Destroyer. Ναι, Destroyer. Αυτή την λέξη θα επέλεγα να ξεκινήσω το κείμενο αυτό.
Η περιδίνηση των σκέψεων στο μυαλό μου επί περίπου ένα δίωρο έφτασε στη λήξη της. Μα πόσο αντιφατική δείχνει όμως αυτή η λέξη σε σύγκριση με την ουσία των όσων έχω πρόθεση να γράψω. Ο “Καταστροφέας” Βασίλειος Τσάμης του Ιωάννη, Καθηγητής Πανεπιστημίου στο επάγγελμα, ηγέτης της πρωτοπόρου dark epic power metal μπάντας Warlord, ανταποκρινόμενος στην από καιρό απαίτηση των οπαδών τους έκανε το όνειρο πραγματικότητα. Μαζί με τον παλιό του συνεργάτη Mark Zonder (Thunder Child) κυκλοφόρησαν το “The Holy Empire” κάτω από το logo των Warlord και ανακοίνωσαν 3 αποκλειστικές ημερομηνίες για συναυλίες, 1 στη Γερμανία και 2 στην Ελλάδα (οι οποίες μετά το sold out της Αθηναϊκής ημερομηνίας έγιναν 3).
Destroyer. Αυτό το ψευδώνυμο χρησιμοποιούσε ο Τσάμης την δεκαετία του ‘80. Μέσα σε μια εβδομάδα ισοπέδωσε κάθε μέτρο που είχα ως τώρα για το τι σημαίνει live, πάθος, μουσικός, πιστοί οπαδοί και πόσες ακόμη έννοιες. Όλα όμως με την σειρά τους. Βάλτε φίλοι μου το αγαπημένο σας ποτό στο ποτήρι σας, ένα βινύλιο των Warlord στο πικάπ, (ή έστω ένα cd ή mp3 στον player) και καθίστε αναπαυτικά και αφήστε με να σας διηγηθώ πως έγιναν τα πράγματα.
Χτύπημα 1ο – 24/4 (Principal Θεσσαλονίκη)
Μια μέρα πριν το live (23/4). Ώρα 07:30
Σταθμός ΟΣΕ Οινόη. Ο ήλιος μόλις που έχει προβάλλει στον ορίζοντα, αλλά η πρωινή δροσιά δεν το έχει βάλει ακόμη στα πόδια. Με τις αποσκευές ανά χείρας περιμένω το Ιντερσίτι έχοντας στα αυτιά μου το “…and the Cannons of Destruction Have Began”. Ήταν μέρες πριν που με είχε καταβάλει το σύνδρομο της ακατάσχετης ανυπομονησίας του εφήβου που φεύγει την πρώτη του εκδρομή μακριά από το σπίτι του, αλλά εκείνο το πρωινό ήταν κάτι πολύ παραπάνω. Οι Warlord υπήρξαν από τις μπάντες που με πήραν από το χεράκι και με ταξίδεψαν στον μαγικό κόσμο του heavy metal περισσότερες από 2 δεκαετίες πριν και τώρα είχε φτάσει το πλήρωμα του χρόνου να τους απολαύσω ζωντανά.
Τακτικό μέλος του Warlord Battle Choir εδώ και αρκετό καιρό είχα την ευκαιρία να κάνω αρκετές απολαυστικές συζητήσεις με τον κ. Τσάμη για τον οποίο τρέφω μεγάλη εκτίμηση και σεβασμό τόσο ως άνθρωπο όσο και ως μουσικό και συνθέτη. Πέρα λοιπόν από το μουσικό gig ανυπομονούσα και για την συνάντησή μου επιτέλους με τους ανθρώπους που απαρτίζουν τους Warlord. Ένα μετά το άλλο άκουσα στην διάρκεια της διαδρομής όλα τους τα album και μου έμεινε και χρόνος να ξανακούσω κάποια από την αρχή. Κάπου εκεί αναρωτήθηκα πως είναι δυνατόν με τόσο μικρή δισκογραφία και χρόνια απουσία από την σκηνή, οι Warlord να είναι τόσο δυνατοί στην Ελλάδα. Τις σκέψεις μου διέκοψε η ανακοίνωση για την άφιξη στην συμπρωτεύουσα.
Είχα 13 ολόκληρα χρόνια να πατήσω το πόδι μου εκεί πάνω και σχεδόν είχα ξεχάσει πόσο όμορφη πόλη είναι πραγματικά. Ειδικά το διήμερο που βρέθηκα εκεί για τους Warlord ο καιρός ήταν καταπληκτικός και ο ζεστός ήλιος έκανε την νύφη του Θερμαϊκού να λάμπει σαν Βασίλισσα. Μετά από τις απαραίτητες γαστρονομικές επιδρομές πληροφορήθηκα για το sign session που θα λάμβανε χώρα το απόγευμα σε γνωστό δισκάδικο και βιάστηκα να ετοιμαστώ να το προλάβω.
Μια μέρα πριν το live (23/4). Ώρα 17:15
Alone Music Store. Σε πολύ χαλαρό κλίμα έγινε η πρώτη μου επαφή με την μπάντα. Λόγο κακής επικοινωνιακής διαχείρισης του event δεν είχε πληροφορηθεί έγκαιρα αρκετός κόσμος και όσοι παρευρεθήκαμε είχαμε όλο το χρόνο και την άνεση για φωτογραφίες, αυτόγραφα και ανταλλαγή σχολίων με τους 4 από τους 6 μουσικούς Β. Τσάμη, M. Zonder, G. Laveri και P. Bynoe. Εκεί βρήκα και γνώρισα κάποια άτομα που είχαν ταξιδέψει εκατοντάδες χιλιόμετρα για να ακούσουν και να δουν ζωντανά τους Warlord. Βέλγιο, Βραζιλία, Ιρλανδία, Αγγλία, Ουαλία, Γερμανία ήταν κάποιες μόνο από τις χώρες προέλευσης τους. Μετά από ένα μισάωρο η μπάντα αποχώρησε και όλοι ανανεώσαμε το ραντεβού μας για το βράδυ.
Μια μέρα πριν το live (23/4). Ώρα 23:00
Dizzy Dolls Club. Λαδάδικα καθημερινή, αναμενόμενο να μην κυκλοφορεί πολύ κόσμος στα μαγαζιά, παρόλα αυτά όμως ήταν ασυνήθιστα αυξημένη η κίνηση στη νυχτερινή ζωή και διασκέδαση από την αντίστοιχη της Αθήνας. Εμείς πάντως είχαμε μυαλό μόνο για το Dizzy Dolls για όπου ήταν και το preshow party των Warlord. Κατευθυνόμενος προς τον προορισμό μου πέφτω επάνω στον Τσάμης λίγα μόλις μέτρα έξω από το μαγαζί και η νύχτα ξεκινά με τους καλύτερους οιωνούς. Με απόντες αυτή τη φορά Zonder και Bynoe, το καρέ έκλεισαν οι P. Viani και ο δικός μας Α. Βαφειάδης. Μέσα σε λίγη ώρα το μέρος είχε κατακλυστεί από φίλους των Warlord. Η μουσική που επιλέχθηκε ήταν άριστη αν και με ξένισε που ακούστηκαν τόσα λίγα κομμάτια Warlord. Το ποτό έρεε άφθονο, οι γνωριμίες μεταξύ των οπαδών και των μουσικών αλλά και μεταξύ των οπαδών έδιναν και έπαιρναν, πηγαδάκια ανθρώπων που μέχρι πριν λίγες στιγμές ήταν άγνωστοι μεταξύ τους, heavy metal από τα ηχεία του DD ζέσταινε τις καρδιές μας και οι φωτογραφίες αποτύπωναν την βραδιά στα ψηφιακά μας τεφτέρια. Μια απλά όμορφη βραδιά που δεν προετοίμαζε σε καμιά περίπτωση τον ανυποψίαστο για την ηλεκτρική καταιγίδα μεγατόνων που ακολούθησε την επομένη (αλλά και στις 2 βραδιές της Αθήνας). Όχι πολύ ώρα αργότερα η μπάντα αποχώρησε και με μικρή διαφορά κι εμείς για τα δωμάτιά μας.
Ημέρα του live (24/4). Ώρα 18:45
Σύλλογος φίλων Heavy Metal Θεσ/κης “Excalibur”. Αυτό το καταφύγιο για τους πραγματικούς φίλους του heavy metal της συμπρωτεύουσας, αποτέλεσε και το ορμητήριο μιας μεγάλης ομάδας οπαδών για το live της Τετάρτης. Αφού αποδέχθηκα την ευγενική πρόσκληση ενός από τα μέλη, βρέθηκα στους κόλπους του συλλόγου όπου βρισκόταν σε εξέλιξη και ένα μίνι παζάρι δίσκων. Μπύρες, heavy metal σε ένα cult χώρο στον οποίο συνάντησα γνώριμα πρόσωπα από την προηγούμενη, κουβεντούλα, οι απαραίτητες φωτογραφίες και εφόσον και ο χρόνος πλησίαζε επικίνδυνα για την έναρξη του live αποχωρήσαμε με προορισμό επιτέλους το Principal. Η μεγάλη βραδιά είχε επιτέλους φτάσει.
Principal Club (24/4). Ώρα 21:00
Περίπου 600 άτομα συγκεντρωθήκαμε το βράδυ της Τετάρτης για να παρακολουθήσουμε το ιστορικό αυτό live. “Κλειδωμένος” στο κάγκελο μπροστά από τον Τσάμη περίμενα και κάθε δευτερόλεπτο μου φαινόταν αιώνας. Όταν μια ώρα μετά τα φώτα έσβησαν και μια επική μουσική ξεκίνησε να αναβλύζει από τα ηχεία όλα έμοιαζαν σαν να είχα μπει σε κάποια άλλη διάσταση, σαν να μπορούσα να δω τα καλύτερά μου όνειρα ενώ είμαι ξύπνιος.
Μέσα στο σκοτάδι αντιλαμβάνομαι μια σκιά να παίρνει θέση πίσω από τα drums. Από το κοινό εκλύεται ξαφνικά τόση ενέργεια με ξεσπάσματα από φωνές και ιαχές Warlord χωρίς να έχει ακουστεί ακόμη ούτε νότα από την μπάντα, χωρίς να έχει καν φανεί η μπάντα. Τα φώτα ανοίγουν ξαφνικά και νάτοι όλοι επί σκηνής. Ακούγεται ως intro η εισαγωγή του Deliver Us και η χορωδία των 600 του Principal παίρνει φωτιά. Ο Τσάμης στέκει αγέρωχος, παρά το πέρασμα των χρόνων και των 70.000 sorrows, μας δίνει αυτό που περιμέναμε και ζητούσαμε, τον Destroyer.
Από εδώ και κάτω χάθηκε η μπάλα. Η απαράμιλλη τεχνική του Τσάμη, το συμπαγές rhythm section των Zonder/Bynoe, ο Viani που ζωγράφιζε μαζί με τον Τσάμη και ο Βαφειάδης που γέμιζε επιβλητικά με τα πλήκτρα του τα κομμάτια σε συνδυασμό και τον άψογο ήχο μας έδωσαν τα αυτιά στα χέρια. Δεν ντρέπομαι να το γράψω, κάθε άλλο το θεωρώ τιμή μου, στα πρώτα λεπτά του live είχα βουρκώσει και δεν ένιωθα τα πόδια μου να πατάνε στο έδαφος.
Η φωνή μου έκλεισε εντελώς λίγο μετά το “Aliens” στερώντας μου την χαρά να τραγουδήσω και στο “Soliloquy”. Δεν αφήσαμε κανένα μέρος που τραγουδιέται χωρίς να το προσπαθήσουμε. Έβλεπα παιδιά να φωνάζουν ακόμη και επάνω στα σόλο. Ο Giles Lavery που δεν μπόρεσε να κρύψει την απειρία του στάθηκε κάτι παραπάνω από άξια στο setlist. Ναι έκανε κάποια λάθη, ξέχασε να μπει και στο Mrs Victoria αλλά κατάφερε να πάρει με το μέρος του το κοινό το οποίο έδειξε να τον συμπαθεί από την πρώτη κιόλας στιγμή. Τα μπράβο που ακουγόντουσαν κατά 10άδες είναι η καλύτερη επιβεβαίωση.
Ο Zonder σάρωνε σε κάθε στιγμή του live με το δαιδαλώδες παίξιμό του και έδειχνε να το διασκεδάζει ιδιαίτερα και ο ίδιος. Ο Bynoe παίρνει με άνεση το βραβείο καλύτερης σκηνικής παρουσίας, επιβλητικός και με αειθαλή groovy κινησιολογία. Ο Viani είναι μια φάτσα που σε αιχμαλωτίζει από την αρχή με την αθωότητά της, μην γελιέστε όμως, είναι και ένας καταπληκτικός και έμπειρος κιθαρίστας, η φυσική προέκταση του Τσάμη. Πραγματικά αλάνθαστος και με άψογο συγχρονισμό. Ο Βαφειάδης στα πλήκτρα, αν και δεν είχε να αποδώσει τα μουσικά θέματα που θα του επέτρεπαν να αναδείξει το ταλέντο του, γέμιζε τον ήχο των Warlord και εμψύχωνε και τον κόσμο σε όλη τη διάρκεια του set.
O Bill Tsamis όμως ήταν η πεμπτουσία της εμφάνισης. Ο λυρισμός που ξεχυνόταν από τους ενισχυτές, οι πόζες του, το βλέμμα του, η ευγνωμοσύνη που εξέφραζε κάθε φορά που έσκυβε το κεφάλι και ψιθύριζε ευχαριστώ δε συγκρίνεται ούτε με ένα εκατομμύριο κωλοτούμπες άλλων μουσικών. Με σύμμαχο τον πολύ καλό ήχο που προανέφερα μου έδωσαν την εντύπωση ότι άκουγα τις στούντιο ηχογραφήσεις και όχι ότι βρισκόμουν μπροστά στην Jackson του Destroyer. Ακόμη και τα γέλια στο “Mrs Victoria” που απέδωσε παρασκηνιακά ο Φ. Ντόκος (μάνατζερ της μπάντας) ήταν ανατριχιαστικά, όλα ήταν προσεγμένα στην τελευταία λεπτομέρεια και η πιστότητα εκτέλεσης των κομματιών παροιμιώδης.
Μοναδική μου ένσταση το setlist, όχι για την σύνθεσή του, αλλά για την σειρά των κομματιών. Δείτε παρακάτω το κοινό τραγουδοκατάλογο και για τις 3 μέρες (με μια προσθήκη στην 1η της Αθήνας του Pan’s Labyrinth):
Warlord setlist
Deliver Us
Winter Tears
Child Of The Damned
Penny For A Poor Man
Black Mass
Mrs Victoria
Lost And Lonely Days
Aliens
Soliloquy
City Walls Of Troy
Killzone
Father
Glory
War In Heaven
Winds Of Thor
Lucifer’s Hammer
Achilles Revenge
Ξεκίνησαν δυνατά παίζοντας όλα τα παλιά τους κομμάτια και μετά το “Soliloquy” έκαναν μια μικρή κοιλιά παίζοντας μαζεμένα 4 κομμάτια από το “The Holy Empire”. Αυτό ήταν το μόνο που κατάφερα να τους καταλογίσω και αυτό σκάρτο μου βγήκε γιατί κι εκεί πάλι χαμός έγινε, απλά υπήρξε σημαντική καμπή στην ανταπόκριση του κόσμου συγκριτικά με νωρίτερα (και αργότερα).
Καθώς το Principal άδειαζε από τον κόσμο παρατήρησα πως ήταν χαραγμένη η ικανοποίηση στα πρόσωπα όλων των απερχόμενων. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που δε μπορούσαμε να συνειδητοποιήσουμε αυτό που μόλις είχαμε παρακολουθήσει. Ευτυχώς για εμένα είχα ακόμη 2 προσπάθειες…
Μια ημέρα μετά το live (25/4). Ώρα 22:00
Ξενοδοχείο. Πρωινό με τους Warlord. Με εξαίρεση τον Τσάμη, βρεθήκαμε όλοι στο ίδιο τραπέζι το επόμενο πρωί για το πρωινό. Όλοι ήταν ενθουσιασμένοι από την εμφάνιση της προηγούμενης νύχτας και την ανταπόκριση του κόσμου και ο Giles μου ζήτησε ευγενικά να του μεταφράσω μερικά σχόλια από οπαδούς σχετικά με την εμφάνισή του που είχαν αναρτήσει στο Battle Choir (το fan club της μπάντας). Όσο συζητούσαμε αυτά είχε έρθει η ώρα για την συνέντευξη του Bill στο Evolution TV (που επιμελείται ο Ηλίας Αραβίδης). Ο Τσάμης, αν και με καθυστέρηση, κατέβηκε ευδιάθετος και λαλίστατος έδωσε στην συνέντευξη, και όσους την παρακολουθήσαμε, λεπτομέρειες από την ιστορία των Warlord που δεν είχαν ξαναδεί το φως της δημοσιότητας και που θα κεντρίσουν το ενδιαφέρον ιδιαίτερα παλιών οπαδών τους όπως ο υποφαινόμενος. Αφού κουβεντιάσαμε ακόμη λίγη ώρα σε χαλαρό και ευχάριστο κλίμα, αποχαιρετιστήκαμε όλο το team μουσικών, τεχνικών, δημοσιογράφων, φίλων και πήρε ο καθένας το δρόμο του για την Αθήνα και το 2ο Warlord live επί Ελληνικού εδάφους.
Χτύπημα 2ο – 27/4 (Gagarin 205 Αθήνα)
Η δεύτερη εμφάνιση των Warlord αν και με κοινό setlist είχε παρουσίαζε αρκετές διαφορές. Η πρώτη αφορούσε τις support μπάντες οι οποίες στην πρώτη τους εμφάνιση δεν υπήρχαν καν. Το Σάββατο είχαμε ούτε μία, ούτε δύο αλλά τρεις μπάντες πριν την εμφάνισή τους.
Επίσης το live του Σαββάτου ήταν αρκετό καιρό πριν sold out, γεγονός που είχε οδηγήσει την διοργάνωση στην ανακοίνωση και δεύτερης ημερομηνίας την επομένη. Και μια και ο λόγος για την διοργάνωση να μην παραλείψω να δώσω τα συγχαρητήρια μου, τόσο για της Θεσ/κης, όσο και για της Αθήνας. Ιδιαίτερα στη δεύτερη εκτίμησα δεόντως τον λογικό αριθμό εισιτηρίων που έκοψαν παρότι sold out και παρόλα αυτά ήμασταν άνετα και ασφαλείς κατά την διεξαγωγή της συναυλίας καθώς ουκ ολίγες φορές έχουμε παστωθεί και ταλαιπωρηθεί σε αντίστοιχες περιπτώσεις, στο βωμό του υπέρμετρου κέρδους της φιλοσοφίας “βγάζω και από την μύγα ξύγκι”. Επίσης παρατήρησα πως οι άνθρωποι που είχαν έρθει από άλλες χώρες ήταν ακόμη περισσότεροι, από Αργεντινή, Σουηδία, Ιταλία και άλλες ακόμη χώρες του κόσμου.
Το mini fest του Σαββάτου ξεκίνησε με τους Έλληνες επικομεταλλάδες War Dance. Στο ημίωρο set τους έπαιξαν μπροστά σε αρκετό κόσμο που είχε αρχίσει να συγκεντρώνεται από νωρίς χωρίς να καταφέρνουν όμως να προκαλέσουν τις αντιδράσεις που θα ήθελαν, μιας και το υλικό τους δε νομίζω πως προσφέρεται για ζέσταμα σε τέτοια συναυλιακά δρώμενα. Κάπως άτοπη λοιπόν η επιλογή της συγκεκριμένης μπάντας, η οποία όμως είχε πεντακάθαρο ήχο (χωρίς υπερβολή τα 2 πρώτα support είχαν τον καλύτερο ήχο της βραδιάς στο σύνολο) και ειδικά στα φωνητικά ο frontman E. Πλέτσης έδειχνε ως εκκολαπτόμενος Eric Adams, χωρίς όμως οι συνθέσεις να τον βοηθούν για κάτι περισσότερο.
War Dance setlist
Recall
Freedom
War of Titans
Achilles War Dance
Marathon
The Thunder Inside Me
Ευτυχώς η κατάσταση άλλαξε άρδην όταν στην σκηνή βγήκαν οι έτεροι Έλληνες της βραδιάς, οι Dexter Ward. To υλικό τους ενδείκνυται για live καταστάσεις και αυτό το είδαμε έμπρακτα. Η βελτίωση της μπάντας από την τελευταία φορά που τους είχα ξαναδεί πριν ένα περίπου χρόνο ήταν εντυπωσιακή. Ο έμπειρος Mark Dexter όργωνε την σκηνή ξεσηκώνοντας το κοινό, το κιθαριστικό δίδυμο Παστρά – Καραζέρη σε μεγάλα κέφια με τον πρώτο να μοιράζει lead solo και μελωδίες και τον δε δεύτερο να αναλώνεται σε ανελέητο headbanging παίζοντας τα ρυθμικά του μέρη. Ο Δαράκης επιβλητικός και στυλοβάτης του ήχου τους πίσω από τα drums, ενώ ο Τσιμάς δε σταμάτησε να μοιράζει χαμόγελα καθώς οι μπασογραμμές του γέμιζαν το Gagarin205. To setlist περιελάμβανε παλιά και καινούργια κομμάτια καθώς και ένα ολοκαίνουργιο, το “Stars and Stripes” από το 7ιντσο που μόλις κυκλοφόρησαν.
Dexter Ward setlist
Antarctic Dream
Evil Nightmares
Metal Rites
Star and Stripes
Massacre
Ghost Rider
Back To Saigon
Blackout in LA
Εδώ ο κόσμος έδειχνε να περνάει καλά, εγώ πέρασα περίφημα και ήδη είχε έρθει η ώρα για τους Ιταλούς Doomsword τους οποίους έβλεπα για πρώτη φορά παρότι είναι μια μπάντα που αγαπώ ιδιαίτερα και ποτέ δε φανταζόμουν ότι τελικά θα τους έβλεπα ως support στους Warlord. Γνήσιοι, ποτισμένοι στο metal ανταποκρίθηκαν με το παραπάνω στις προσδοκίες μου. Ο Deathmaster υπήρξε καθηλωτικός (η καλύτερη σκηνική παρουσία όλων και μάλιστα μακράν) αν και προς το τέλος του 50λεπτου+ set η φωνή του άρχιζε αμυδρά να κλείνει και όπως είπε και ο ίδιος κάποια στιγμή, αυτό είναι το γαμημένο επικό heavy metal!
Αμέτρητες φορές γέμισε το κέρας του με μπύρα και το κατέβασε στην υγειά μας. Η φωνάρα του αντήχησε στο Gagarin όπως και οι δικές μας φωνές που τον ακολουθούσαν όπως τα κλασικά όργανα τον μαέστρο της συμφωνικής ορχήστρας. Για τους Doomsword δε χρειάζεται να πω περισσότερα, είτε είσαι στην φάση και εκστασιάζεσαι, είτε όχι. O ήχος σε πολύ καλό επίπεδο, υπήρξαν όμως και στιγμές που δεν έλειψαν μικροφωνισμοί από βύσματα που ξεκούμπωναν και κούμπωναν. Οι Doomsword με άφησαν με τις καλύτερες εντυπώσεις ειδικά με το παλιό τους υλικό, ενώ έπαιξαν και ένα νέο κομμάτι (God Of War). Η εμφάνιση των Doomsword με χτύπησε σαν σφυρί στο πρόσωπο. Αν δεν ακολουθούσαν οι Warlord θα είχα φάει τα συκώτια μου να ακούσω και άλλο υλικό από αυτούς, ήταν όμως η περίσταση τέτοια που το μυαλό μου ήταν στο πότε θα αποκαλυφτεί το drum set του Zonder που με ευλάβεια ήταν καλυμμένο πίσω από τον Wrathlord!
Doomsword setlist
In The Battlefield
The Youth Of Finn Mac Cool
Steel Of My Axe
God Of War (καινούργιο)
Heathen Assault
Varusschlacht
Days Of High Adventure
Resound The Horn
Sacred Metal
Μετά από μακρά καθυστέρηση των τεχνικών να ετοιμάσουν την σκηνή για τους Warlord, είχε φτάσει η ώρα για την 2η τους εμφάνιση επί Ελληνικού εδάφους. Με φόντο το εξώφυλλο από το “Deliver Us” ακούγεται από τα ηχεία η εισαγωγή και ο κόσμος στο κατάμεστο Gagarin αφηνιάζει. Άνθρωποι όλοι των ηλικιών τραγουδούν, δακρύζουν, κανείς δε μένει ασυγκίνητος μπροστά στο μεγαλείο των Warlord και του Bill Tsamis.
Δυστυχώς όμως ο ήχος δεν ήταν σύμμαχός τους εκείνο το βράδυ. Στο ξεκίνημα ο ήχος από το μικρόφωνο του Giles ερχόταν με πολύ βάθος. Στην συνέχεια μάλλον τον χαμήλωσαν λίγο, ενώ δεν έλειψαν μικροφωνισμοί και ασάφειες στην μίξη του ήχου. Όλα αυτά μέχρι τα μισά περίπου του set. Από εκεί και μέχρι τέλους υπήρξε μεγάλη βελτίωση και ο ήχος βελτιώθηκε αισθητά.
Το κοινό υπήρξε το καλύτερο των 3 live που παρακολούθησε και φυσικά εφόσον ήταν και το πολυπληθέστερο (με μικρές διαφορές με την τελευταία μέρα) ακούγονταν και περισσότερο όταν τραγουδούσαν. Αντίθετα ο Giles της 2ης ημέρας ήταν έξω από τα νερά του, κοιτούσε συνέχεια κάτω και γενικά είχε μια έκδηλη αμηχανία επί σκηνής, κάτι που κατάφερε και εξάλειψε εντελώς την επόμενη ημέρα κατά την οποία δεν άφησε κανένα περιθώριο για επικρίσεις και λοιπά αρνητικά σχόλια.
Το σημαντικότερο σημείο της βραδιάς υπήρξε για μένα, αλλά και για τους περισσότερους εκτιμώ, η ομιλία του Τσάμη διάρκειας περίπου 3 λεπτών κατά την οποία μιλώντας στα Ελληνικά αναφέρθηκε στον πατέρα του, στο ότι σαν εκείνη την ημέρα γεννήθηκε και πως σε ηλικία 11 ετών και όταν ο Bill ήταν έτοιμος να παρατήσει την κιθάρα ο πατέρας του δεν τον άφησε, λέγοντάς του χαρακτηριστικά πως κάποια μέρα θα το μετάνιωνε. “Αυτή είναι εκείνη η μέρα” είπε και όλο το Gagarin ξέσπασε σε χειροκροτήματα, ιαχές και ότι άλλο σκαρφιζόταν ο καθένας, μέσα σε πραγματικά συναισθηματικά φορτισμένο κλίμα. Λίγο πριν είχαν κάνει και μια εκτέλεση στο μουσικό θέμα του “Pan’s Labyrinth” αφήνοντας μαγεμένο το κοινό. Ήταν και η μοναδική βραδιά που το ακούσαμε.
Χτύπημα 3ο – 28/4 (Gagarin205 Αθήνα)
Η τρίτη και τελευταία ημέρα δεν περιελάμβανε στα support σχήματα τους Doomsword. Ο κόσμος που πλησίασε αρκετά τους χίλιους της προηγούμενης μέρας, είχε συγκεντρωθεί και αυτό το απόγευμα από νωρίς. Η εμφάνιση των War Dance δε διέφερε σε κάτι σημαντικό από του Σαββάτου.
Το set των Dexter Ward επιφύλασσε μια αλλαγή καθώς αντί του “Massacre” έπαιξαν το “Powerslave”. Γνωστό και αγαπημένο κομμάτι βρήκε την αναμενόμενη απήχηση στο κοινό, αλλά και μια άρτια εκτέλεση από τους Dexter Ward οι οποίοι για ακόμη μια βραδιά τα κατάφεραν και άναψαν την φλόγα.
H τελευταία εμφάνιση των Warlord ήταν και η πιο εντυπωσιακή, καθώς θέματα που αντιμετώπισαν τις προηγούμενες 2 φορές είχαν εξαλειφθεί. Καταρχήν η σκηνική παρουσία του Giles άλλαξε άρδην, έγινε πιο τσαμπουκαλεμένη και αυτή τη φορά ακουγόταν από την αρχή ως το τέλος του set “καμπάνα”. Ο ήχος κρύσταλλο, το κοινό απίστευτο αν και λίγο κουρασμένο από την προηγούμενη. Δεν υπήρξε και η καθυστέρηση λόγω του ότι ήταν όλα ήδη στημένα. Καταλάβαινα ποιος ερχόταν πρώτη φορά από την συγκίνηση στα μάτια. Με το ίδιο setlist και το τρίτο βράδυ και με τις 4 κάμερες να καταγράφουν ασταμάτητα τα τεκταινόμενα τόσο επάνω όσο και κάτω από την σκηνή, έφτασε και αυτό το βράδυ στο τέλος του.
Σύνοψη:
Αυτό που με βεβαιότητα μπορώ να πω είναι πως οι εμφανίσεις των Warlord υπήρξαν ότι πιο ιδιαίτερο έχω παρακολουθήσει στην ζωή μου. Το επίπεδο συγκινησιακής φόρτισης ήταν στο μέγιστο βαθμό. Μέγα απωθημένο; Απίστευτη μπάντα; Μνημειώδη κομμάτια; Όλα αυτά μαζί θα έλεγα εγώ!
Δεν ήταν απλά ένα συναυλιακό γεγονός, αλλά μια γιορτή, ένα συναπάντημα οπαδών και μουσικών. Ο Τσάμης αποκάλεσε το κοινό του ως φαινόμενο, ενώ ο Mark Zonder λίγες μόλις ώρες μετά το τέλος της τελευταίας εμφάνισης έγραψε στο λογαριασμό του στο facebook πως αυτή η περιοδεία υπήρξε το highlight της καριέρας του για διάφορους λόγους όπως η μουσική, οι άνθρωποι που εμπλέχθηκαν, οι fans, κλπ. Τρεις μέρες μετά την περιοδεία και ο ψηφιακός ιστότοπος του Battle Choir βρίθει από μηνύματα αγάπης, ευγνωμοσύνης και θαυμασμού. Οι οπαδοί που σκορπίστηκαν στα 4 σημεία του ορίζοντα κρατούν τη φλόγα αναμμένη και από ότι όλα δείχνουν η ιστορία θα έχει και συνέχεια.
Όλο το υλικό που υπάρχει στο διαδίκτυο δυστυχώς δεν μπορεί να αποδώσει στο ελάχιστο αυτό που ζήσαμε. Ειδικά στον τομέα του ήχου όλα μου ακούγονται φτωχά και ελλιπή μπροστά στο μεγαλείο που άκουσα. Ελπίζω να βγει τελικά αυτό το πολυαναμενόμενο dvd και να ξαναζήσουμε όλοι τις μεγάλες στιγμές του Απρίλη, αλλά και όσοι δεν παρευρέθηκαν να πάρουν μια πιο αντικειμενική γεύση.
Στο ερώτημα ποια ημέρα ήταν η καλύτερη από τις 3 δε μπορώ να απαντήσω ξεκάθαρα. Η πρώτη της Αθήνας είχε τον δυνατότερο παλμό και τον πιο “ευαίσθητο” Τσάμη, αλλά όχι με τόσο καλό ήχο και με τον Giles αδικαιολόγητα “ψαρωμένο”. Η δεύτερη της Αθήνας είχε έναν ανεπανάληπτο Liveri και ήχο για σεμινάριο, αλλά κουρασμένο κοινό. Πιστεύω τελικά πως η Θεσ/κη είχε μια καλή ισορροπία ανάμεσα στις 2 Αθηναϊκές ημερομηνίες, οπότε ας το κλείσουμε σε ισοπαλία. Άλλωστε οι Warlord υπήρξαν θαυμάσιοι και στα 3 show, οι διαφορές είναι ίσα για να γεμίζουν σελίδες σε ανταποκρίσεις όπως η παρούσα. Η ουσία είναι πως όσοι παρευρέθησαν φόρτωσαν εμπειρία ζωής. Προσωπικά έχω γεμίσει μπαταρίες (και το είχα μεγάλη ανάγκη, όπως άλλωστε όλοι μας).
Από αυτές εδώ τις τελευταίες γραμμές θα ήθελα να ευχαριστήσω προσωπικά κάποια άτομα που με βοήθησαν και συντέλεσαν με τον τρόπο τους ο καθένας αυτές τις μέρες οι οποίες να χαραχθούν βαθιά μέσα στην ψυχή μου. Ευχαριστώ λοιπόν τους Βασίλης Τσάμης, Giles Laveri, Paolo Viani, Άγγελος Βαφειάδης, Mark Zonder, Philip Bynoe, Ηλίας Αραβίδης, Φοίβος Ντόκος, Thomas Kelleners, Φώτης Περιστεράκης, Μιχάλης Νόχος, Μάριος Αρβανιτάκης, Νεκτάριος Πουλάκης, Γιώργος Νταούτας και όλα τα παιδιά του Excalibur (γεια σου Προεδράρα), Στέλιος Δαράκης, Μανώλης Καραζέρης, Μανώλης Alonemetalstore, Θοδωρής Κλιματζάς, Matthew Cockerill, Κώστας Ντιάφας, Ciaran O’Neill, Felipe Bergamo, Γιώργος Κετιγένης, Γιώργος Συμεωνίδης, Ιάσωνας Κασιόπτας, Γιώργος Απαλοδήμας, Λευτέρης Κοντός, Μιχάλης Σαλαχώρης και σε όλους όσους ξεχνώ… ευχαριστώ και τα ξαναλέμε σύντομα!
The Hammer will fall on you!
654 
