενη μπάντα που θα έβγαινε στην σκηνή του Vibe ήταν οι Βρετανοί θεοί Carcass στις 4.30, δηλαδή 2μιση ολόκληρες ώρες μετά.
Διψασμένος από την αφόρητη ζέστη αναζήτησα να εξαργυρώσω μάρκες για να αγοράσω ένα μπουκαλάκι νερό πριν προχωρήσω προς την έξοδο (κούνια που με κούναγε). Όλα τα εκδοτήρια κλειστά! Σοκ! Από ότι κατάλαβα το ίδιο κλειστά πρέπει να παρέμειναν και όλα τα μαγαζάκια. Κατευθύνομαι προς την έξοδο όπου έρχεται το δεύτερο και μεγαλύτερο σοκ.
Η διοργάνωση είχε την τρομερή ιδέα να μπορείς να μπαίνεις μόνο από τη μια πύλη και να βγαίνεις από την άλλη που βρισκόταν εντελώς αντιδιαμετρικά. Για να μην μακρηγορώ, περπάτησα μέσα στο καταμεσήμερο περίπου 2μιση χιλιόμετρα για να φτάσω στο αυτοκίνητό μου που ήταν παρκαρισμένο ακριβώς έξω από την πύλη εισόδου (καταπληκτική σύλληψη). Και δεν ήταν μόνο το περπάτημα και η ζέστη (και το γεγονός ότι είχα κορακιάσει) αλλά ήμουν υποχρεωμένος να περπατήσω σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας όπου ο νόμος απαγορεύει την διέλευση πεζών.
Αφού ανάλωσα την μια ώρα στην ταλαιπωρία, είχα και λίγο χρόνο να ξεκουραστώ μιας και ζω κοντά στις εγκαταστάσεις του φεστιβάλ. Όταν επέστρεψα στον συναυλιακό χώρο λίγο πριν τις 4.30 για τους Carcass, άντε να είχαν συγκεντρωθεί 600 με 800 άτομα. Δεν έδωσα σημασία στον ήλιο που έκαιγε επικίνδυνα εκείνη την ώρα και έπιασα κάγκελο. Οι Βρετανοί εμφανίστηκαν επί σκηνής και έπαιξαν για την επόμενη ώρα που πραγματικά δεν κατάλαβα πως πέρασε.
Ο ηχητικός ογκόλιθος που εξαπέλυσαν δεν μπορεί να περιγραφεί με λέξεις. Ήταν η πρώτη φορά που τους παρακολούθησα και δεν ήταν λίγες οι στιγμές που βρέθηκα να κοπανιέμαι ανελέητα παρά την αφόρητη, λόγω ζέστης, ατμόσφαιρα. Και οι ίδιοι οι Άγγλοι υπέφεραν. Δεν έχαναν ευκαιρία να κρυφτούν έστω και λίγο στα μετόπισθεν που έπεφτε υποτυπώδη σκιά και δεν έκρυβαν την ανακούφισή τους κάθε φορά που κάποιο σύννεφο έκρυβε για λίγες στιγμές τον ήλιο.
Πραγματικά δεν μπορώ να φανταστώ τι απόδοση θα μπορούσαν να πιάσουν σε ένα μικρό club με σωστές συνθήκες και φυσικά με τους οπαδούς τους από κάτω, γεγονός που εκείνη την ημέρα δεν συνέτρεχε καθώς το κοινό ήταν ιδιαίτερα υποτονικό και παθητικό αν και τους καταχειροκρότησε. Ο ήχος πάντως ήταν σε απίστευτα για τέτοιο φεστιβάλ επίπεδα (όπως και καθ όλη σχεδόν τη διάρκεια του τριημέρου). Η παλιά φρουρά με τον μπροστάρη Jeff Walker και τον Bill Steer (κιθάρα) έδειξε να ταιριάζει αρκετά καλά με τους νέους Ben Ash (κιθάρα) και Daniel Wilding (drums) – όχι πως δεν μας έλειψε φυσικά ο Amott.
Στην μια ώρα του set και ανάμεσα σε άλλα ακούσαμε Buried Dreams (κομμάτι με το οποίο άνοιξαν), Incarnated Solvent Abuse, Carnal Forge, Ruptured In Purulence, No Love Lost, Corporal Jigsore Quandary. Δεν πρόλαβαν καλά καλά να τελειώσουν το Heartwork και εξαφανίστηκαν από την σκηνή σε μηδέν χρόνο, επακόλουθο της ταλαιπωρίας που υπέστησαν παίζοντας κόντρα ήλιο τόση ώρα. Προσωπικά θεωρώ την εμφάνισή τους από τα highlights της διοργάνωσης, πάντα τηρουμένων των αναλογιών με τις συνθήκες υπό τις οποίες διεξαγόταν το live και ανυπομονώ να τους παρακολουθήσω ξανά υπό τις κατάλληλες αυτή τη φορά προϋποθέσεις.
Η επόμενη ώρα (6.40-7.40) ανήκε στους Kreator. Και αυτοί ανήκουν στην κατηγορία με τις μπάντες που επισκέπτονται την χώρα μας σε πυκνότατα χρονικά διαστήματα. Με έναν Petrozza αρκετά πιο ομιλητικό από ότι θα τον προτιμούσα να αναλώνεται σε συναυλιακά παιχνίδια με το κοινό (διάολε thrash παίζεις, μην το κουράζεις τόσο) και με τον ήλιο να χτυπάει ακόμη στην σκηνή, αλλά όχι πλέον στο πίσω μέρος της πλατείας, διεξάχθηκε η εμφάνιση των Γερμανών.
Ίσως να έφταιγε το περιβάλλον ψησταριάς, ίσως το reggae βασανιστήριο (λέγε με Alborosie) που επί μια ώρα ήμουν υποχρεωμένος να ακούω μέχρι να εμφανιστούν οι Kreator, πάντως αυτά τα “είστε έτοιμοι να σκοτώσετε κάποιον δίπλα σας” δεν μου έκατσαν και πολύ καλά (αν και ήμουν ώρες πριν πανέτοιμος να δαγκώσω κανέναν διοργανωτή).
Μουσικά πάντως και κατά γενική ομολογία θέρισαν για ακόμη μια φορά. Το ότι το setlist είχε διάρκεια μόνο μιας ώρας ίσως να μην είναι και η καλύτερη δικαιολογία για την επιλογή. Δεν είχαν ας πούμε κανένα κομμάτι από το “Coma Of Souls” το αγαπημένο Kreator album αμέτρητων Ελλήνων οπαδών. Βέβαια όταν ζήτησαν από τον κόσμο να χωριστεί για το Wall of Death ξεκίνησαν να παίζουν την εισαγωγή από το ομότιτλο μόνο για να διακόψουν και να συνεχίσουν με το “Endless Pain”.
Giesler και Sirnio όργωσαν την μικρή σκηνή ενώ ο Ventor πρέπει να ήταν εκείνος που πέρασε τη δυσκολότερη ώρα καθώς ψηνόταν ασταμάτητα από το πάνω μέρος της σκηνής που ήταν στημένο το drum kit του. Mosh pit και ένα κοινό που δε σταμάτησε να “προσφέρει θέαμα” ξελάσπωσαν για τα καλά την κατάσταση αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα το ότι έχουμε δει την μπάντα και σε μεγαλύτερες φόρμες. Όπως είπε και ο Mille ήταν η πρώτη εμφάνιση τους σε ανοιχτό φεστιβάλ στην Ελλάδα και δεν τα πήγαν καθόλου άσχημα, παρά την ζέστη και τη χαμηλή προσέλευση του κοινού…
Kreator setlist
Mars Mantra
Phantom Antichrist
From Flood Into Fire
Coma of Souls(intro)/Endless Pain
Pleasure To Kill
Hordes Of Chaos
Death To The World
Phobia
Enemy Of God
Civilization Collapse
The Patriarch
Violent Revolution
Flag Of Hate
Tormentor
Περίπου 4000 κόσμου παρακολούθησαν την εμφάνιση αυτή και δε νομίζω ότι υπήρξαν κάποιοι ανάμεσα τους που έφυγαν με ουσιαστικά παράπονα από τους Kreator. Μετά από αρκετά υγρά και μια ευχάριστη (σχετικά) ώρα παρακολουθώντας στην μεγάλη σκηνή εμβόλιμα την εμφάνιση των Blitzkrieg του M. Ramone είχε έρθει η στιγμή για τους headliners του Vibe stage, τους Saxon.
“Το πολύ το κύριε ελέησον το βαριέται και ο παπάς” λέει η παροιμία και σε ένα μεγάλο βαθμό ισχύει και για την περίπτωσή μας. Ήταν η δεύτερη (διαδοχική κιόλας) μπάντα της ημέρας που το ελληνικό κοινό δεν έχει στερηθεί καθόλου να βλέπει. Συνεπώς δε μπορούσε από μόνο του το γεγονός της εμφάνισης των Βρετανών να αποτελέσει ισχυρό κίνητρο προσέλευσης κόσμου (γεγονός που επαληθεύθηκε).
Ακόμη και η εμφάνισή τους όμως δεν υπήρξε απόλυτα αντάξια των προηγουμένων. Με προβλήματα στον ήχο, ειδικά στο ξεκίνημα και έναν Byford να ακούγεται αρκετά καταβεβλημένος στην φωνή του έπαιξαν 1 ώρα και 10 λεπτά ένα set με τα κομμάτια με τα οποία το όνομά τους γράφτηκε με χρυσά γράμματα στην ιστορία του heavy metal. Και από αυτή την προοπτική αναγνωρίζω την αξία τους, πιστεύω όμως πως έχει παρέλθει αρκετά η στιγμή που θα έπρεπε να κρεμάσουν τα παπούτσια τους. Μην παρεξηγηθώ, το live ήταν καλό… απλά. Ο κόσμος έδειξε να το διασκεδάζει και αυτό είναι τελικά και αυτό το οποίο μετράει θα μου πείτε.
Η νύχτα που είχε πέσει για τα καλά και το φωτιστικό show βοήθησε αρκετά τους γερόλυκους από την Γηραιά Αλβιόνα, που χρόνια τώρα έχουν βρει στην Ελλάδα ένα φιλόξενο σπίτι με φίλους που πάντοτε υπήρξαν πρόθυμοι να τα σπάσουν με τα κομμάτια τους. Έτσι έγινε κι αυτή τη βραδιά με το κοινό να τραγουδάει σε όλα τα τραγούδια, ο καθένας να ζητάει τα δικά του αγαπημένα ανάμεσα στα κενά και τη βραδιά να εξελίσσεται χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις. Κάποια στιγμή ο Byford πήρε από το κοινό μια σημαία με το Ελληνικό εθνόσημο και το λογότυπο των Saxon επάνω και το έδεσε μπροστά από το drum kit του Nigel Glockler και ο κόσμος όπως ήταν αναμενόμενο ξέσπασε σε επευφημίες.
Ο Nibbs Carter (bass) ήταν ο μοναδικός που είχε μια πιο ζωντανή σκηνική παρουσία εν αντιθέσει με τους 2 κιθαρίστες που στο σύνολο της εμφάνισής τους αποδείχθηκαν αρκετά στατικοί. Αλλά ποιος δίνει σημασία σε αυτά όταν βλέπει Saxon. Αυτό που δε μπόρεσα να μην δώσω ουσιαστική σημασία ήταν ο σχετικά χαμηλός σε ένταση ήχος και η διαφοροποίηση της ποιότητάς του στην διάρκεια του set, ένας τομέας που το Rockwave πήρε πολύ καλή βαθμολογία στο σύνολο των συγκροτημάτων που προηγήθηκαν.
Οι Saxon έκλεισαν την εμφάνισή τους με τα “Crusader” και “Princess of the Night” τη στιγμή που τα ρολόγια μας έδειχναν 10 ακριβώς. Τελικά όσο και να στραβομουτσουνιάζει κανείς επιστρέφοντας σπίτι και βλέποντας επάνω στο τραπέζι πάλι όσπρια, τελικά πάντα ικανοποιείται στο τέλος. Και καθώς ο κόσμος κατηφόριζε προς την μεγάλη σκηνή να παρακολουθήσει τους Ska-P, εγώ πήρα την κατεύθυνση προς την έξοδο (η οποία επιτέλους ήταν ανοιχτή) καθώς αφενός δεν είμαι καθόλου φίλος του συγκεκριμένου ήχου, αφετέρου ήταν τέτοια η ταλαιπωρία που είχα υποστεί ολόκληρη την ημέρα από τις 12 το μεσημέρι που κατέφθασα στη Μαλακάσα, που χρειαζόμουν ξεκούραση πάση θυσία. Άλλωστε και το επόμενο μεσημέρι έπρεπε να δώσω το παρόν στην σκηνή του Vibe για Iced Earth, Suicidal Tendencies, At The Gates, Psycho Choke, Black Hat Bones…
Saxon setlist
Procession
Sacrifice
Wheels Of Terror
Power And The Glory
Heavy Metal Thunder
Motorcycle Man
I’ve Got To Rock
Night Of The Wolf
Denim And Leather
Stand Up And Fight
And The Bands Played On
747 (Strangers In The Night)
Strong Arm Of The Law
Wheels Of Steel
Crusader
Princess Of The Night
Photos: Αναστασία Βερτεούρη
491 
