Αν είναι κάτι που με εκνευρίζει στο heavy metal είναι η καρατόμηση του σε δεκάδες επιμέρους παρακλάδια και κατηγορίες με αρκετά συχνό το φαινόμενο αποκλειστικών οπαδών σε αυτές.
Υπήρχε όμως μια χρυσή εποχή που το metal ήταν ενιαίο και οι μουσικοί έπαιζαν χωρίς να τους ενδιαφέρει που θα τους κατατάξουν ή αν θα ικανοποιήσουν το οπαδικό συναίσθημα της κάθε κατηγορίας. Αυτή την εποχή μου θύμισε η ακρόαση του “Lucifer Leviathan Logos”, της πρώτης ολοκληρωμένης δισκογραφικής δουλειάς των Νορβηγών (αφού έχει προηγηθεί το EP “Iao Sabao”).
Οι μαλλιάδες από το Όσλο βάζουν σοβαρή υποψηφιότητα για τον πιο γαμιστερό metal δίσκο της χρονιάς που διανύουμε. Με ήχο βουτηγμένο στην σκοτεινή doom ατμόσφαιρα και με αισθητική demo κασέτας αλλά με παραγωγή που σπέρνει με τον όγκο και την καθαρότητα της, χωρίς να χρειάζεται να είναι φορτωμένη για να ακούγεται σύγχρονη και “ακριβή”. Αντίθετα, χωρίς πολλά εφέ και λοιπά τερτίπια τα 7 κομμάτια του album δίνουν ένα καταιγιστικό αποτέλεσμα εκμεταλλευόμενοι στο έπακρο της ικανότητες των κιθαριστών της μπάντας στη riffoλογία.
Occult θεματολογία, φωνητικά που σε στοιχειώνουν με το επιβλητικό ύφος αλλά και τις εναλλαγές τους, ήχος με προσωπικότητα και χαρακτήρα που έχει να αναδείξει εποικοδομητικές επιρροές από μπάντες όπως Trouble, Mercyful Fate, Angelwitch αλλά και τη γενικότερη τεχνοτροπία του doom όσο και του NWOBHM.
Όλα τα κομμάτια σπέρνουν, ένα προς ένα. Η αυλαία ανεβαίνει με το “Master Of The Temple”. Και μόνο με αυτό τον ύμνο οι Magister Templi αποσπούν άνετα τον απεριόριστο σεβασμό σου, ενώ παράλληλα βελτιώνουν και τις σχέσεις με τον ορθοπεδικό σου από τους κλυδωνισμούς που θα δεχθεί το σβέρκο σου. Η απίστευτη προσέγγιση του Abraxas (φωνητικά) στο “Lucifer” δίνει τη συνέχεια στο album και το τραγούδι κολλάει στο μυαλό σου σα βδέλλα. Η κινηματογραφική εισαγωγή στο “The Innsmouth Look” κλείνει πονηρά το μάτι στους φίλους του H. P. Lovecraft και η φωνή του Abraxas για πολλοστή φορά να σε αφήνει μαλάκα να νομίζεις ότι απευθύνετε σε εσένα όταν ουρλιάζει “you’ ve got the Innsmouth look”. Το ξεκίνημα του “Leviathan” πηγαίνει σε mid- tempo ρυθμό και λίγο πριν τα μισά έρχεται το ξέσπασμα γράφοντας στα αυλάκια του δίσκου ακόμη ένα κλασικό heavy metal κομμάτι.
Το “Tiphareth” που μπαίνει μετά αρκεί για να σε κάνει να χτυπιέσαι σα λυσσασμένος, ένα από τα πλέον δυνατά σημεία του δίσκου, ενώ το “Logos” που το διαδέχεται δίνει τη χαριστική βολή με ένα ευρηματικό όσο και πωρωτικό riff που δένει απόλυτα με τα doom φωνητικά στο ρεφρέν, ενώ το νέο riff που ξεσπά μετά το lead solo και μόλις λίγο πριν το τέλος σε πιάνει στον ύπνο. Το “Vitriol” αποτελεί το κύκνειο άσμα για το “Lucifer Leviathan Logos”, παιγμένο με ακουστικές κιθάρες σε χαλαρό ρυθμό, χωρίς να χάνει όμως την ατμόσφαιρα του δίσκου, ενώ λίγο πριν το τέλος το κομμάτι γίνεται κι αυτό ηλεκτρικό με την εισαγωγή των ντραμς και της ηλεκτρικής κιθάρας.
Αντί επιλόγου δίνω μια υπόσχεση, ότι η σχέση σας με το πλήκτρο repeat του στερεοφωνικού σας θα αποκτήσει άλλη διάσταση με αυτό το album. Αυτό που πραγματικά με έχει κάνει να τα χάνω με τους Νορβηγούς είναι τι άλλο ακόμη μπορούν να μας επιφυλάσσουν για το μέλλον από τη στιγμή που παίζουν έτσι στο ντεμπούτο τους…
568 
