Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά μιας πραγματικά καλής μπάντας είναι ο προσωπικός ήχος και η ταυτότητα. Προσωπικά έχω εμμονή με αυτό για να ξεχωρίζω τις “καλές” μπάντες από τις “πολύ καλές”. Δεν χωράει καμία αμφιβολία πως οι αρκετά πλέον διάσημοι The Dillinger Escape Plan κατέχουν θέση στις πολύ καλές μπάντες τις τελευταίας 15ετίας.
Αυτό γιατί και προσωπικό ήχο και ταυτότητα έχουν, και γιατί έχουν κυκλοφορήσει καταπληκτικές δουλειές μέχρι σήμερα και γιατί είναι από τους πρωτομάστορες του λεγόμενου mathcore που ούτε λίγο ούτε πολύ, άπαντες γνωρίζουν σήμερα.
Θα προσθέσω επίσης την συμβολή της μπάντας στην διάδοση του είδους με την ομολογουμένως μικρή (;) παρέκκλιση στη μουσική τους και την εισχώρηση ευκολοχώνευτων στοιχείων.
Γιατί μπορεί το “Calculating Infinity” να τους εδραίωσε στις καρδιές μας αλλά αν δεν υπήρχαν κομμάτια όπως τα “Setting Fire to Sleeping Giants” και “Farewell Mona Lisa” στις επόμενες κυκλοφορίες δεν νομίζω να είχαν αποκτήσει τέτοια εμπορική επιτυχία.
Όλα αυτά τα στοιχεία για τα οποία τους αγαπήσαμε αλλά και αυτά που τους έκαναν ευρέως γνωστούς τα διατηρούν ακόμη εν έτει 2013 στην καινούργια τους δουλειά που φέρει τον τίτλο “One Of Us Is The Killer”.
Είναι πλέον εμφανές πως οι DEP έχουν βρει τον τρόπο να κρατάνε τους πάντες ευχαριστημένους. Δεν άλλαξαν και πολλά στην καινούργια τους δουλεία σε σχέση με την μετά-Calculating εποχή. Και ασυναρμολόγητα χαοτικά κομμάτια έχουν, και τα λυσσαλέα ατέρμονα ξεσπάσματα, αλλά και τις ήπιες στιγμές τους με τα sing-along ρεφρέν και τους ρομαντισμούς. Πάντα με την μοναδικότητα και τον ξεχωριστό τρόπο που μόνο αυτοί οι κύριοι από το New Jersey γνωρίζουν.
Αυτό που κάνουν καλύτερα από πολλούς οι DEP είναι όμως ένα: Να γράφουν καταπληκτικούς δίσκους. Και όποιος βιαστεί να πει ότι έχουν ψιλοβολευτεί στην επιτυχημένη συνταγή των προηγούμενων δουλειών, ας σκεφτεί ότι δικιά τους είναι η συνταγή και κανείς δεν μπορεί να την φτιάξει με τέτοια επιτυχία. Παίρνει κάθε φορά 3 χρονάκια αλλά πάντα αξίζει τον κόπο.
Το “Prancher” που ανοίγει τον δίσκο το είχαμε ακούσει προ μηνών και τα μπορεί να μας πήγε λίγο πίσω σε “Miss Machine” εποχές, σβήνοντας εν μέρει τις αναμνήσεις από το σαφώς πιο ήπιο “Option Paralysis”, αλλά το ομώνυμο “One Of Us Is The Killer” έρχεται σε Faith No More ύφος να υπενθυμίσει ότι οι “μοντέρνοι” DEP είναι εδώ για να προσφέρουν ακρόαση και σε αυτούς που δεν τα πάνε καλά με τις πολυπλοκότητες. Παρομοίως και με το “Paranoia Shields”. Θα ήθελα πολύ αυτό το κομμάτι να το τραγουδούσε ο Patton. Θα μπορούσε να είναι ένα από τα κομμάτια που άφησαν -αδίκως- έξω από το EPάκι του 2002. Ακούγοντας το “Hero Of The Soviet Union” κατάλαβα αμέσως ότι αυτοί είναι οι τύποι που έγραψαν το “Calculating Infinity” και πως μόνο αυτοί μπορούν να το κάνουν ακόμη. Γιατί το αποδεικνύουν και πάλι στο “Magic That I Held You Prisoner” σβήνοντας όποιες αμφιβολίες μπορεί να έχει κάποιος. Μαγικές αλλαγές στον ρυθμό, άρρωστα φωνητικά και η απόδειξη ότι αυτό που ακούμε δεν είναι θόρυβος αλλά ένα μαεστρικό δημιούργημα. Η παράνοια και η ανωμαλία στο αργόσυρτο (επί το πλείστον) “Crossburner” έρχονται να ολοκληρώσουν την επιτομή της σύγχρονης μουσικής τρέλας που παρέχει το “One Of Us Is The Killer”.
Όσοι περίμεναν την πρώτη δισκογραφική αποτυχία των DEP θα πρέπει να περιμένουν κι άλλο. Όσοι αγαπάνε αυτοί την μπάντα έχουν έναν ακόμη λόγο να την αγαπήσουν περισσότερο. Respect σε μία μπάντα που ξέρει να διαχειρίζεται ένα πολύπλοκο υλικό, να δημιουργεί εγκεφαλικές εξάρσεις στους ακροατές τις και να αλλάζει συνεχώς την ιστορία της σύγχρονης ακραίας μουσικής. Κυρίες και κύριοι υποδεχθείτε και πάλι την μπάντα που συνεχίζει να διδάσκει μαθηματικά και να λύνει μουσικές εξισώσεις με τρόπο μοναδικό. Με ένα τρόπο που κανείς άλλος δεν μπορεί. Τελικά, οι μόνοι που ξέρουν τον τρόπο για να βρούμε τον δολοφόνο που βρίσκετε ανάμεσά μας φαίνεται ότι είναι οι DEP.
504 
