Τα κοράκια αυτά δε θα είναι για πολύ μοναχικά, μιας που με τη μουσική τους καταφέρνουν να μας φέρουν κοντά τους και να γίνουμε όλοι μια μεγάλη παρέα.
Πέρα από τον Ατλαντικό, εκεί που οι Kyuss κάποτε έμαθαν στον κόσμο πως να παίζει σκονισμένη μουσική, έρχονται τώρα οι The Lone Crows βάζοντας περισσότερα υλικά στην μουσική τους συνταγή. Επιρροές από Led Zeppelin, ήχος blues-αριστός σε στυλ Black Keys ή Radio Moscow και ψυχεδελικά περάσματα, σε ένα κύριο πιάτο που σε κάνει ευτυχισμένο και χαρούμενο που βρίσκεται στο τραπέζι σου.
Καλά τραγούδια, όμορφα φωνητικά από τον κιθαρίστα Tim Barbeau και απλά κατανοητά riffs, χωρίς προσπάθειες εντυπωσιασμού.
Right your face από το ξεκίνημα με το “Lone Crow”, με κατά περιόδους κατέβασμα σε low tempos, όπως στο “Can’t go home again” και ένα γενικό χίπικο 70s feeling.
Μέχρι και Gary Moore φέρνουν στο μυαλό σε τραγούδια σαν το “Heard You Call” και με καλύτερη στιγμή του album, την power ballad, “Moonshine”. Αφού έκανες την καντάδα σου, γκρουβάρεις κιόλας με το εκπληκτικό “When I move on” και δεν σταματάς μέχρι να τελειώσει και το “The Crawl”.
Ντεμπούτο λοιπόν, για τα μοναχικά κοράκια από την Minneapolis των ΗΠΑ, στο οποίο πετάνε με θράσος γύρω από τα θηράματα τους και κράζοντας δείχνουν ότι έχουν μέλλον λαμπρό.
514 
